Bufnuckels

3^e etappe Giro Montafon

52 Km 2450 Hm

Nou dat was me dr eentje. Ga er maar even voor zitten. Dit was zo’n dag waarbij de harde schijf van je leven wat ruimte moet vrijmaken voor de ervaringen die er bij moeten worden opgeslagen.

Gisteren was natuurlijk een relatief rustige dag waarbij we al tussen twee en drie thuis waren. Vandaag kwamen we pas rond 18:45 thuis terwijl we al om 08:45 op de fiets zijn gestapt. Doordat we gisteren vroeg thuis waren hebben we ook vroeg gegeten. De koersdirectie had de Italiaan voor ons gepland. We hebben daar razendsnel gegeten. Zo snel zelfs dat Daan beweert dat het bord helemaal niet voor zijn neus is verschenen. Hij kan die oude spaghettivreter wel dooien. Hij heeft nog net zo veel honger als tijdens de heenreis. De andere mannen genieten van risotto, ravioli en pizza en hebben meer dan genoeg. Ocko gaat bijna over zijn tuba als hij een obstler te verwerken krijgt. Dan zie je maar dat wegwielrenner toch maar een saai verhaal is. Bij mountainbiken zijn er veel meer randzaken die het geheel geweldig maken. Geheel in de traditie zijn ook de sokken gisteren weer uitgereikt. Terwijl we de smart tv gebruiken om al ons play lists van Spotify door elkaar te draaien, wordt er onder het genot van nog een poppenpilsje gestemd. De sokken zijn wederom prachtig, Net onder de kuit prijkt een sierlijke rode lantaarn. Ik denk niet dat ik hoef uit te leggen waar deze symbool voor staan. Op zich best grappig natuurlijk maar ook lastig om ze aan iemand uit te reiken, terwijl het toch als een compliment blijft voelen. Want laat ik even heel duidelijk zijn, iedereen, maar dan ook iedereen die een Giro of Trans- Alp rijdt verdient een pluim (e-bikes uitgezonderd). Na een goed beraad, neemt Marc ze toch met een glimlach in ontvangst. Hij heeft ze vandaag ook met trots gedragen.

Vanmorgen zijn we weer naar bakkerij Mangold gereden voor het ontbijt. Ik mag vanaf nu niet meer achterin de auto. Sinds vanmorgen heeft Daan zich uitgesproken over mij werkelijke motivatie achter de TransAlp. Ik ga nu door het leven als de handtastelijke oom. Gewoon omdat ik af en toe een arm om iemand heen leg achter in een auto met drei junge jungs. Ik voelde gelijk hoe dat zou voelen als ik dat in een rechtbank had moeten uitleggen. Vanaf nu mag ik alleen nog maar voorin, echt jammer 😊. Naast ontbijten laten de mannen in het etablissement massaal het diner van de vorige dag er uit lopen.  Echt, de marge verdampt zienderogen als de mannen massaal de toiletpot onteren. Vandaag nemen we belegde broodjes maar ik zit er toch behoorlijk vol van. Daar ga ik nog last van hebben vanochtend.

Ik moet als schrijver even iets opbiechten. Gisteren had ik een klein, bijna valpartijtje dat ik heel sneaky uit het verslag had gelaten. Dat moest ik van de mannen even rectificeren. Bij deze dus. Vandaag is eenvoudiger. Ik ben zo vaak, en zo hard op mijn bek gegaan dat ik geen verslag overhoud als ik ze er uit zou laten. Voordat ik daar op terugkom wil ik jullie meenemen in het avontuur van vandaag.

Vandaag is de koninginnenrit. We gaan door de Schweitzer Tor, met een fiets!!!. Google hem maar even dan krijgen jullie een idee.

Door dat hoogtepunt zou je bijna de rest van de rit vergeten. We gaan, zoals gezegd, om 08:45 stipt op de fiets. Dirk Jan moppert over zijn navigatie, maar ja, de zon is ook weer opgekomen, dus alles is normaal. Het is best fris, en er was wat twijfel over de kleding. Behalve het tenue. Vandaag presenteren wij met trots het nieuwe tenue van Bike Shoe 4 U. Ik heb hieronder even een plaatje toegevoegd.

Als we in de klim zitten laat Ocko weten dat zijn benen niet top zijn vandaag. Nou dan kan je je lol op vandaag maat. Het wordt namelijk een drakendoder. Het weer is schitterend en aan het eind van de dag zijn er bruine koppen en verbrandde armpies. Als we na een lange klim vlak voor Zwitserland een colaatje gaan drinken zijn de beentjes en het moraal nog overal goed. Iedereen vult zijn bidon en we vragen de serveerster het hemd van t lijf. Woon jij hier? (zo ja dan blijf ik slapen, denken de meesten er bij). Hoe kom je hier elke dag weer naar boven? Er is namelijk geen enkele weg te vinden. Nou ze woont hier en als ze naar boven gaat, dan komt ze met de goederenlift. Ik zet de antwoorden er maar even bij want de mannen kunnen niet zo goed luisteren. Als zij ook (geheel onverwacht) vraagt hoe het met ons gaat. Dan komen de haantjes naar voren. Wij gaan namelijk naar de Schweitzer Tor! Respect zegt de dame. Ja, en we gaan ook nog zonder accu!! Nog meer respect zegt ze. Da’s nog wel een heel eind, zegt ze. Daar luisteren we dan weer massaal niet naar. Alleen Marc stond op dat moment even niet op zenden. Hij dacht namelijk dat het ergste al achter de rug was. Als we vervolgens demonstreren hoe goed we kunnen fietsen begint naast Marc de dame in kwestie zich toch ook zorgen te maken. Echt circus Baf was er niks bij!

Na de pauze bereiken we Zwitserland. Het is echt schitterend. Beelden die we niet van ons netvlies krijgen, maar ook bijna nooit echt overgebracht krijgen bij het thuisfront. We volgen twee wandelaar die al vertrokken bij het restaurant, toen wij nog moesten bestellen. Als Marc heel hard een HOMO-jodel door het berglandschap doet, beginnen deze mannen meteen hun afritsbroeken in te korten. Daan, Jordy en Andre passeren de mannen met plaatsvervangende schaamte. Deze tweedeling in het peloton krijgt nog desastreuse gevolgen. Na een echte thrill ride staan we onderaan bij een glashelder en staalblauw bergmeer. Het is net of Rembrand dit heeft geschilderd. Zo ongelofelijk mooi. Als we door willen fietsen blijkt dat we gelijk op een bizarre manier de berg op moeten lopen. Daar hebben we geen zin in, maar de koersdirectie is heel streng. Lopen met je luie bliksem. En up we go. Als we na 200 meter voor een lastige afrastering komen, vraagt Jord of er strohohohohoom  op staat. Ja dus Whaha. Zijn haar zit gelijk voor de rest van week goed. De rest van de mannen stapt er gewoon overheen, behalve onze lilliputter, alias Den Doffer. Oeoeoeoehhhh, hoe moet ik hier overheen. Hij is namelijk maar 1 meter 20 groot. Zijn privé slaaf staat al klaar om een loonsverhoging te scoren en houdt met zijn fietsband het stroomgeval omlaag. Als Dirk probeert over het hek te klauteren, schiet de stroomdraad tegen de tandwielen van de slaaf. Maar ja, aluminium en carbon geleiden als een malle dus we kunnen gelijk zien hoe ver de liefde gaat. Nou, zeker 3 x 10.000 volt diep hebben we gezien. Hij houdt de fiets vast, waar ik hem al lang de Alp af had geflikkerd. Ook Marc krijgt nog een ferme opdonder, maar die had het gewoon ook verdiend.

We gaan op weg naar de Tor. Wat een klim is dat. Daan, Jord en de Schrijvert gaan hard op weg naar beneden. Na 50 meter ligt de Kruitmans al weer van het uitzicht te genieten. Maar wel op een riskant plekkie. Hij is dus hard op zijn vreetschuur gevallen, maar gelukkig heeft ie zich geen pijn gedaan. De mannen hebben er flink de sokken in en jutten elkaar op om sneller te gaan en meer te blijven zitten. Als we een paar rotslawines hebben overwonnen gaat de telefoon van Daan. Het is Ocko. Wij schrikken en verwachten een ongeluk. Het blijkt dat we zelf het ongeluk zijn. We hebben een afslag gemist en staan ruim 500 meter te laag en kunnen zo nooit door de Tor. Het is als na 16:30. Holy macaroni. We moeten echt door die Tor en terug is echt geen optie. Dan wordt het overnachten in de bergen bij temperaturen rond het vriespunt. Daar hebben we echt geen zin in. Dus terug is de enige weg. We gaan lopen, want fietsen kan hier echt niet berg op. We zien de koppen van Dirk, Ocko en Marc op grote hoogte boven ons. Als we gaan lopen zakt ons de moed in de schoenen. Het is echt nog ver, en geloof me, echt geen terrein om met een fiets op je nek te lopen. Hier zijn de pikhouwelen, karabijnen en puntschoen betere bagage. Als we op het punt komen waar de mannen stonden treffen we niemand meer. Den Doffer heeft ze met de zweep het gevaar ingejaagd. Maar dit kan niet Dirk, riepen ze. Niet zeiken, je moet, anders ga je hier dood. Oke dan maar!

We klimmen met de bike in onze nek over paden waar het kreng echt in de weg zit. We komen na fiks wat klauterwerk bij een trap. Die gaat gewoon recht de hemel in. Ik wil ook niet anders dan naar het licht. Gelukkig houden de andere mannen me tegen. Het zweet druipt van de koppen en het is eccht link en eigenlijk te zwaar na de inspanningen van vandaag. Geloof het of niet maar we komen boven. We rusten eten en moeten snel door om hete daglicht aan onze zijde te houden. We dalen, vallen, ploeteren en sterven, totdat we eindelijk de weg hebben gevonden naar het dal. Na een kilometer stuiten we op een kudde koeien. Die krengen willen niet aan de kant We jagen ze voor ons uit totdat de kop van een hele boze boer op de hoek komt. Hij jaagt ons van de weg af het veld in. Dirk roept nog verontwaardigd, moeten we door dat weiland. Als je vanaf de Schweitzer Tor kan fietsen dan kan je dit ook roept de boer. 1 – 0 voor boer. We ploeteren naar de weg en gaan dalen. Als Jord nog een stroomhek aan flarden heeft gereden kunnen we in 1 streep naar benee. We zijn er en we zijn gesloopt. Het is 18:45. Ik kan niet meer.

Zaagmans is voorbij 3 down 3 to go.