Gerlosrunde – reisdag en 1e etappemaandag 11 september, 2017
Zondag 10 september
Ook in 2017 moet het weer gebeuren. Een stelletje die-hards staat om 05:00 aan ’t Hazeveld te wachten om de Alpen te gaan bedwingen op een mountainbike.
Hoewel het een feestje zou moeten zijn, staan de mannen er maar wat bedonderd bij. Dirk is net terug van een feestje en de rest heeft het weerbericht van Oostenrijk al gezien. De voorspellingen zijn echt kloten van de bok. Regen en een graadje of negen blijkt alles wat men van de zomer over heeft gelaten. Nou, de gemiddelde Bufnuckel weet dan wel hoe laat het is. Tijd om alle uitstekels van het mannelijk lichaam aan een verbindingstest te onderwerpen. Voor je gevoel vriest alles er gewoon af. En als het er nog zit, voelt het zo dood aan dat er weinig mee te beginnen is.
Maar goed, met een bakkie koffie op schoot, de fietsen op de drager of in de auto gaan de vier musketiers op pad. Dirk en Daan nemen de kop en Robin en Andre volgen. Nog effe tanken en een bakkie bij de grens, dan hopen we in één streep naar Oostenrijk te kunnen knallen. Het blijkt dat Bayern zijn laatste vakantiedag heeft. In plaats van nog lekker even met het gezin de foto’s inplakken of die fles Ouzo leeg te zuipen, staan ze massaal op de A8 München – Salzburg. Het begint lekker pfffff. Na een uur of tien tuffen, rijden we dan toch de Gerlospass op. Het weer is nu nog prima. De gastvrouw laat ons een knus en zeer compleet appartement zien. Hier gaan we ons wel vermaken. We laden uit, zetten de fietsen in elkaar en storten massaal op de Oostenrijkse dekbedden. Alleen Robin ligt op de bank. Die is in het begin altijd een beetje eenkennig. Waarschijnlijk slingert hij vanavond al wel weer paaldansend door het etablissement.
Na een heerlijk tukkie en een warme douche kleden we ons aan en gaan we eten. Na een goeie pot bier stromen de grote verhalen over tafel en komen we er achter dat we de kaakspieren zijn vergeten te trainen. We lachen ons de kaak uit de kom als pater Willy het onderwerp van gesprek wordt. Toch weer super dat we er zijn. Maar dan zegt Robin ernstig: “ik heb er echt geen f#ck zin in, jullie wel?”. We kijken elkaar veelbetekenend aan en beantwoorden deze domme vraag maar niet. Duhhhh.
Als de ober al minstens negen keer heeft gevraagd of we nog iets willen, en hij weigert ons een gratis schnapps aan te bieden, zouten we eindelijk op. Tijd om te maffen. Het blijft toch een feest om onder een Oostenrijks dekbed te kruipen. Robin doet het licht uit en schuift dan toch stiekem naast me in bed. Wat is het toch een lekker jong. Om hem gerust te stellen, zeg ik dat ik er ook geen zin in heb. Dan kijkt hij me heel teleurgesteld aan. Geen idee wat ik fout heb gezegd ???!!
Als de wekker gaat kijkt Robin uit het raam. Het is best mooi, zegt hij. Er zijn wel wolken, maar ik zie ook veel blauw. We hebben best goede hoop. Ook de weer-apps geven ons grote kans, dat het vandaag grotendeels droog zal blijven. We gaan lekker ontbijten met als doel, rond een uur of negen de rossen te bestijgen. Het ontbijt is prima. Zeker als er eieren met spek bijkomen. Lekker afgevuld met een slimme kledingkeus en allerlei opties in de rugzak, start de eerste etappe. Leuk om te zien dat Daan de goede tips van Martin toch meeneemt in zijn TransAlp-ervaring. Hij rijdt in een prachtige zwarte maillot. Ik denk dat hij straks bij het stuwmeer een stukje uit het Zwanemeer voor ons opvoert. Ik kannie wachten ?.
Vanuit Gerlos rijden we een stukje richting de Gerlospass en steken dan over. Op een mooi schotterpad langs een beekje krijgen de beentjes de eerste test te verduren. Oh ja, zo voelde dat, als je benen over een afstand van 100 meter compleet vollopen. Maarrrr……en fotomomentje vormt altijd een goed excuus voor een fijn stopmomentje. Daarna gaan de goede messen op de cassettes en mogen we flink aan de bak. De eerste berg is niet gelijk de minste. Deze Schwemmboden geselt de kuitjes met een goeie 800 hoogtemeters. Eenmaal op de top vertelt Daan dat we dezelfde weg weer terug rijden in de afdaling. Dan bekruipt mij toch het gevoel van onzin. Welke mafkees rijdt zichzelf het snot voor de ogen om boven op een berg te komen, om er vervolgens onverrichterzaken weer vanaf te rijden. Kijk, als je er over moet om ergens te komen, dan snap ik het nog. Maar dit?? T zal wel aan mij liggen. Boven op deze Schwemmboden meldt ik de groep dat m’n shirt ongelofeloos meurt. Wat een putlucht brrrr. Ze kijken me wat zwakzinnig aan en halen de schouders op. We gaan afdalen. Dat gaat best hard. In het begin is het altijd weer even wennen. Hoe ver ga je eigenlijk met het in de waagschaal gooien van je leven. Daan zoekt de grens op en mis compleet een haarspeldbocht. Met grote koeienogen kijkt hij de afgrond in, waarvoor hij net weet te stoppen. De grote Scheidsrechter toont gedecideerd de eerste, zeer terechte, gele kaart. Een overtreding met de intentie om letsel te berokkenen. Pas op mannetje!! Twee keer geel is rood en dat wil je niet!
We dalen verder en komen weer bij het stuwmeer. Ondanks de sombere stemming vooraf, genieten we van een heerlijk zonnetje. We eten wat en zitten op een picknickbank van het uitzicht te genieten. Mijn mueslibol smaakt heerlijk, maar die lucht uit dat shirt…. een grafzerk ruikt 10 keer beter. Maar goed, we pakken de draad weer op. We gaan op weg naar de Arbiskogel. Ook geen kleine jongen. Daan meldt voorzichtig, dat hij niet weet of het laatste stukje wel te fietsen valt. Nou dan weet je het wel. Niet te doen dus. We sjokken met de bike op de nek door enkelhoog water. De zon is ver te zoeken en de eerste spetters kondigen de veranderingen in het weer al aan. Wat een takkeberg is dit zeg. Compleet afgepeigerd staan we bij het kruis op de top. En ja hoor, daar is tie dan. Robin wil paaldansen. Hij hangt en slingert aan het kruis. Wij schamen ons diep en zeggen: “Foei schobbejak, doe dat eens niet!!”Als we de spijkers er weer uithalen komt Robin van z’n kruis.
We gaan dalen. Gezien de natte kledderboel in de klim verwachten we er niet veel van. Het pad is telkens 30 cm breed en 50cm diep. Nauwelijks te fietsen. Als Robin en Daan het proberen, doen Dirk en Andre ook een voorzichtige poging. Na 50 meter donder Electric Dré van zijn fiets. Dat ding blijft gewoon in die goot staan, maar Dré lazert over de richel. De dichtstbijzijnde boom ontsnapt aan zijn maaiende armen. Hij begint aan zijn afdaling over de steile helling. Steeds sneller gaat het naar beneden. Geen andere optie dan te laten vallen. Een grote bosbessenstruik is zijn reddingsboei en daar klampt hij zich aan vast. Kletsnat maar ongedeerd bungelt hij op de helling. Voorzichtig kruipt hij omhoog. Eenmaal boven staat Petrus aan de hemelpoort, ohh nee toch niet, het is Dirk die staat te grijnzen. De tweede gele is al snel uit de borstzak gehaald. Verder op maakt André nog een onhandige buiteling. Robin die ouwe naaidoos vraagt om een tweede gele. Volledig onterecht. Meer dan een schouderduw was het niet.
Het tweede deel is echt kicken. We krijgen de gang weer echt te pakken. Daan en Robin krijgen nog een waarschuwing, maar de kaarten blijven verder in de borstzak. Het gaat nu hard regenen. Als ik in de gang m’n shirt uittrek, gaan d’r 2 gestrekt. Had ik het toch goed geroken hahaha. Daarna ga ik lekker onder de douche en een pilsje pakken. De kop is eraf. Bedankt mannen!
1 down 5 to go.