Hallstatt Epic Etappe 6
52 Km en 1150 Hoogtemeters

Ik ga zwemmen… Mart Hoogkamer knalt iedere dag door de kamer van ons huis en zit in onze koppen tijdens de klimmen. Want hoe ver we ook zijn op de dag, er volgt altijd nog een fluffertje. Voor de mensen thuis, een fluffertje is een hobbel in het hoogteprofiel. Dat staat altijd garant voor brandende benen of gillende kuiten. Maar ‘ik ga zwemmen’ is het doel voor vandaag en wel in het meer en ook daar ons ‘overwinnnings’ biertje te drinken. De etappe zou ons eigenlijk naar de beruchte five fingers of Austria moeten voeren, maar de koersleiding heeft besloten dat die toch echt te heftig zou zijn om er een gezamenlijk succes van te maken. Daan heeft even hatseflats een route in elkaar gezet met daarin de nodige fluffers en hopelijk een paar leuke trails naar beneden. Ennn zoals een goede etappe betaamt hoort er ook altijd een loopstuk in thuis. Donderdag hebben we een stuk met de fietsen op onze nek tegen de berg op moeten sjouwen. Daar had de een of andere mafkees een soort van trap gemaakt op een plek waar niemand ooit komt. Het was een ruisend struikgewas met kletsnatte, glibberige planken. Gelegd door een timmerman met een waterpas met jenever er in. Schots en scheef dus. Onze nestor Dirk, dacht dat zijn hart het zou begeven. Normaal heeft hij een broertje dood aan lopen, maar dat broertje was er deze keer bij en is nog springlevend. Ja, maar voor hetzelfde geld ga ik daar dood hè!! Zegt Dirk verontwaardigd. Ach mannetje je zit toch nog op je fiets onniettan? Ja maar een beroerte kan ook hè, zegt hij. Nou das voer voor de humoristen. Mond, spraak, arm party-alarm schreeuwen ze. Als Dirk dan een bezopen zwerver met een tong uit zijn mond en een bungelend arm nadoet, krijgt de rest van het peloton bijna een hartverdikking, maar dan van het lachen. De meesten moeten even afstappen omdat ze anders van de fiets donderen. Maar goed, dat was gisteren. Vandaag gaan we dus gewoon weer een koers in met zijn eigen verrassingen. Zeker na het luidruchtige avontuur op het terras in Hallstat ben ik benieuwd of we echt een goede etappe gaan rijden, of dat er hier en daar nog een grondpizza te verwachten valt.  Het nieuws over de verkorte etappe valt mede om die reden erg goed. We rijden weer langs de beek en Dré stuurt de drone de lucht in langs de beek met de wiebelende brug. Daarna zit me er toch een fluffert van heb ik jou daar. Gelijk hangen de longen over de sturen en worden de eerste alcoholrestanten afgebroken. Ik zit me achter in het peloton een beetje te schamen voor mijn krakende fiets. Dat is er in de loop van de week niet minder op geworden. Ik had verwacht dat de fietsen van Marc en Gerhard vandaag deel zouden nemen aan het orkest. Je fiets met elektronische versnelling gewoon het meer in sjezen, kan nooit goed zijn om de boel te smeren. Helaas speel ik toch nog steeds de eerste viool. Er zitten vandaag weer mooie downhill trails in het parcours. Ik kan oprecht genieten als ik mijn maten de meest bizarre secties zie bedwingen. Gerhard, voor mij een nieuwe renner in de Oostenrijkse koers, verbaast me vanwege zijn leeuwenhart. Wat kan die gast dalen zeg. Ennn, gedurende de week zie ik hem ook steeds beter klimmen. Maar het mooiste is, dat die glimlach niet uit zijn gezicht te krijgen is. Hij straalt al de hele week. De TA-koorts heeft hem denk ik te pakken. Als we weer een stukje heerlijk hebben gedaald komt er weer, ja ja, een fluffer aan. Die voert ons naar een Alpenweide met een schitterend uitzicht. Een paar mannen rijden een keer of twee op en neer voor de foto’s en de drone-beelden. De rest ligt laf en leugenachtig in het gras naar de hemel te staren of een stroopwafel weg te buffelen. De bonte avond heeft toch zijn weerslag. Als we nog wat fluffers en trails hebben weggewerkt komen we op een mooi pleintje met een leuk terras. Biertje??? Wordt er geroepen. Nou, daar hebben de mannen wel zin in. We strijken neer en laten de stroopwafels zwemmen in het goudgele vocht. Ronde, twee en drie laten niet lang op zich wachten. Als de mannen dan ook eten willen bestellen grijpt de koersleiding in. Laten we eerst die laatste 6 kilometer er even doorblaffen, dan maken we nog een mooie drone-opname langs de rotswand met die mooie brug en duiken we daarna het water in. Dre scheurt vooruit om de drone op te laten, maar heeft de volgorde niet helemaal helder. Na een paar minuten roept hij de mannen en zegt, zo die drone is vast gaan zwemmen. Ze kijken hem met scheve ogen aan. Wat bedoel je?? Nou, daar is toch geen Spaans bij? De drone is vast gaan zwemmen en hij zwom nog broerder dan Ocko! Hij zonk als een baksteen naar onpeilbare diepte. Je zit ons te dollen roepen ze. Nee, helaas, echt niet. Bij het opstijgen, raakte het geval nèt het hekje en hij kukelde zo de plomp in. Ik zal maandag maar met Univee bellen zegt Dre beteuterd. Het is wat het is! Ik kan hem er ook niet meer uit vissen. Hij ligt op een onbereikbare plek. Hij kopieert de glimach van Gerhard en springt weer op zijn krakende fiets. Het zit materiaaltechnisch niet zo mee deze keer.

Als we dan bij het meer belanden gaan we net als de drone, lekker zwemmen. Het water is heerlijk en iedereen is blij en trots dat we er gezond en wel weer zijn. Er zijn geweldige prestaties geleverd en er is optimaal genoten. Ik met eerlijk bekennen, dat ik voor vertrek een beetje zin moest maken voor deze week, maar nu ik weer ervaren heb wat het oplevert, kan ik niet wachten op de volgende editie.

Mannen bedankt, ik heb van jullie genoten. Tot de volgende aardbeving.

Six down, het zit er op.

Hallstatt Epic 4^e en 5^e etappe110
kilometer en 3345 Hoogtemeters

Ik maak op voorhand mijn excuses. Ik had gewoon geen energie voor een vierde verslag. Ik maak dus maar een compilatie van 4 en 5. Het gaat u tenslotte alleen maar om onze pijn en ellende en niet zozeer om hoe hoog, hoe ver en hoe zwaar. De valpartijen, de brekende moraal, de blunders en de onderlinge afgunst, daar gaat het om. Ja wees maar eerlijk. Heeft u wel eens echt gelezen wat er in de aanhef van deze verslagen staat en wat dat betekent voor een lichaam, en meer specifiek, voor je benen? Nee? Dat verbaast ons niets, want dat is helemaal niet leuk. Horen dat er iemand op zijn bek is gegaan, dat zijn fiets in tweeën is gebroken of zijn fietsbroek van rugpand tot boven de navel is uitgescheurd, dat willen jullie weten. Het feit dat jullie dit lezen, maakt jullie al tot digitale ramptoeristen. Maar dat is geen waardeoordeel hoor. Daar gaat het hier natuurlijk ook alleen maar om.

De twee etappes in een nut shell. Mark gaat drie keer op camera vol op zijn plaat. Ocko is jarig. De klim is altijd te steil en veel, ja veel te lang. Rutger beleeft geen lol meer aan het klimmen en gaat voor de tweede keer op huus op an. Nou Rutgertje, klein klein kleutertje, zal ik eens wat vertellen. Aan dit soort klimmen beleeft niemand plezier. Mark Brouwer kan alleen maar fietsen als je hem zowel oraal al anaal vol stopt met paracetamol of ibropo… nee ifubro.. nee irufro, laat ook maar, die roze pillen. Dree heeft een reet die net zo roze is als ibropo… nee ifubro.. nee irufro, laat ook maar, die roze pillen. De klim op donderdagochtend is zo fucking zwaar, dat eigenlijk iedereen de ‘ik beleef erg geen plezier meer aan’ kaart wel kan trekken. Totdat…..er een downhill trail komt waar we allemaal, op den Doffer na, veel plezier aan beleven. Ik heb iedereen zien vallen, ribben zien kneuzen, zich volledig aan de zwaartekracht zien overgeven, maar vooral maximaal zien genieten en grenzen verleggen. Dit was echt heel heel gaaf. Daan, ouwe koersbouwer, dit was weer als vanouds top. We hebben nog wat zwaar werk voor de boeg, maar iedereen heeft de bonte middag in het achterhoofd en gaat gewoon door alsof er niet als 5 dagen volop is gestreden in dit prachtige landschap. We koersen wederom met 60 per uur over de rechter zijstreep richting Hallstatt met maar één doel. Een terras met veel bier en als het kan wat leuk gezelschap. Dat terras lukt uiteindelijk prima, maar dat gezelschap is binnen het kwartier weg geschreeuwd, geboerd, gevloekt of gescheten. De bediening komt on vragen of het wat zachter kan. Nee trut, dan had je de bestellingen maar minimaal één keer goed moeten opnemen. We rekenen af met die zuurpruim en gaan terug naar het resort. Daar vieren we het echte bonte avond feestje. Bij het meer gaan de pakkies uit en springen de eerste die hards het lekker frisse meer in. Dan komt Geert er aan, onze eigen Pieter van den Hogenband er aan. We maken allemaal ruimbaan om de waterkoning aan het werk te zien. Terwijl wij alvast applaudisserend op het steiger staan, doet Geert heel verrassend een Houdini act en verdwijnt van het toneel. Oke dan niet…. Dan komt de rest van het peloton en die stellen niet teleur. Massaal gaan de fietstenues uit en worden er salto’s, bommetjes en friese doorlopers gemaakt in het frisse meer. Onze Ocko, zonder zwemdilpoma’s zit stomdronken op zijn wipkip en Marc en Gerhard rijden hun dure fietsen zonder enig twijfel het water in. De dame op de steiger zit te genieten van al dat mannelijk schoon. Terwijl Gerhard zijn fiets aan Daan overdraagt, doet hij zijn best om DJ zijn fietsbroek naar het land van Atlantis te trekken. Mijn grote broer kom t alleen het water uit al hij zijn wipkipje aan de rest van Hallstatt laat zien. Oké het duurt even, maar dan komen de mannen er toch uit zonder de grens van het toelaatbare te overschrijden. We lachen, gieren en brullen, want dit is toch echt wel effe lekker na al die ontberingen.

We rijden naar het huisje en bestellen pizza. Ocko gaat lekker in bad en valt in slaat (nog steeds zonder diploma) en de rest gaat douchen. Omdat het toilet bezet is, houden we het bad van Ocko gezamenlijk warm. DJ, Ocko en ik gaan de pizza’s halen. Dat heet, ik ga de pizza’s halen en DJ en Ocko gaan kegelen. Zo dronken als een tor hoor ik ze roepen “gooi jij, als die krengen stil blijven staan?” nou dan weet je het wel. Ik breng de pizza’s en zie Mark op bezoek bij onze Duitse buren. Hij spreek echt niets meer dan Ja, Nein en Hitler schreit sehr laut, maar hij lijkt toch echt een dialoog te voeren. Dat is voor mij het moment om aan mezelf te gaan twijfelen. Ik neem een bak koffie en ga slapen.

Dit slaat namelijk allemaal helemaal nergens op.

4 and 5 down, 1 to go.

Hallstatt Epic 3^e etappe
88 kilometer 2730 Hoogtemeters

Sodeju, wat een etappe. Ik heb eigenlijk geen puf meer om te schrijven, maar de groepsdruk is toch te goot gebleken.

Eerst maar weer even het avondeten van gisteren. Na een paar heerlijke potjes bier in de achtertuin en het nodige gesleutel aan de fietsen gaan we lekker eten. Gerhard heeft van zijn rust genoten en heeft zijn fiets gelukkig weer op orde. Ook de fiets van Andre heeft weer een volledige renovatie ondergaan. Maar hopen dat er morgen wat minder herrie uitkomt. Als alles weer is gedoucht en de lekkere luchtjes heeft opgesmeerd gaan we naar het meest chique restaurant van Obertraun. De pizzeria annex kegelbaan op 100 meter van het resort. Dat is werkelijk de enige tent in de wijde omgeving die het zooitje ongeregeld aan de trog wil hebben. Niet zo gek als je een kwartiertje naar het volk aan tafel kijkt en vooral luistert. Wat een teringherrie maken die gasten. Maar goed als de Texas-burgers worden geserveerd, vallen de monden direct stil. Wat een bak vreten is dat. Ik zou er zelf zeker een week over doen om het kreng naar binnen te werken. Iedereen vult de maag en probeert te herstellen van de ontberingen van de rit ervoor. Nog niet wetend wat de dag er op voor een drakendoder zal blijken. We liggen weer rond 21:00 in ons mandje en gaan het lichaam wat rust geven.

Dan de etappe. Ik heb werkelijk geen idee meer van de chronologische volgorde van de gebeurtenissen. Mijn brein is nog aan het verwerken terwijl ik zit te typen.

Nou, het begin weet ik nog wel. Het spul gaat mooi op tijd rijden. Namelijk om 08:45. Dat was namelijk een dingetje voor onze autistische Doffer. Die ging uit van 09:00. Dat hield in dat hij zijn drol moest afknijpen, direct in zijn fietstenue springen, zonder zijn douglas-olie op zijn gevoelige beentjes en zijn techniek totaal niet op orde. Meer stress kan je de beste man niet geven.

Die kwart voor negen heeft wel een reden. De hoogtemeters en ook de afstand van de komende etappe liegen er namelijk niet om. Als de fluit van Daan klinkt (nee dames, het gaat om een echte fluit) gaat het spul rijden. Al snel gaan de messen er op en rijden we langs het meer. Het eerste stuk is gelijk aan dag 1. Al in het eerste stuk blijken de investeringen in de fiets van Dre zinloos. Zijn fiets lijkt wel een draaiorgel. Het soort herrie waarvan je zegt, als ik je een tientje geef, donder je dan op?

Het resultaat is dat Dre met ruime afstand achter de mannen moet rijden, zodat ze kunnen horen hoe goed hun fietsen klinken. Dat lijkt een nadeel, maar blijkt een gouden zet. Rutger heeft vanaf de eerste minuut last van alles wat een Transalp betekent. Spierpijn, vermoeidheid, kramp, demoralisatie, een kater en een bad trip. De Benjamin zit er een partijtje door heen. Das niet te doen. Zijn rug doet pijn, de energie ontbreekt en de mannen voorin rijden het arme jong binnen het uur volledig naar de kloten. Ik zit met mijn krakende fiets naast hem, als ik hem ook voel kraken. En dan, 20 meter voor een summit, breekt hij echt. Alle mannen zijn vooruit en Rutger kan echt niet meer. Ik heb dit vaker gezien. De geest wil eerst nog wel, maar het lichaam weigert. Dan is het een kwestie van tijd dat ook de geest de pijp aan Maarten geeft. Rutger capituleert. Zijn maatje Mark ziet direct ook dat het mis is en komt bij me. We geven Rutger het advies te stoppen. De route is te lang en te zwaar om nu al aan het eind van je krachten te zijn. We nemen emotioneel afscheid, nadat we alle controle vragen hebben gesteld. Ook Daan komt er even bij om zeker te weten dat er niet iemand met Rutger mee hoeft. Rutger heeft een sleutel, een navigatie en de instructie om iedere 20 minuten te appen naar Mark. We zien in zijn ogen dat hij blij is dat dit lijden voorbij is.

Het restant gaat verder in een afdaling met zo gigantisch veel blubber, dat de fietsen er onherkenbaar uitkomen. Als we over de weg gaan afdalen vanwege een ‘privat grundstuck’ lijken het wel een stel giertanks die hun stront tot 10 meter in de lucht spuiten. Na wederom een zware klim, komt er een heerlijk stronken-afdaling. Alle downhillers onder ons halen hun hart op. Dit is echt weer kicken. De smiles staan op alle gezichten als we onderaan de trail staan. Er volgt een klim waar de mannen van de jongens worden gescheiden. Wat een stijl kreng is dat zeg.

Op een gammel bankje rusten we even uit van onze buitenaardse inspanningen. We krijgen als beloning wederom een blubberafdaling. Dirk Jan doet als eerste een salto mortale of modderale. Hij beland gelukkig in de struiken. De rest van het pad geeft uitdaging voor iedereen. Er wordt maximaal genoten door de afdalers en maximaal in de broek gescheten door de klimmers in het peloton. Op het laatste stukje staat Daan klaar met de camera. Er worden mooi shots gemaakt van gasten die het lastige stuk fietsen of lopen en hard op hun bek gaan. Van die laatste was er gelukkig maar één. Moi!

Helaas wordt de pret toch weer bedorven door een duivels dilemma. Mark heeft al een paar dagen een jubelteen met een ontstoken genotsknots er bovenop. Die doet bij het klimmen en dalen zoveel pijn, dat de lol er wel snel vanaf gaat. Hij heeft wel de moraal om verder te gaan, maar weet niet of dat de rest van de middag zo zal blijven. Den Doffer offert zich op om met Marc samen the chicken run te nemen. Zij verdwijnen dus ook uit het peloton om vervolgens de hele middag laf in het gras te gaan liggen en bier te drinken. Maar goed, de rest houdt dapper stand en beklimt de volgende berg maar weer. Opeens besef ik mij dat ik de rol van nestor in de groep heb gekregen. Dirk is natuurlijk onze grote veteraan, maar nu hij uitvalt wordt ik toch hard geconfronteerd met de werkelijkheid. Die ouderdom slaat gelijk in je benen kan ik je zeggen, want allemachtig wat krijgen we een zware middag. Ik ga compleet kapot, maar als we boven zijn blijkt dat geen ouderdomskwaal. Alles is leeg. Niemand heeft meer drinken. Er wordt steen, papier, schaar gedaan voor een laatste reepje. Alle navigaties zijn low battery. Het is een slijtageslag. Maar dat alles is gedaan voor de mooie geweldige downhill trail die we gaan krijgen. Nou ook dat blijkt een telleurstelling. We staan op grote hoogte, kletsnat van het zweet en met een bak wind om onze oren, naar een heel vies vuil geniepig paadje te kijken. De rotspunten likken de lippen al af bij de aanstaande vangst. Nou, dat gaan we dus niet doen hè…. We kiezen een alternatieve route en dalen eerst met raketsnelheden af over het schotterpad. Als we dan eindelijk iets van een trail vinden, duikt Mark van Beek daar al eerste voortvarend in. Nou varens kan hij krijgen een veel ook. Hij vliegt met de inmiddels bekende dubbel gaylord het struikgewas is en is nergens meer te zien. Zijn fiets ligt als stille getuige op het pad. Dan schuifelt er in de verte een blauw helmpje door de varens. Met hulp van zijn maten wordt Mark met een grijns en zonder verwondingen aan zijn lijf, hooguit aan zijn ego, uit de struiken gehesen. De rest van de trail is toch wel kicken.

Ik moet jullie bekennen dat ik bij thuiskomst te moe was om het verslag nog af te maken. Ik doe dat nu een dag later, en heb blijkbaar mijn harde schijf gewist. Ik weet nog dat we thuiskwamen en Marc en Dirk als twee zwervers met een blik Grolsch Kanon, laveloos in de tuin vonden en dat we er zelf na een kwartiertje niet veel beter aan toe waren. Ik zal de foto’s maar even bekijken om te zien wat er nog allemaal gebeurd is, maar ik vertrouw er maar op dat de heren bij thuiskomst een betere impressie van deze dag kunnen geven. Voor mijzelf was het één van de zwaarste en langste etappes ooit.

3 down, 3 to go

2^e etappe Hallstatt
64 km en 1890 hm

De heren hebben 222de rust in het restaurant wederom wreed verstoord. De vriendelijke ober is na 10 minuten veranderd in een hork en heeft al door dat je varkens alleen met een stroomstok in het gareel houdt. Er wordt knoflooksoep gegeten alsof er totaal geen lichamelijke behoeftes meer zijn. Tjesus wat ruften die gasten. Gelukkig was het wel heel fijn dat we extra frietjes hadden besteld.

Na het avondeten zijn de mannen gisteravond als een blok in slaap gevallen. Ik denk dat de etappe toch meer kracht heeft gekost dan de heren durven te bekennen. Of dat nu door het klimmen, dalen of afpilsen komt laat ik daarbij in het midden.

Om 06:45 gaan volgens de jonge traditie de wekker in het Dormio Resort Obertraun. De douche begint te lopen en het geritsel in de vreetvoorraad is duidelijk hoorbaar. Er komt duidelijk wat routine in het hele spul.

Gerhard is al vroeg op pad gegaan naar de lokale fahrad reparateur. Helaas is het de beste man niet gelukt de schade te herstellen. Gerhard moet dus de lokale detailhandel gaan verleiden om het euvel te verhelpen. Daan geeft de coördinaten van een echt heel goed bedrijf. Daar gaat het zeker lukken. Wij gaan rijden en spreken af Gerhard aldaar te ontmoeten.

Oke we rijden dus weer. In een heerlijk frisse ochtend rijden we langs de ruisende rivier. Hoewel de borden zeggen dat we niet overal mogen fietsen volgen we strikt de koers in de gps. Het is werkelijk schitterend in deze omgeving. Het lijkt allemaal appeltje eitje, maar ook in deze mooie ochtend schuilen al kleine gevaartjes. Marc heeft, als enige, niet in de gaten dat er een flinke watergeul aankomt en gaat zowat op zijn giechel. Hij verliest alleen zijn bidon en komt met de schrikt vrij. Maat ja als je nog niet alert bent als er een man met een hengel en lieslaarzen in de goot staat, dat zit je ook wel te snurken op je fiets. Na een wiebelende bruggetje gaan we beginnen aan de eerste klimmetjes. We horen inmiddels van Gerhard dat heel Oostenrijk op maandag geen remmen repareert. Hij is echt boos op de organisatie dat ze dat niet even hebben doorgegeven en hem gewoon op pad hebben gestuurd. Hij gaat maar op zoek naar alternatieven, maar zijn fietsdag zit er wel op.

De reparaties van Andre hebben echt goed gewerkt. In plaats van een klein knarsje in het achterwiel lijkt het nu alsof er een asfaltschraper in het peloton is mee gaan rijden. Het enige moment dat een fiets zo’n geluid hoor te maken is als een 100 ton pers het ras naar de eeuwige tour de France stuurt. Het gevaarte staat om de 100 meter op zijn kop en de heren genieten volop van de rust die dat oplevert. Als we weer een kwartier op de mislukte mechanieker hebben gewacht en Rutger zich nog even heeft afgezonderd bij een jagershut gaan we de koers hervatten. Echt na 20 meter staat er een groot hek vanwege bouwwerkzaamheden. Wat nu??  De paniek staat direct in de ogen. Gelukkig is mister positivo Geert gelijk al duidelijk dat de oplossing voor handen ligt. Gewoon even over het hekje klimmen dan kunnen we door. Helaas wil de koersleiding eerst een alternatief dat over een glitsig paadje voert. Na 200 meter wordt er toch geopteerd voor de prima keuze van Geert. Na een paar kilometer staan we opeen bovenaan een ski-piste. Het idee is dat we die gaan filmen met de drone. Andre is al druk aan de gang als den Doffer zijn enthousiasme weer eens niet kan bedwingen. Hij wil gewoon als eerste het dal in donderen. Hij duwt zijn fiets door het hekje en krijgt traditiegetrouw een enorme opdonder van het vee-hek. De vonken knetteren door zijn snor en geitenoog. Haastige spoed is zelden goed bro haha. De drone wordt dan maar opgelaten halverwege de piste. Iedereen daalt als een ervaren biker en Rutger krijgt zijn Alpen-ontmaagding. Hij kijkt echt als een zestienjarig meisje dat voor het eerst een Surinaams liefdeszwaard op zich af ziet komen. Deed het pijn vragen de ervaren rotten onderaan de afdaling. Met een glimlach van een boer met kiespijn accepteert hij de schouderklopjes van de mannen. Er volgt een blubberig pad dat best lastig te bedwingen blijkt, maar iedereen staat veilig onderaan. De hoofdklim van de dag kan gaan beginnen. Getverjessus, wat een vreselijk lang kreng is dat. Iedereen zit met de tanden in het stuur in de brandende zon af te zien. Het knarsende geval van Dre is in het hele dal hoorbaar. Als iedereen  bij de slagboom zit is het wachten op Rutger. Die heeft in 1 dag zoveel geleerd, en dus ook afzien. Iedereen heeft respect voor die gast. Todat…..hij probeert als de nieuwe Hans Klok zijn fiets in het luchtledige te stallen. Zonder enige boom struik of muur blijft je fiets nooit recht op staan Rutgertje. Alle gasten liggen te kronkelen in het gras. We gaan afdalen over de Killerweg. Die naam blijkt goed gekozen. Het is een levensgevaarlijke afdaling, waar iedereen zijn hart kan ophalen. Er zijn gelukkig geen slachtoffers. Alleen Geert doet een dubbele gaylord als Dirk weer als eerste wil starten. Maar……Hij staat!!!!……. oh nee toch niet. Het komt uiteindelijk toch allemaal goed. We komen bij een schitterend meer waar we eigenlijk niet mogen fietsen. Maar zoals u al hebt gelezen trekken wij ons daar niet altijd iets van aan. We gaan stront-eigenwijs gewoon het pad op. Na een kilometer gaat Dirk, zoals als ieder jaar weer een discussie aan met een bejaarde Oostenrijker. Op de achtergrond worden de plannen gesmeed om die nare ouwe draak in het meer te verzuipen en als statement aan een paal aan het begin van het pad op te knopen. Wat een enorme ouwe zaadneus. We gaan gewoon lekker door en treffen eigenlijk alleen maar vriendelijke mensen en nog een ouwe zeikerige teef die blijft roepen “not allowed, this is not allowed”. Entschuldigen, wir sprechen nur Deutsch.

We worden door een heel lief moedertje door het hek geholpen om dan eindelijk aan de lang verwachte 30% van Jordy te ondergaan. Nou, deze keer had ie gelijk. Dit was niet te doen. Iedereen moet lopen, en ook niet een klein stukje. Het is vreselijk stijl en zelfs lopen is een crime. Als we boven zijn vallen de meesten uitgeput op het grind. Als we bijgekomen zijn gaan we lekker afdalen richting het volgende meer. We komen op een belangrijk punt. Gaan we nog weer om het meer met het risico op een discussie met een bejaarde met geldingsdrang, of steken we de route een stukje af en gaan we even een colaatje drinken op het terras dat op links in onze ooghoeken lonkt. Geen moeilijke keuze dus. Er wordt aangevallen op het kleine kioskje. 8 grosse cola bestelt onze Duitsland expert Herr von Bach. Cola ist leider augegangen aber wir haben spezimix für euch. Wat zeit ze? Roept herr von Bach? Oke, dus geen Duitsland expert! We krijgen toch echt lekker allemaal een drankje. Als we wille vetrekken en de dame uit het hokje sneeky foto’s heeft gemaakt van deze gladiators, laat onze Marc nog een scheet waar een grizzly beer jaloers op zou zijn. Ik zie de dame uit mijn ooghoeken de foto’s direct weer verwijderen. En bedankt Brouwer, onze naam is op voorhand al weer naar de kloten. Laten we maar naar huis gaan. We rammen de laatste kilometers er doorheen en komen bij Gerhard. Die koning heeft gewoon bier gehaald. We kunnen gaan afpilsen, sleutelen en wachten op de volgende Von Bach. We hopen met alle macht, dat deze zich beter gedraagt.

Het was een topdag. Ik kan niet wachten op de volgende.

2 down, 4 to go.

!e etatappe Hallstatt Epic
63 Km en 1640 Hm

Madams et Monsieurs,

Het is weer begonnen. Corona of geen Corona wij schijten op 1,5 mtr. 1600 meter, daar beginnen we mee. Ik begreep dat de meeste deelnemers hun partner dubbel gevaccineerd achter hebben gelaten en het mondkapje voor de muilkorf heeft verwisseld. Ik, als jongentje van het boeren land, heb geen idee waar ze het over hebben.

We zijn gisteren in een caravaan van 3 auto’s en een bus naar Halstatt gereden en hebben het in een uur of 11 gered om op de bestemming te komen. De bus zit op een schema dat een klein uurtje later ligt maar heeft ook een voorspoedige rit, zeggen ze.

De eerste groep laat op een steiger een halve liter pils in het lijf lopen om in de stemming te komen. Als we de woningen betrekken landen we in de achtertuin en komen we tot rust. Dan komt de bus aan en breekt de pleuris uit. Er komen van de achterbank twee zonderlinge figuren die we eigenlijk direct richting de AA proberen te dirigeren. Ze duwen me aan de kant en duiken de koelkast in voor een lauwe klits. Ze liggen namelijk pas een half uurtje in de koelkast. Maar zoals een goed Niekarks spreekwoord zegt. Wie de lauwe niet eert, is de kouwe niet weerd. We hadden ze ook uilenzeik kunnen geven, want alle sensoren waren uitgeschakeld. Spongebob zuigt zijn sponsje vol tot de max. De woningen om ons heen checken direct uit en als dat niet kan gaan de ramen dicht. Niet dat dat helpt maar goed.

Rutger, de benjamin in onze groep heeft blijkbaar goed voorbereid en alle verslagen van de Bufnuckels gelezen. Hij doet, wat wij noemen, dan ook direct een Rob van den Bergje. Wat is dat, denkt u? Nou, keihard doordrinken op de vooravond van een loodzware etappe. Er zitten een paar mensen, waaronder de schrijver, die al hoofdpijn hadden. Die worden al geel en groen bij hetr idee alleen. Maar, het doorzettingsvermogen wordt wel gerespecteerd. We gaan maar even eten in de pizzeria. De herrie is gigantisch en ik ben dan ook niet verbaasd dat de uitbater ons in een apart hok bij de kegelbaan plaatst. Sommige onder ons hebben het recept voor een kegel in ieder geval al bij zich. Iedereen besteld de Wiener Schnitzel, behalve Mark. Die bestelt de mixed grill. Jordy heeft blijkbaar sjans met de serveerster, want hij krijgt de grootste schnitzel en het snelst zijn nieuwe bier. Mark krijgt een half uur na de schnitzels ook zijn mixed grill. T arme jong was uitgehongerd. Als Mark 1 hap heeft genomen, ga ik maar vast afrekenen. Ik wil namelijk mijn nest in. Volgens mij ben ik niet de enige. Als Dirk al zijn techniek op orde heeft (dat duurt ff) gaat het licht uit en snurk iedereen voor 21:15. Net als wij, heeft ook Max zich naar Pole position gereden.

Om 06:45 gaan de wekkertjes. In ons huis heeft iedereen heerlijk geslapen. Iedereen is klaar voor de 30% helling die Jordy ons in de auto al heeft beloofd. We gaan eerst lekker ontbijten. Andre moet eerst het zooitje ongeregeld aanmelden en dat valt niet mee. De bediening ziet in dat dit koppel gasten best lastig zou kunnen zijn. Tegen alle verwachtingen in gedraagt iedereen zich netjes en er wordt prima gefoureerd. Dan gaat Ocko poepen…..Nou dat hebben ze geweten bij Dormio. De rest gaat er snel achteraan. Als je na een atoombom en astronaut afsteekt, dan schrikt niemand meer.

Het peloton gaat omkleden en de gebruikelijk spanning voor de eerste etappe komt in de groep. Eén ding scheelt. Er is geen kledingstress. Het wordt namelijk 23 graden (of was het 30 Jordy?) en zonnig.

Alleen Den Doffer wil graag zijn regenpak en winterhandschoenen in zijn rugzak. Doe je ding broer?

Opeens is Daan chagrijnig, Zijn zak is lek. Het zeikt er onderuit. We proberen de storing in zijn leidingwerk te vinden. Geen idee of dat is gelukt. We gaan rijden met het hele spul.

Dan de etappe. De voortekenen zijn goed. Mooi weer. Niet te veel hoogtemeters en een hoog moraal. En dat blijkt ook te kloppen. Het was een geweldige dag. Daan heeft een prachtige route bedacht. Die eeuwige wand zit er in en een paar fantastische trails de berg af. Maar zo makkelijk maak ik me er natuurlijk niet van af.

We rijden, volgens afspraak, om 09:00 weg langs de spoorbaan. Het gaat lekker op en af maar er wordt ook al direct van alles gesleuteld. Zadels te laag of te hoog, armstukjes toch weer aan of uit. Op de eerste klim verschijnt er al en druppel aan zijn neus. Iedereen direct bezorgd, maar Mark stelt ons gerust. Als de neus van Rutger niet druipt, dàn moet je je pas zorgen gaan maken. Oke pik, we laten het los. Langs een mooi zwevend pad langs het meer beginnen we aan de eerste hoogte meters. De eerste klim is toch al best een flinke. Ocko en Andre rijden rustig voor de club uit om filmpjes te maken. Helemaal in de gedachte dat ze goed bezig zijn wachten ze op de mannen. Geert komt knetterhard voorbij gejaagd en gunt ze geen blik waardig. Ocko en Andre kijken elkaar aan. Zag tie ons überhaupt wel?? Geen idee. Na een paar minuten komt de rest en die jankt ook keihard voorbij. Als we weer bij elkaar staan krijgen we een zware preek van Dominee Kruitmans. Jullie MOETEN ALTIJD BIJ ELKAAR BLIJVEN spreekt hij ons het ogen als gaspitten toe!! Nooit iemand achterlaten en stoppen op iedere kruising. ……..oke……wij vonden het best gezellig tot nu toe…?

Heej Jord, waar blijft die 30% trouwens. Nou, zegt ie, je hebt net al meer dan 20% gehad. Wat…echt??? Nee man, dit was nog geen 8%. Er volgt een mooie technische afdaling en als we halverwege staan, zijn de glimlachen in de gezichten gebeiteld. Rutger heeft zijn spaak eruit gereden en staat intelligent naar zijn velg te kijken. Hij bukt om de schade wat beter op te nemen. Er begint iets te sissen en naar vlees te ruiken. Iedereen gaat op zoek naar de barbecue. Het blijkt dat Rutger zijn kuit tegen de remschijf staat te grillen. Die Franse buldog op zijn kuit, verandert in no time in een Côte du Boeuf.

We klimmen door richting die Euwige wand. Die is echt gaaf. Een smal pad is uit de steile rotswand gehouwen en we kijken in een diepe afgrond. Er worden mooie plaatjes gemaakt en zelfs de drone vliegt langs het klif om het geheel vast te leggen. In de afdaling begint de ellende. De rem van Gerhard houdt er mee op. De mannen die er gisteren aan hebben zitten sleutelen kijken onschuldig naar links. Dat zijn techneuten van lik me vestje. Je moet juist extra druk in de remmen doen, dan klimt ie niet zo hard. Die sukkels hebben er juist olie uit laten lopen. Nou daar gaat ie echt niet langzamer van, vooral berg af. Best een flauwe grap vind ik.

De mannen waarvan de remmen het wel doen, dalen als malloten af over de mooie trials. Zelfs Rutger en Mark hebben de speed er flink in zitten naar beneden Wij vermoeden dat die 30% van Jord er tussen zat.

Als we gaan dalen richting Hallstat is de rem van Gerhard echt helemaal weg. Das best link. Het peloton schakelt professioneel. Niet zo gek na die donderpreek van Dirk. Het tempo gaat omlaag en Gerhard wordt naar beneden begeleid, door zijn echt vrienden. Zeg maar diegenen waar hij het liefst mee zou ontbijten. Wij komen veilig in Hallstatt en maken al joelend het dorp onveilig. We rijden door de smalle straatjes en moeten een paar mannen van het terras in het centrum trekken. Die zagen de bonte avond op dag 1 al beginnen op het marktpleintje. We scheuren langs het meer naar ons resort om de schade op te nemen. Dat blijkt al snel weer een kratje bier te zijn. De fietsen worden gerepareerd en er worden wasjes gedraaid. Daarna zitten we gezellig in het zonnetje te kletsen. Linksboven in onze ooghoek sluimeren steeds de five fingers of Austria. Die pleurisberg moet later deze week worden bedwongen. Alleen er naar kijken doet al pijn. Een paar mannen gaan nog even afkoelen in het meer andere doen dat met een gezamenlijk (joint op z’n engels) pilsje.

Hij was weer heerlijk.

One down five te go.

4^e en 5^e etappe Giro Montafon

De hemel en de hel in twee etappes

Sorry beste lezers. Ik was gister volledig naar de getver en kon echt geen verslag meer uit de vingers krijgen. Nou, nu moet ik dus even in mijn geheugen graven, want er gebeurt hier op 1 dag meer dan in een heel jaar.

Dinsdagavond zijn we opnieuw naar de pizzeria geweest en Daan mocht in de herkansing. Hij nam gelijk de grootste pizza en had toch zijn buikje vol. Ocko is de eerste die de aandacht vestigt op een groepje dames in het etablissement. Hij heeft zij keuze al gemaakt, maar neemt nou niet direct actie. Uiteindelijk gaat hij toch gewoon mee terug naar huis. Deze keer met een wat mildere schnaps voor meneer, gewoon ranja dus. De etappe die op woensdag volgt, is geweldig en vreselijk tegelijk. Het weer is schitterend en we zijn goed ingesmeerd aan de etappe begonnen. We jagen over het fietspad naar het begin van de etappe. We komen bij een heel lief dorpje en….BAM 20% voor de kiezen. Gelijk helemaal naar de klote, als iemand roept we zitten verkeerd, knetteren de vloeken en vleeswaren door het dal. Als we de route te pakken hebben beginnen we al snel aan de hoofdklim van de dag. Deze weg hebben we gisteren gedaald, dus we weten hoe ver dit klereding omhoog gaat. Vlak voordat we die vriendelijke boer van gisteren tegen het lijf lopen buigt de route af. Onderweg zijn er twee zwervers ook aan het mountainbiken. Ze hadden gisteren alleen die Kanonbieren niet moeten nemen want ze slingeren van links naar rechts over het pad en ze hebben bouwvakkersschoenen aan. We moeten vaak stoppen om vrachtwagens en busjes voorbij te laten. Oh ja ik vergeet helemaal de start van de etappe. Zoal elke dag is de zon weer opgekomen en…..jawel….Dirk heeft gezeik met zijn navigatie. Ik begin nu toch echt te denken dat het niet aan meneer Garmin ligt. Maar Dirk heeft nog meer. Hij heeft pijn in zijn rug en twijfelt hardop over zijn deelname. Zijn bil straalt uit naar zijn been. Daan roept, als je poot maar niet zo dik wordt als je reet. Maar Dirk heeft serieus pijn. Hij wil het wel proberen en stapt gewoon op. Daar dwingt hij bij mij in ieder geval heel veel respect mee af. Hij heeft in de eerste klim wel een twijfelmoment, maar rijdt en loopt de hele etappe gewoon uit, Gouwe pik is tie. Als we vlak voor de top even heerlijk in de struiken hebben gelegen om massaal bosbessen te eten, gaan we het laatst stuk van de beklimming doen. Dit is echt niet te fietsen. We zien dan ook massaal de mountainbike-polonaise. Eenmaal boven krijgen we een eerste blik op de Lunersee. Een schitterend meer waar massaal wordt gewandeld, en dat levert toch wat problemen op. Als wij na een ochtend klimmen met het snot voor de ogen willen we natuurlijk kneiterhard afdalen. Maar dat gaat helemaal niet, het wandelt hier van de stikkers. Gelukkig moeten we een alternatief paadje naar beneden en daar kan je helemaal niet fietsen. Hier en daar een stukje mountainbike rodeo waarbij Ocko en Marc zelfs alles in de waagschaal stellen vanwege een, volgens henzelf, woeste en boze stier. (Het was gewoon zo’n lieve Oostenrijkse koe die zachtjes ‘boe’ riep).

Als we echt rond het meer rijden, krijgen we heel veel complimenten. Alleen een oudere Nederlander gaat midden op het pad staan en roept “Donder toch op met die kutfietsen hier” Echt je zou hem zo met een murmeltier in zijn hol het water in kwakken. Komt hier zelf met zijn stinkende auto, laat zich met een lift omhoog slepen en doet dan of Oosterijk van hem is. Wat een enorme piemelpunt zeg.

We stoppen bij een hutje en eten een Hauswurst met een radler, want er was geen frisdrank. We zitten daar lekker in het zonnetje te genieten. Als we mogen gaan dalen slaat de twijfel toe. Over links of over rechts. Rechts ziet er bloedlink uit en links lijkt een wat vriendelijker paadje, Een lokale Naturschutz meneer vertelt ons dat links beter is. Hij is zelf biker geweest, maar mist daar nu wat lichamelijke onderdelen voor. Hij vertelt ons terloops dat je hier gewoon mag fietsen. Mocht iemand zeggen dat dat niet zo is, dan vraag je gewoon waar dat bordje dan staat, zegt hij.

We dalen over links. Nou, die was link zat. Als je staalkabels langs de wand hebt dan is dat niet om even je aambeien te krabben. Als we bijna beneden zijn krijgen we opeens commentaar. Vanuit de gondel begint een of ander mafjoekel te roepen dat wij daar niet mogen fietsen. Wij roepen, geheel volgens instructie, “Waar staat dat bordje dan?” Dat staat op internet schreeuwt die mafkees terug, Duhhhh, dat zou ff lekker zijn. Dan post ik volgende week dat je gewoon 180 op de A1 mag en vertel ik dat aan de eerste de beste agent die mij een bon wil geven. Maar we zijn er nog niet. Zijn college heeft het geschreeuw gehoord en komt met zijn volle 120 kilo op ns afrennen. Zijn boodschap is een kopie van die van zijn collega. Dirk heeft hem zo weer stil als hij zijn gorillaborst even opzet.

We jagen lekker naar huis na toch weer een pittige dag.

We nemen een pilsje en wassen en onderhouden onze spullen. Ocko pakt lekker een saunaatje tegen de hoest. We gaan eten in een leuke, maar dure tent. Daar hebben ze namelijk murmeltieren in dirndels. Wat een marmottenkoppie zeg. Maar wel lekker eten en goede bediening. Er komt een man uitserveren, die helemaal de bestelling niet heeft opgenomen en hij weet ongevraagd wie welk gerecht krijgt. Echt bijzonder.

Dan dag 5. Ik zal me even niet inhouden wat een KUT-etappe. Het regent, we moeten meer dan 15 km lopend afleggen in een gebied waar je niet dood gevonden wilt worden. Al is de kans daar op wel erg groot. Het enige wat ik me herinner is dat ik het gruwelijk koud heb gehad en dat het eigenlijk veel te gevaarlijk was. Dirk had moeite met opstappen en heeft een schrikdraad tegen zijn snikkel gehouden. Marc is als een blok beton omgevallen en Daan baalde als een stekker. Alleen de sauna om op te warmen was een lichtpuntje.

2 dagen volledig naar de getver dus,

5 down 1 to go

3^e etappe Giro Montafon

52 Km 2450 Hm

Nou dat was me dr eentje. Ga er maar even voor zitten. Dit was zo’n dag waarbij de harde schijf van je leven wat ruimte moet vrijmaken voor de ervaringen die er bij moeten worden opgeslagen.

Gisteren was natuurlijk een relatief rustige dag waarbij we al tussen twee en drie thuis waren. Vandaag kwamen we pas rond 18:45 thuis terwijl we al om 08:45 op de fiets zijn gestapt. Doordat we gisteren vroeg thuis waren hebben we ook vroeg gegeten. De koersdirectie had de Italiaan voor ons gepland. We hebben daar razendsnel gegeten. Zo snel zelfs dat Daan beweert dat het bord helemaal niet voor zijn neus is verschenen. Hij kan die oude spaghettivreter wel dooien. Hij heeft nog net zo veel honger als tijdens de heenreis. De andere mannen genieten van risotto, ravioli en pizza en hebben meer dan genoeg. Ocko gaat bijna over zijn tuba als hij een obstler te verwerken krijgt. Dan zie je maar dat wegwielrenner toch maar een saai verhaal is. Bij mountainbiken zijn er veel meer randzaken die het geheel geweldig maken. Geheel in de traditie zijn ook de sokken gisteren weer uitgereikt. Terwijl we de smart tv gebruiken om al ons play lists van Spotify door elkaar te draaien, wordt er onder het genot van nog een poppenpilsje gestemd. De sokken zijn wederom prachtig, Net onder de kuit prijkt een sierlijke rode lantaarn. Ik denk niet dat ik hoef uit te leggen waar deze symbool voor staan. Op zich best grappig natuurlijk maar ook lastig om ze aan iemand uit te reiken, terwijl het toch als een compliment blijft voelen. Want laat ik even heel duidelijk zijn, iedereen, maar dan ook iedereen die een Giro of Trans- Alp rijdt verdient een pluim (e-bikes uitgezonderd). Na een goed beraad, neemt Marc ze toch met een glimlach in ontvangst. Hij heeft ze vandaag ook met trots gedragen.

Vanmorgen zijn we weer naar bakkerij Mangold gereden voor het ontbijt. Ik mag vanaf nu niet meer achterin de auto. Sinds vanmorgen heeft Daan zich uitgesproken over mij werkelijke motivatie achter de TransAlp. Ik ga nu door het leven als de handtastelijke oom. Gewoon omdat ik af en toe een arm om iemand heen leg achter in een auto met drei junge jungs. Ik voelde gelijk hoe dat zou voelen als ik dat in een rechtbank had moeten uitleggen. Vanaf nu mag ik alleen nog maar voorin, echt jammer 😊. Naast ontbijten laten de mannen in het etablissement massaal het diner van de vorige dag er uit lopen.  Echt, de marge verdampt zienderogen als de mannen massaal de toiletpot onteren. Vandaag nemen we belegde broodjes maar ik zit er toch behoorlijk vol van. Daar ga ik nog last van hebben vanochtend.

Ik moet als schrijver even iets opbiechten. Gisteren had ik een klein, bijna valpartijtje dat ik heel sneaky uit het verslag had gelaten. Dat moest ik van de mannen even rectificeren. Bij deze dus. Vandaag is eenvoudiger. Ik ben zo vaak, en zo hard op mijn bek gegaan dat ik geen verslag overhoud als ik ze er uit zou laten. Voordat ik daar op terugkom wil ik jullie meenemen in het avontuur van vandaag.

Vandaag is de koninginnenrit. We gaan door de Schweitzer Tor, met een fiets!!!. Google hem maar even dan krijgen jullie een idee.

Door dat hoogtepunt zou je bijna de rest van de rit vergeten. We gaan, zoals gezegd, om 08:45 stipt op de fiets. Dirk Jan moppert over zijn navigatie, maar ja, de zon is ook weer opgekomen, dus alles is normaal. Het is best fris, en er was wat twijfel over de kleding. Behalve het tenue. Vandaag presenteren wij met trots het nieuwe tenue van Bike Shoe 4 U. Ik heb hieronder even een plaatje toegevoegd.

Als we in de klim zitten laat Ocko weten dat zijn benen niet top zijn vandaag. Nou dan kan je je lol op vandaag maat. Het wordt namelijk een drakendoder. Het weer is schitterend en aan het eind van de dag zijn er bruine koppen en verbrandde armpies. Als we na een lange klim vlak voor Zwitserland een colaatje gaan drinken zijn de beentjes en het moraal nog overal goed. Iedereen vult zijn bidon en we vragen de serveerster het hemd van t lijf. Woon jij hier? (zo ja dan blijf ik slapen, denken de meesten er bij). Hoe kom je hier elke dag weer naar boven? Er is namelijk geen enkele weg te vinden. Nou ze woont hier en als ze naar boven gaat, dan komt ze met de goederenlift. Ik zet de antwoorden er maar even bij want de mannen kunnen niet zo goed luisteren. Als zij ook (geheel onverwacht) vraagt hoe het met ons gaat. Dan komen de haantjes naar voren. Wij gaan namelijk naar de Schweitzer Tor! Respect zegt de dame. Ja, en we gaan ook nog zonder accu!! Nog meer respect zegt ze. Da’s nog wel een heel eind, zegt ze. Daar luisteren we dan weer massaal niet naar. Alleen Marc stond op dat moment even niet op zenden. Hij dacht namelijk dat het ergste al achter de rug was. Als we vervolgens demonstreren hoe goed we kunnen fietsen begint naast Marc de dame in kwestie zich toch ook zorgen te maken. Echt circus Baf was er niks bij!

Na de pauze bereiken we Zwitserland. Het is echt schitterend. Beelden die we niet van ons netvlies krijgen, maar ook bijna nooit echt overgebracht krijgen bij het thuisfront. We volgen twee wandelaar die al vertrokken bij het restaurant, toen wij nog moesten bestellen. Als Marc heel hard een HOMO-jodel door het berglandschap doet, beginnen deze mannen meteen hun afritsbroeken in te korten. Daan, Jordy en Andre passeren de mannen met plaatsvervangende schaamte. Deze tweedeling in het peloton krijgt nog desastreuse gevolgen. Na een echte thrill ride staan we onderaan bij een glashelder en staalblauw bergmeer. Het is net of Rembrand dit heeft geschilderd. Zo ongelofelijk mooi. Als we door willen fietsen blijkt dat we gelijk op een bizarre manier de berg op moeten lopen. Daar hebben we geen zin in, maar de koersdirectie is heel streng. Lopen met je luie bliksem. En up we go. Als we na 200 meter voor een lastige afrastering komen, vraagt Jord of er strohohohohoom  op staat. Ja dus Whaha. Zijn haar zit gelijk voor de rest van week goed. De rest van de mannen stapt er gewoon overheen, behalve onze lilliputter, alias Den Doffer. Oeoeoeoehhhh, hoe moet ik hier overheen. Hij is namelijk maar 1 meter 20 groot. Zijn privé slaaf staat al klaar om een loonsverhoging te scoren en houdt met zijn fietsband het stroomgeval omlaag. Als Dirk probeert over het hek te klauteren, schiet de stroomdraad tegen de tandwielen van de slaaf. Maar ja, aluminium en carbon geleiden als een malle dus we kunnen gelijk zien hoe ver de liefde gaat. Nou, zeker 3 x 10.000 volt diep hebben we gezien. Hij houdt de fiets vast, waar ik hem al lang de Alp af had geflikkerd. Ook Marc krijgt nog een ferme opdonder, maar die had het gewoon ook verdiend.

We gaan op weg naar de Tor. Wat een klim is dat. Daan, Jord en de Schrijvert gaan hard op weg naar beneden. Na 50 meter ligt de Kruitmans al weer van het uitzicht te genieten. Maar wel op een riskant plekkie. Hij is dus hard op zijn vreetschuur gevallen, maar gelukkig heeft ie zich geen pijn gedaan. De mannen hebben er flink de sokken in en jutten elkaar op om sneller te gaan en meer te blijven zitten. Als we een paar rotslawines hebben overwonnen gaat de telefoon van Daan. Het is Ocko. Wij schrikken en verwachten een ongeluk. Het blijkt dat we zelf het ongeluk zijn. We hebben een afslag gemist en staan ruim 500 meter te laag en kunnen zo nooit door de Tor. Het is als na 16:30. Holy macaroni. We moeten echt door die Tor en terug is echt geen optie. Dan wordt het overnachten in de bergen bij temperaturen rond het vriespunt. Daar hebben we echt geen zin in. Dus terug is de enige weg. We gaan lopen, want fietsen kan hier echt niet berg op. We zien de koppen van Dirk, Ocko en Marc op grote hoogte boven ons. Als we gaan lopen zakt ons de moed in de schoenen. Het is echt nog ver, en geloof me, echt geen terrein om met een fiets op je nek te lopen. Hier zijn de pikhouwelen, karabijnen en puntschoen betere bagage. Als we op het punt komen waar de mannen stonden treffen we niemand meer. Den Doffer heeft ze met de zweep het gevaar ingejaagd. Maar dit kan niet Dirk, riepen ze. Niet zeiken, je moet, anders ga je hier dood. Oke dan maar!

We klimmen met de bike in onze nek over paden waar het kreng echt in de weg zit. We komen na fiks wat klauterwerk bij een trap. Die gaat gewoon recht de hemel in. Ik wil ook niet anders dan naar het licht. Gelukkig houden de andere mannen me tegen. Het zweet druipt van de koppen en het is eccht link en eigenlijk te zwaar na de inspanningen van vandaag. Geloof het of niet maar we komen boven. We rusten eten en moeten snel door om hete daglicht aan onze zijde te houden. We dalen, vallen, ploeteren en sterven, totdat we eindelijk de weg hebben gevonden naar het dal. Na een kilometer stuiten we op een kudde koeien. Die krengen willen niet aan de kant We jagen ze voor ons uit totdat de kop van een hele boze boer op de hoek komt. Hij jaagt ons van de weg af het veld in. Dirk roept nog verontwaardigd, moeten we door dat weiland. Als je vanaf de Schweitzer Tor kan fietsen dan kan je dit ook roept de boer. 1 – 0 voor boer. We ploeteren naar de weg en gaan dalen. Als Jord nog een stroomhek aan flarden heeft gereden kunnen we in 1 streep naar benee. We zijn er en we zijn gesloopt. Het is 18:45. Ik kan niet meer.

Zaagmans is voorbij 3 down 3 to go.

2^e etappe Giro Montafon
26 Km en 1200 HM

Gistermiddag zijn we na onze eerste etappe even lekker de sauna ingedoken. We hebben echt een geweldige wellness in ons huis. We kwamen er alleen achter dat er geen dompelbadje is en dat onze relaxruimte ietwat klein is. Dat terwijl de sauna ruim genoeg is voor Daan, Marc, Ocko en de schrijvert. Maar ja wij kennen elkaar dan ook al wel heeeeeeel goed na 1 dag. Dat brengt ons dichter bij elkaar. Als bij iedereen de wijzertjes in het rood gaan in de sauna, en het ook de lokale spider iets te heet onder de voeten wordt, gaan we er uit. We staan bij de voordeur met een handdoekje om ons middel. Alleen Ocko heeft een grote handdoek mee genomen en das maar goed ook. Daar was zelfs een tafellaken nog aan de krappe kant geweest. En niet vanwege zijn taille-omvang. Dan krijgt één van dat stelletje zwakzinnigen het idee om in de beek af te koelen. Schaamde ik me in Westendorf al vanwege één klein bloot snikkeltje in het donker, hier komen vier sultanssabels op klaarlichte dag de schoonheid van een Oostenrijks bergbeekje om zeep helpen. Ongegeneerd slingeren de lianen door het water. Een lokale meerval voelt zich geïntimideerd en springt van schrikt uit zijn schuilplaats. Gelukkig is het water zo koud dat de terugtocht meer op een budgetbarbeque lijkt waarbij er fors op de worst is bezuinigd. Maar goed, als ervaren TransAlper weet ik dat schaamte het eerste is dat je verliest. Op korte afstand volgen de maagdelijkheid en alle fatsoensnormen.

Na het genot van de sauna gaan we ons klaarmaken om te eten. Het is ondertussen echt gaan regenen. Dat is de voorbode voor de dag van morgen. Voor onze maaltijd moeten we wederom een behoorlijke beklimming doen. Ook gisteren lag ons restaurant zo hoog dat ik niet verwacht dat ze in de winter open kunnen zijn. Dit moet met sneeuw echt onbereikbaar zijn. We zitten wel heel gezellig. De Oost-Europese serveerster doet hard haar best om ons goed te bedienen. Er lijkt even wat rust in de groep te komen. Er wordt gegeten, gedronken en de verhalen van de dag worden doorgenomen. Mijn bloeddruk kan eindelijk terug naar normaal. Totdat….er iemand moet poepen. Normaal gesproken niets aan de hand zou je zeggen, maar als je iemand uitdaagt te bewijzen dat er echt iets is geproduceerd, dan vraag je om ellende. Gatver de gatver je zou toch geen hap meer door je keel krijgen. Als een van de partners binnenkort de telefoon van manlief bekijkt is er echt stront aan de knikker. Ik denk dat we beter naar huis kunnen en gaan slapen. Gelukkig zijn de mannen het met mij eens.

Dan de rit van vandaag. We hebben er voor gekozen de 6^e etappe in de GPS-en te laden. Het wordt vandaag echt de minste dag van de week en de regen voert de boventoon in de weerberichten. Iedereen snapt dat we op dag 6 dus nog flink aan de bak zullen moeten en niet rustig kunnen uitfietsen. Het is achteraf gelukkig allemaal meegevallen en we zijn wel nat als we terugkomen, maar zeker niet doorweekt. De rit begint wel pittig. De eerste kilometers zijn ongemakkelijk steil en de natte ondergrond maken de keien, het gras en de wortels niet echt makkelijke hindernissen. We rijden eigenlijk de hele ochtend in een dikke wolk die zwanger is van de regen. Pas als we grotere hoogtes bereiken, lijken we bijna door het dak van de wolk te kunnen kijken maar zover komt het net niet. Wel is het op die hoogte veel minder nat en is de mist niet zo dik. Het is altijd mooi om tussen de koeienbellen door de Alpen te fietsen. Zelfs met een zicht van minder dan 30 meter zien we dat het hier prachtig is. Wel jammer dat we de vergezichten nu moeten missen, maar je kunt niet alles hebben in t leven.

Als we na een paar uur klimmen bij de Lindauer hütte komen zijn we toch best moe gestreden. Hoewel Dirk het niet eens heeft gevraagd, gaan we toch naar binnen voor een bakkie koffie met een stukkie taart. De topfen strüdel is immens populair bij de mannen. Vooral als deze door een jonge dame worden geserveerd. Als ze alles weer bij moeten drinken wat ze dr hier uit zitten te kwijlen dan mogen de Camelbacks wel tot het randje worden gevuld.

De regenjasjes gaan aan want we gaan aan de afdaling beginnen. Hoewel het een korte etappe is, zijn de tracks zeker niet van het kaliber “lafjes naar de finish”. Echt mooi en uitdagend, zeker nu ze nat en glibberig zijn. Er wordt naar hartenlust over de keien gedenderd. Als Jord iets te enthousiast wordt, rijdt hij een buts in zijn velg. Dat is op zich al vervelend, maar als je tubeless rijdt (voor de lezers, zonder binnenbanden) dan blijft er geen lucht meer in zitten hè. We mogen dus een bandje gaan vervangen. Een mooi moment om te kijken of we Marc diezelfde afdaling ook kunnen laten nemen. Iedere keer verschuilt hij zich achter Dirk en Ocko en wandelt dus vaak de lastige stukken. Ik sleur m aan zijn nekvel omhoog en zeg “dalen met je luie flikker mafkees”. Hij kijkt nu wel heel angstig. Ik weet nu heel zeker dat die bolus op de foto gisteravond echt was. Hij schijt nu zienderogen weer zijn Rogelli-zeem vol. Nee, zegt hij, dit is me te gek, en hij wil weglopen. Ik sleur hem aan zijn spaghettiarmpjes terug en zet m op zijn zadel. En nou geen gelul en sturen laffe Hendrik. Met zijn vossenstaart tussen zijn benen neemt hij de eerste hindernissen. Halverwege steigert zijn fiets en moet hij er af. Toch veel verder dan hij zelf voor mogelijk had gehouden. Zie je wel pik, je kan het best. Hij moet er zelf toch ook om lachen. Ik weet zeker dat hij aan het eind van de week de koning van de afdaling kan zijn. Nu heb ik Marc wel even onder handen genomen, maar ook Ocko zit te schuilen als een malle. Op stukken waar hij prima moet kunnen rijden loopt hij als ridder Schijtebroek door de alpenwei. Als hij daar op wordt aangesproken, verwijt hij zijn eigen baas dat die steeds afstapt. Zoals een goed manager betaamt, geeft Dirk zijn pupil direct een vrije baan. Als hij vervolgens stopt voor een kiezelsteen die thuis gewoon in het grindpad ligt, is het duidelijk. Ocko moet morgen ook nog even terug naar de schoolbanken. Gister was blijkbaar wat beginnersgeluk. Daan en André doen samen nog een mooi stukkie synchroondalen. Ze zitten in een rotspad van anderhalve meter breed strak naast elkaar. Niet omdat het kan, maar omdat het moet. Remmen is geen optie, versnellen ook niet en afstappen?? nee dat staat niet in het woordenboek van de heren. Het komt gelukkig allemaal goed. We dalen over het asfalt knetterhard terug naar Schruns. Het water spuit ons om de oren, maar we zijn toch bijna thuis. Ondanks het laffe karakter van de rit is tie toch nog erg leuk geweest. Morgen mogen we echt aan de bak.

2 down 4 to go.

1^e etappe Giro Montafon
36 kilometer 1400 HM

Welkom terug beste lezers,

Het is weer zover. We zitten weer met een groepje suïcidale fietsers in een huis waarvan de eigenaar geen idee heeft waar die aan is begonnen. Echt waar, ik zou mijn schuur nog niet verhuren aan dat volk. Het schijt, het boert, het rent met appels in de kanis naakt door de tuin en ze noemen het mountainbiken. Dat is hetzelfde als de terugreis vanuit de kroeg de ‘Tour de France’ noemen.

Toen ik weer instemde met een nieuw avontuur, werd mij beloofd dat er twee nieuwkomers waren. Dat leken wat verzachtende omstandigheden te zijn, maar niets bleek minder waar. Wat een varkens hebben ze nu weer uitgenodigd er komt gas en vloeistof uit iedere lichaamsopening. Ik krijg en gewoon een post anale depressie van. Vanaf de eerste dag escaleert het weer volledig uit de hand.
Nou, laten we maar iets over onze eerste fietsdag vertellen. We hebben de wekkers rond 07:00 gezet en springen onder onze mooie regendouche. We mogen ontbijten bij de bakker. Dat heeft de koersdirecteur verkocht als de hemel op aarde. Als we binnenkomen verwachten we dan ook een weldaad aan voedsel en getränke op tafel. De praktijk is dat we gewoon aan de balie broodjes moeten bestellen. Dirk staat wat schuchter voor de toonbank, maar laat zich direct overrulen door een brutale ouwe knar die pontificaal voor hem gaat staat en brood bestelt. Als we de schroom van ons afgooien bestellen we er vrolijk op los. Het smaakt ons prima en we checken alle Kunden van de bakker. Met zijn viertjes op de achterbank terug naar ons huis. Het kan nu echt gaan beginnen. De spanning wordt Mark een beetje te veel en er ontsnapt hem de vulling van een fikse hete luchtballon. Als je daar een vlam bij houdt gaat je alleen direct buiten de dampkring. Dirk kan direct door de interieurstraat bij de McCarwash. Maar zelfs daar zullen ze de moed naar drie rondjes wel opgeven.

We gaan vandaag allemaal in het BS4U-rood en gesoigneerd op pad. Alleen bij Jord hebben we geen idee wat ie draag. Echt waar een Orang-oetang heeft nog minder haar. We maken een mooie foto en gaan rijden. Als ik Dirk met veel interesse vraag hoe het nu echt met hem gaat, krijg ik een norse grom retour. Hij heeft, echt geheel onverwacht, gezeik met zijn GPS. Echt dat hebben we nou nog nooit meegemaakt bij Dirk. Na een paar kilometer staan we bij een stuwmeer en roept Dirk dat we verkeerd gaan. Echt waar, zelfs als zijn navi het niet doet weet hij de koers volledig stil te leggen vanwege navi-stress. Nu blijkt dat we allemaal de verkeerde route hebben ontvangen. Als er een vriendelijke Oostenrijker de beste man wil helpen, wordt ie op de toon van een valse Duitse herder weggestuurd. En dat terwijl deze man alleen maar een klein beetje aandacht wilde. We vonden allemaal dat Dirk best even naar hem had kunnen luisteren. We gaan klimmen, en wat denk je? Precies de route van die aardige man. Nu gaat Mark voor het eerst voelen hoe klimmen in de Alpen echt aanvoelt. Zwaar put met keren dus. Als de paus zou meeluisteren, dan kreeg Nederland never nooit meer een “Bedankt voor die bloemen”. Ocko daarentegen vliegt als een raket de berg op. Hij scoort daarmee de sok van de dag. Oh ja, dat vergeet ik helemaal. Daan heeft voor ieder dag een paar sokken laten maken met een inspirerende spreuk. Iedere dag wordt er gestemd wie de eer heeft de volgende dag met deze sokken te mogen rijden. Naast deze sokken hebben we ook een retegaaf tenue gekregen.

Als we na een flinke asfaltklim op het schotterpad komen wordt het voor het eerst echt zwaar. Als we Marc omhoog proberen te praten, schieten zijn ogen vuur. Hij zegt niets, maar zijn ogen zeggen flikker alsjeblieft op natte klefkees, als ik ergens geen zin in heb, dan ik het in jouw gezeik. Oke, zoek het dan zelf uit met je …….

We komen op een weitje waarvan ik al direct zie, hier moeten we dr gegarandeerd van af. En ja hoor de duwpolonaise komt na een paar meter op gang. Zelfs in deze klimstand krijgen we geen lach meer op het smoelwerk van Marc. Maar zo als altied komt aan alles een eind en we staan op de top. Op een mooi bankje zitten we even te herstellen van een taaie klim. Er zit alleen steeds iemand heel irritant met zij fietsbel te bellen. Als Dirk boven komt vragen wij waarom hij steeds belt, maar hij weet van niets. Als Marc en Daan naar boven komen zitten die weer heel vervelend steeds te bellen. Als ze boven zijn zie ik dat ze helemaal geen bel hebben. Als er toch nog een belletje klinkt kijken we massaal achterom en blijkt er al de hele tijd een geit achter ons te staan. Het beest staat ons een beetje dom achtig aan te kijken. Ik denk dat hij zijn collega geiten hetzelfde over ons heeft verteld.

We gaan dalen, hèhè. Eindelijk een beloning. We doen een minicursus dalen voor dummies, maar dat is alleen aan Ocko besteed. Hij leert snel en hangt keurig achter zijn zadel en neemt de eerste rotsblokken in een prima stijl. Halverwege de track wordt het hem te machtig en stapt hij af. Echt goed gedaan, maat. Marc krijgt al een weigeraar bij het idee dat hij hier op moet stappen en hij capituleert. Lekker dan, gezeik omhoog en gezeik omlaag. T lijkt wel een wijf. Ik voeg me bij Ocko, die accepteert mijn liefde met open armen. Heerlijk is dat. Ik dacht dat Marc wat makkelijker was, maar achter die snor zit toch wat weerstand. Maar ik verwacht dat zijn coconnetje deze week nog wel openscheurt. We hebben ook Dirk nog regelmatig over zijn gevoelens gevraagd, maar ook zijn oestertje blijft strak gesloten. We krijgen er van de week wel een keer een schroevendraaiertje tussen. De single track is echt heel erg mooi en zowel Marc als Ocko leren per meter en krijgen er steeds meer lol in. André rijdt even voor uit voor een fotootje. Als niemand kijkt maakt de Kruitmans een prachtige face plant in het rotsachtig pad. Goejesmorguhss juffrouw Jannie daar lig je dan. Gelukkig zijn er geen getuigen, het verslag verraadt echter toch deze minor faillure. Ocko heeft een hele steile leercurve en daalt razendsnel achter de master of disaster over de smalle track. Marc vind het toch nog lastig om zijn gevoelige balletjes zo dicht boven de achterband te hangen. Hij zit als een haakse slijpert recht boven het zadel een heeft regelmatig een weigeraar. Toch zijn we allemaal trots op de prestaties van deze nieuweling. Wij deden in onze startjaren echt niet wat deze mannen laten zien. Als we gaan dalen over het asfalt kan Ocko zich niet meer inhouden en hij trekt het gas vol open. Mannetje, dat is niet echt wijs…. Bij een iets scherpere bocht houdt hij zijn big S niet meer in bedwang en vliegt hij vol gas de alpenweide in. Als een wilde stier met jeuk aan zijn scrotum huppelt hij met fiets en al door het groen. Wonder boven wonder krijgt hij de stier onder controle en vindt hij het asfalt weer terug. Kort daarna staan we weer voor een navigatiedilemma. Een privatweg blokkeert de route. Kruitmans stapt pontificaal over het schrikdraad en stuift het pad af naar beneden. Daan volgt als een blinde zonder stok. Ze komen bij een hek waar jurasic park jaloers op is. Wat deze boer hier gevangen houdt is waarschijnlijk erger dan de kelder van Fritzel. We verlaten het perceel met gezwinde spoed. We vrezen dat Dre toch door een tand van het beest is gereden want hij heeft een platte. De Joe No Flat squirt uit zijn achterwiel. Na wat gefreubel met een pomp van Daan lijkt het euvel verholpen zonder bandenwissel. Het kreng blijft keurig dicht tot de finish. We jakkeren over het asfalt naar huis met snelheden tegen de 70 kmh. De eerste zit er op.

One down five 2 go.