Giro Dolomiti 2014
2e etappe
Van Corvaro naar Passo die Sella
44 kilometer en 2230 HM

 Nou, dit was d’r eentje! Ik weet niet of ik het hele verhaal nog uit het hoofd geschreven krijg. Mijn harde schijf is nog niet klaar met opslaan. Voordat ik begin over de etappe. Even kort wat over de avond in de hut. De Prolongiahutte ligt echt op een geweldige plek. Rondom ons toornen de Dolomieten de wolken in. Het is half bewolkt en de uitzichten zijn geweldig. Net als onze kamers. Op deze plek kan je gerust een keer een lang weekend met je liefje verblijven en genieten van alle luxe. Het eten deed de naam  en faam van de Italiaanse keuken eer aan. Alleen Toon had graag frietjes gehad, maar nam uiteindelijk genoegen met gebakken paprika’s.Tijdens het ontbijt worden de ranzige praatjes van Mark van vorig jaar nog even doorgenomen. De hilariteit is enorm als Robin opbiecht de volgorde van het ritueel niet helemaal goed op het netvlies te hebben. We hebben allemaal medelijden met Mariska. Dan gaan we ons klaarmaken voor de rit. De eerste mannen gaan even de bike onderhouden en komen blauwbekkend weer binnen. Het is buiten een graadje of 2 en er staat een meer dan straffe bries. De rotspartijen hebben een laagje poedersneeuw. Er is dus kledingpaniek onder de renners. Wat moet je aan met deze omstandigheden? Lange broek, schoenhoezen, winterhandschoenen? Zegt u het maar! Een bonte verzameling van kledingstrategieën stapt uiteindelijke op de fiets. Wat kan een etappe allemaal voor onheil brengen. Lange zware klimmen, gevaarlijke afdalingen, regen, kou, sneeuw, valpartijen, etc. Deze dag bevat het merendeel van deze kleine drama’s. Het begint met een razendsnelle afdaling waarbij Rob een ippon maakt, alleen landt hij buiten de mat. Lachend staat hij weer beneden. Alles zit er nog op en aan. Even later zijn we Evert kwijt. Hij had zo’n pesthekel aan afdalen, dat hij van nijd zijn voorwiel in een achtbaan vorm trapt. Er moet flink geïnvesteerd worden om dat weer te herstellen. Evert besluit bij groep DJ aan te sluiten. Hoe dat is verlopen, lezen jullie in het verslag van DJ! We gaan de Passa Campognola oprijden. In het stuk over de weg worden diverse wielrenners vernederd. Als het asfalt wordt verlaten begint een lange snelle, maar rotsachtige track. Iedereen blijft op de fiets en geniet enorm. Het blijft wel erg fris met veel wind. Het pad gaat over in een steile rotsachtige klim. Het is koud steil en zwaar. Bij het middenstation wordt even gestopt, maar Toon en Marco rijden door. De klim die dan volgt zal in ieders geheugen gegrift blijven. Als wij bijna boven zijn wakkert de wind aan tot orkaankracht en worden de rotsblokken groter. Iedereen heeft moeite te blijven zitten. Als we de laatste haarspeld naderen worden we letterlijk uit ons baan geblazen. Een enkeling haalt de bocht zonder om te vallen. Als je kunt draaien krijg je die enorme wind opeens in de rug en wordt je bijna vanzelf naar boven geblazen. Eenmaal boven schuilen we op een bankje bij een liftstation in aanbouw. De wind en de kou zijn echt bizar. Toch moeten we verder. Na een paar minuten herstel en kledingwissels gaan we afdalen. Wat er dan gebeurt heb ik nog nooit tijdens een TransAlp beleefd. Tijdens het dalen over een lastige track is de wind zo heftig dat ademhalen niet lukt. Bijna iedereen wordt letterlijk van zijn fiets geblazen. Als je jouw koers hebt bepaalt, lig je 2 seconden later 4 meter verder op het harde grind. Naast hard is de wind iezig koud. Iedereen ziet af en vraagt zich af hoeveel bizarre informatie een mens kan verwerken. Het is bijzonder, best eng, spannend, koud, uniek en noem maar op. Ik krijg het idee dat ik het de komende dagen niet meer warm krijg. Net zoals ieder jaar komt ook aan deze beproeving weer een eind. Net zo plotseling als de wind opstak verdwijnt ze ook weer. We rijden namelijk opeens in de luwte van een geweldig massief. We rijden een prachtige trailtje op dat ons langs de bergkam voert. De snelheden worden stevig opgevoerd. Als we een kudde schapen moeten passeren, lopen we even vertraging op. Toon wil nog even een zacht dingetje doen. Zonder laarzen blijkt het langorige blérende beest niet stil te willen staan. Toon moet dus met zijn duim op de knop naar het eerstvolgende restaurant. Omdat we bezorgd zijn dat Toon een bibrozalo (binnenbroekse zaadlozing) oploopt letten we even niet op Robin. Die vindt het, in mijn ogen, best linke pad, niet gevaarlijk genoeg. Om u even mee te nemen. Het pad ligt op circa 2000 meter hoogte en is ongeveer een meter breed. Links naast ons liggen afgronden die geen einde lijken te kennen. Het pad ligt vol met rotsen en af en toe versmalt het naar een half metertje. Maar goed, bij zo’n leuke versmalling stuur die mafkees zijn fiets keihard naar links. Richting de afgrond dus!!! Tja wat gebeurt er dan…..? Dan flikker je naar beneden. Dat gebeurt dus ook. Omdat hij nog niet zoveel gezondigd heeft in zijn leven, zorgt Petrus voor een begrenzing op een meter of 5. Ze willen hem blijkbaar boven nog niet hebben. Kan ik me wel voorstellen. Ik zou die gozer ook niet permanent in mijn huis willen hebben. Lijkbleek komt hij bij de groep. Iedereen vraagt of Toon toch zijn duim d’r te vroeg heeft afgehaald. Dat wat niet het geval. Jammer anders hadden we hem even lekker in zijn bek kunnen tuffen. Hij trekt weer bij want de spaghetti van de lunch blijft prima binnen. Dan de afdaling door het bikepark. The story of today! Het is een razendsnelle en spectaculaire combinatie van bochten, schansen en boardings. Iedereen rijdt er op zijn niveau doorheen. De DieHard afdalers vliegen uit de startblokken en zijn in no-time uit het zicht verdwenen. Ik rijdt met Klaas op een gepaste afstand achter deze mafkezen aan. Wij vinden dat het hard zat gaat. Terwijl we af en toe wat naar elkaar roepen, zien we plotseling iemand in de berm liggen. Zijn lichaamstaal schreeuwt maar één ding, PIJN! Wij herkennen het zwarte windjack van Marco. De schrik slaat ons om het hart. Hopelijk is zijn schouder niet geraakt. Als we dichterbij komen, zien we dat hij juist die schouder vasthoudt. Foute bingo dus. Als we aankomen zien we een heel bleek bekkie (afgezien van een kuub zand dat hij tijdens zijn val heeft opgevreten). Als we naast hem knielen trekt hij ook zijn beenstuk omhoog. Ik moet mijn best doen de spaghetti binnen te houden. Wat een jetser van een snee zit daar. Ik trek gelijk mijn EHBO-setje tevoorschijn. Met hechtpleisters, gaaskompressen en een verband dekken we het gapende gat af. Van een binnenband, improviseren we een mitella. Dan stoppen we er een kilo Ibuprofen in zijn lijf. Endroe, onze held, heeft een foliedeken in zijn rugzak. We dekken hem af en bellen de Bergrettung. Die kan o 250 meter afstand van het ongeval komen. Marco moet dus verplaatst worden. We zetten hen overeind en kijken of hij geen sterretjes ziet. Dat gaat goed. Marco legt met een van pijn vertrokken gezicht de zwaarste 250 meter van zijn leven af. Het duurt dan nog zeker een half uur voordat de hulpdienst arriveert. Rinie stapt met Marco in de auto en ze vertrekken naar het ziekenhuis.

De groepen splitsen zich op. Het verbaast ons wel dat Jeroen heel sneakie in de blauwe groep gaat zitten schuilen. We vragen hem vanavond wel om uitleg!! Wat de blauwe groep beleeft, lezen jullie in het verslag van Arie. Rood gaat verder in het tweede deel van het bikepark. Deze trail is ECHT geweldig. Onder aan staan we even klassiek te flippen. De klim die volgt wil ik graag vergeten. Ik ben toch volledig leeggereden. Als we boven aan de Sellapas staan is het mooiste er bij mij wel af. Klaas, Toon, Endroe, Mattijn en Machiel zien er een stuk frisser uit. Of ze kunnen het goed verstoppen. Hij is klaar! We wachten in spanning op berichten uit het ziekenhuis!

 Hij was bijzonder!

 Two down four to go

 

Verslag groep blauw dag 2.

Voor de debutanten Evert en Rinie is het leven uit de tas nog even wennen. Om de hoeveelheid bagage te beperken heeft Rinie z’n toilettas al achtergelaten de de Pederuhut.

De overnachting in de Pralongiahut was echt superdeluxe met “pornoduches” op elke kamer. De service is daar zo goed dat het personeel zelfs de schoenen van Arie naar het droogrek in de kelder gebracht heeft.

De rit voor dag 2 gaat voortvarend van start, de hele groep van 16 man bij elkaar. Na de tweede afdaling viel de groep uit elkaar. Evert frommelde even een superslag in z’n voorwiel zodat hij zich kon aansluiten bij de groepvan Dirk-Jan.

Groep blauw en rood zijn daarna verder samen op gefietst totdat het misging in de afdaling van het bikepark. Marco probeerde 3 springschansen tegelijk te nemen maar dit ging niet helemaal goed.

Nadat Marco afgevoerd was zijn groep blauw en rood weer gesplitst en is groep blauw over de Sella pas naar de Carlo valentini op 2218mtr.

Op naar dag 3.

Verslag 2e etappe  Giro  Dolomiti   2014   DJ-groep

Om  7 uur ging de wekker en een blik uit het raam maakt duidelijk dat de nacht nat was geweest. Dit zelfde had je gedacht als je naar binnen had gekeken!! Even het raam open en de pool lucht stroomt naar binnen, snel weer dicht, koud dus. Lekker ontbijtje weer goed voor elkaar. Om 9.00 uur vertrekt de hele groep. Een lekkere koude afdaling over de piste met een paar leuke paadjes.Na ongeveer 5 kilometer wordt Rob als een judoka van de mat geworpen en na 3 complete rollen komt hih tot stilstand in het gras. Ik vraag hoe haat het niet s aan de hand. Jawel zegt Rob een enorme deuk in mijn fietsego!! Evert schrikt zo dat hij acuut besluit om de bodem van dichterbij te bestuderen en hij loopt een stukje. Nog een paar kilometer verder heeft Evert zijn wiel de vorm van een pannenkoek en is verder rijden geen optie. Rob heeft na5 minuten een fietsenmaker gevonden en 8 tientjes verder rijden we weer en Evert sluit zich aan bij de elite DJ-groep. Vervolgens bedwingen we in een moordend tempo de  Passo Padoie. We gingen zo hard dat we bijna overheen schoten, gelukkig remde we net op tijd. Boven was het winterskoud en snel een jackje aan. Ook nog even de handen even in de broek en daarna verder met zure handen maar wel lekker warm. Tussen de middag een lekker soepje gegeten. Daarna de slotklim naar de passo Sella. Weer met een noodgang omhoog zoals de DJ groep dat alleen maar kan. Bij aankomt horen we dat iemand een smak heeft gemaakt en snel daarna horen we dat Marco het is en inmiddels onderweg is naar het ziekenhuis. Wij gaan als een waar rescue team aan de slag om de papieren van Marco te vinden en digitaal door te sturen naar La hospitale. Bij het onderzoeken van de tassen vragen we ons af wat iemand met een WC ontstopper of rubber handschoenen doet tijden een Giro Dolomiti. Op dimt moment kennen we de afloop niet maar dat staat vast in 1 van de andere verslagen. Op naar de volgende etappe.