1e etappe Giro Montafonzondag 1 september, 2019
1e etappe Giro Montafon
36 kilometer 1400 HM
Welkom terug beste lezers,
Het is weer zover. We zitten weer met een groepje suïcidale fietsers in een huis waarvan de eigenaar geen idee heeft waar die aan is begonnen. Echt waar, ik zou mijn schuur nog niet verhuren aan dat volk. Het schijt, het boert, het rent met appels in de kanis naakt door de tuin en ze noemen het mountainbiken. Dat is hetzelfde als de terugreis vanuit de kroeg de ‘Tour de France’ noemen.
Toen ik weer instemde met een nieuw avontuur, werd mij beloofd dat er twee nieuwkomers waren. Dat leken wat verzachtende omstandigheden te zijn, maar niets bleek minder waar. Wat een varkens hebben ze nu weer uitgenodigd er komt gas en vloeistof uit iedere lichaamsopening. Ik krijg en gewoon een post anale depressie van. Vanaf de eerste dag escaleert het weer volledig uit de hand.
Nou, laten we maar iets over onze eerste fietsdag vertellen. We hebben de wekkers rond 07:00 gezet en springen onder onze mooie regendouche. We mogen ontbijten bij de bakker. Dat heeft de koersdirecteur verkocht als de hemel op aarde. Als we binnenkomen verwachten we dan ook een weldaad aan voedsel en getränke op tafel. De praktijk is dat we gewoon aan de balie broodjes moeten bestellen. Dirk staat wat schuchter voor de toonbank, maar laat zich direct overrulen door een brutale ouwe knar die pontificaal voor hem gaat staat en brood bestelt. Als we de schroom van ons afgooien bestellen we er vrolijk op los. Het smaakt ons prima en we checken alle Kunden van de bakker. Met zijn viertjes op de achterbank terug naar ons huis. Het kan nu echt gaan beginnen. De spanning wordt Mark een beetje te veel en er ontsnapt hem de vulling van een fikse hete luchtballon. Als je daar een vlam bij houdt gaat je alleen direct buiten de dampkring. Dirk kan direct door de interieurstraat bij de McCarwash. Maar zelfs daar zullen ze de moed naar drie rondjes wel opgeven.
We gaan vandaag allemaal in het BS4U-rood en gesoigneerd op pad. Alleen bij Jord hebben we geen idee wat ie draag. Echt waar een Orang-oetang heeft nog minder haar. We maken een mooie foto en gaan rijden. Als ik Dirk met veel interesse vraag hoe het nu echt met hem gaat, krijg ik een norse grom retour. Hij heeft, echt geheel onverwacht, gezeik met zijn GPS. Echt dat hebben we nou nog nooit meegemaakt bij Dirk. Na een paar kilometer staan we bij een stuwmeer en roept Dirk dat we verkeerd gaan. Echt waar, zelfs als zijn navi het niet doet weet hij de koers volledig stil te leggen vanwege navi-stress. Nu blijkt dat we allemaal de verkeerde route hebben ontvangen. Als er een vriendelijke Oostenrijker de beste man wil helpen, wordt ie op de toon van een valse Duitse herder weggestuurd. En dat terwijl deze man alleen maar een klein beetje aandacht wilde. We vonden allemaal dat Dirk best even naar hem had kunnen luisteren. We gaan klimmen, en wat denk je? Precies de route van die aardige man. Nu gaat Mark voor het eerst voelen hoe klimmen in de Alpen echt aanvoelt. Zwaar put met keren dus. Als de paus zou meeluisteren, dan kreeg Nederland never nooit meer een “Bedankt voor die bloemen”. Ocko daarentegen vliegt als een raket de berg op. Hij scoort daarmee de sok van de dag. Oh ja, dat vergeet ik helemaal. Daan heeft voor ieder dag een paar sokken laten maken met een inspirerende spreuk. Iedere dag wordt er gestemd wie de eer heeft de volgende dag met deze sokken te mogen rijden. Naast deze sokken hebben we ook een retegaaf tenue gekregen.
Als we na een flinke asfaltklim op het schotterpad komen wordt het voor het eerst echt zwaar. Als we Marc omhoog proberen te praten, schieten zijn ogen vuur. Hij zegt niets, maar zijn ogen zeggen flikker alsjeblieft op natte klefkees, als ik ergens geen zin in heb, dan ik het in jouw gezeik. Oke, zoek het dan zelf uit met je …….
We komen op een weitje waarvan ik al direct zie, hier moeten we dr gegarandeerd van af. En ja hoor de duwpolonaise komt na een paar meter op gang. Zelfs in deze klimstand krijgen we geen lach meer op het smoelwerk van Marc. Maar zo als altied komt aan alles een eind en we staan op de top. Op een mooi bankje zitten we even te herstellen van een taaie klim. Er zit alleen steeds iemand heel irritant met zij fietsbel te bellen. Als Dirk boven komt vragen wij waarom hij steeds belt, maar hij weet van niets. Als Marc en Daan naar boven komen zitten die weer heel vervelend steeds te bellen. Als ze boven zijn zie ik dat ze helemaal geen bel hebben. Als er toch nog een belletje klinkt kijken we massaal achterom en blijkt er al de hele tijd een geit achter ons te staan. Het beest staat ons een beetje dom achtig aan te kijken. Ik denk dat hij zijn collega geiten hetzelfde over ons heeft verteld.
We gaan dalen, hèhè. Eindelijk een beloning. We doen een minicursus dalen voor dummies, maar dat is alleen aan Ocko besteed. Hij leert snel en hangt keurig achter zijn zadel en neemt de eerste rotsblokken in een prima stijl. Halverwege de track wordt het hem te machtig en stapt hij af. Echt goed gedaan, maat. Marc krijgt al een weigeraar bij het idee dat hij hier op moet stappen en hij capituleert. Lekker dan, gezeik omhoog en gezeik omlaag. T lijkt wel een wijf. Ik voeg me bij Ocko, die accepteert mijn liefde met open armen. Heerlijk is dat. Ik dacht dat Marc wat makkelijker was, maar achter die snor zit toch wat weerstand. Maar ik verwacht dat zijn coconnetje deze week nog wel openscheurt. We hebben ook Dirk nog regelmatig over zijn gevoelens gevraagd, maar ook zijn oestertje blijft strak gesloten. We krijgen er van de week wel een keer een schroevendraaiertje tussen. De single track is echt heel erg mooi en zowel Marc als Ocko leren per meter en krijgen er steeds meer lol in. André rijdt even voor uit voor een fotootje. Als niemand kijkt maakt de Kruitmans een prachtige face plant in het rotsachtig pad. Goejesmorguhss juffrouw Jannie daar lig je dan. Gelukkig zijn er geen getuigen, het verslag verraadt echter toch deze minor faillure. Ocko heeft een hele steile leercurve en daalt razendsnel achter de master of disaster over de smalle track. Marc vind het toch nog lastig om zijn gevoelige balletjes zo dicht boven de achterband te hangen. Hij zit als een haakse slijpert recht boven het zadel een heeft regelmatig een weigeraar. Toch zijn we allemaal trots op de prestaties van deze nieuweling. Wij deden in onze startjaren echt niet wat deze mannen laten zien. Als we gaan dalen over het asfalt kan Ocko zich niet meer inhouden en hij trekt het gas vol open. Mannetje, dat is niet echt wijs…. Bij een iets scherpere bocht houdt hij zijn big S niet meer in bedwang en vliegt hij vol gas de alpenweide in. Als een wilde stier met jeuk aan zijn scrotum huppelt hij met fiets en al door het groen. Wonder boven wonder krijgt hij de stier onder controle en vindt hij het asfalt weer terug. Kort daarna staan we weer voor een navigatiedilemma. Een privatweg blokkeert de route. Kruitmans stapt pontificaal over het schrikdraad en stuift het pad af naar beneden. Daan volgt als een blinde zonder stok. Ze komen bij een hek waar jurasic park jaloers op is. Wat deze boer hier gevangen houdt is waarschijnlijk erger dan de kelder van Fritzel. We verlaten het perceel met gezwinde spoed. We vrezen dat Dre toch door een tand van het beest is gereden want hij heeft een platte. De Joe No Flat squirt uit zijn achterwiel. Na wat gefreubel met een pomp van Daan lijkt het euvel verholpen zonder bandenwissel. Het kreng blijft keurig dicht tot de finish. We jakkeren over het asfalt naar huis met snelheden tegen de 70 kmh. De eerste zit er op.
One down five 2 go.