Dag 5 Above and beyondvrijdag 15 september, 2017
Gerlosrunde Dag 5 – Above and beyond
Lieve lezers, het is al bijna half elf als ik begin te tikken. Met jullie goedvinden houd ik het daarom een beetje kort. Ik weet niet of dat gaat lukken want de netvliezen kregen weer veel voor de kiezen vandaag.
Was woensdag eigenlijk al ‘the bloody limit’ vandaag gingen we wederom door de geluidsbarrière. Mijn Strava metertje toonde weer een getal in hoogtemeters dat de titel ‘extreme’ verdiende. Ruim 3100 van die krengen vloeide toch weer uit de twee ouwe bezemstelen onderaan mijn lijf. Bijna 70 kilometers en een buitentemperatuur die goed was voor een lekker Jägermeister.
Ik heb Makkeli naar huis gestuurd. Hij kon de gele kaart de hele wel in de lucht houden. En er was geen enkele schwalbe bij. De route bleek van een dusdanig niveau dat de enige manier om niet op je smoel te vallen, thuisblijven was. Ik ben trots op al mijn maten, dat ze deze lijdensweg willen gaan. En voor welke eer?? Geen ene mallemoer. Slechts een klein groepje mensen begrijpt wat hier in zo’n week gebeurt. En die zijn zelf zo leip dat niemand ze geloofd. En begrijp me goed, dat is zeker geen verwijt. Het lukt blijkbaar niemand om de echte essentie over te brengen. Maar goed, de route van vandaag….
Na een koude start, zo rond de -2°, klimmen we wederom de pass op richting Königsleiten. Het is nog prachtig zonnig. Als we richting Wald im Pingzau rijden komen we voor een weide waar we aan het einde een enorme wolkenpartij zien liggen. Het dal dat voor ons ligt is blijkbaar bedekt met wolken. Enkele kilometers verder steekt uit de wolken een enorme besneeuwde draak van een berg. De Wildkögl. Daar moeten we heen meldt Daan vrolijk. Echt niemand heeft zin om het donkere hol in te duiken, maar ja met stil staan kom je nergens. We rijden een illuster landschap in. Het bos verbergt zicht grotendeels achter flarden nevel. Als Robin totaal onschuldig over een paadje rijdt, staat hij opeens bij een afgrond die echt recht naar beneden loopt. We kunnen ongeveer 100 meter naar beneden kijken en dan zien we wolken. We zijn toch wel wat gewend, maar doen allemaal een paar stappen achteruit. Je kunt hier gewoon base jumpen. Echt niet normaal. We rijden snel de andere kant op om daar naar een paar meter exact hetzelfde tafereel aan te treffen. Holy f#ck dit is echt bizar link. De trail die Daan ons had beloofd, blijkt een levensgevaarlijk pad, waar je zelfs zonder fiets voor dorpsgek wordt versleten. Maar ja, Bufnuckels volgen altijd route. Na een half uur telkens met de afgronden te zijn geconfronteerd, komt er iets meer ruimte op het parcours en gaan de mannen weer in t zadel. Dan regent het echt gele kaarten. Daan onze bosbesliefhebber pleurt her en der in de bosjes. Robin heeft een paar weigeringen. Dirk glibbert lopend ook alsof hij met 10 bier in het funhouse van de kermis loopt. Mijn eigen capriolen laat ik wijselijk uit deze verhaallijn. Daan vouwt zijn fiets nog even om een liggende boom. Die gaat waarschijnlijk wel viral op Insta vanavond.
Eenmaal op het asfalt aangeland scheuren we naar de voet van de Wildkögel. Allememagies, wat een pleurisberg is dat. Na ongeveer de helft doopt Dirk deze draak om tot de Sloopkögel. Percentages van 15% zijn om bij te komen. Alleen met je tanden in het stuur kan je blijven zitten. En dat duurt dan zeker 2 uur. Maar goed we doen het graag, want de Nine Knights trail ligt op ons te wachten. Dat is al de hele week de grote belofte. Daan spreekt alleen in superlatieven over dit fenomeen. Het is ‘above and beyond’ zegt hij. Als we voor het hekje van de start staan zijn de verwachtingen dan ook hoog gespannen. Dan begint ie. Het is echt een grote keienbende. Levensgevaarlijk en Dirk vind dat zelf lopen hier tot de extreme sporten behoort. Hij biecht dan ook twee valpartijen op die aan het oog van Makkeli zijn ontsnapt. Maar ja die keek ook in de andere zestien, want daar was het spel gaande.
De rest van de trail is één grote wortel, keien en gleuvenbende. Ik denk dat die negen ridders op dat pad gestorven zijn of zo. Want een andere manier om de naam eer aan te doen is er niet. Als het gelazer eindelijk over is, mogen we als toegift lekker de oude Gerlospas nog even opjakkeren. Ook daar vinden mijn benen het hunne van. Als we even staan uit te puffen komt er een stoom locomotief uit de 18 e eeuw achter ons aan. Oh nee toch niet. Het is een rochelende, piepende en zwaar hoestende kettingroker. Die man is echt aan het sterven langs de weg, maar wel met een shaggie in zijn bakkes. We jagen op huis op an en hebben niet eens door dat er een rodelbahn in het parcours zat. Ik weet niet hoe het met de rest zit, maar ik ben compleet naar de getver.
Afspuiten en op m’n nest liggen. Dat was me d’r weer ene.
5 down 1 to go.
De Schrijver.