Bufnuckels

Giro Dolomiti

5e en6e etappe
5e Etappe van MariaAmbach naar Stärkenfeldhutte
54 kilometer en 2480 hoogtemeters

 In MariamBach hebben we heerlijk gegeten en genoten van het comfort van een hotelkamer. De avond is grotendeels gevuld met het tappen van moppen. Het balletje prrrrrrrrrr……. 21 rood, van Dirk, legt de hele tent plat. We hebben ook nog een tip voor Sanne van den Berg. Gooi af en toe een grappa in Mattijn en hij trekt gelijk weer zo strak als een boy van 18 lentes.
De volgende ochtend beginnen we aan een zware etappe. Omdat  dit normaal de startetappe is, is die een beetje gelijkmatig. Wat mij bij is gebleven is een gigantische navigatiefout van Toon (150 f##ing hoogtemeters voor Alfred Jodokus Kwak omhoog gereden). Ook een ernstig nadrukkelijk aanwezig bloemetjesgordijn dat aan de staart van het peloton wappert staat in mijn geheugen gegrift. We rijden een flink deel van de morgen door de appelgaarden. Dat duurt natuurlijk niet langer dan 5 minuten, dan beginnen de Bufnuckels elkaar  met appels te bekogelen. Als dat te gevaarlijk wordt mik Mattijn ff een bananenschik in de nek van Toon. Voordat we bananen in pruimen gaan peren, rijden we maar vlug door.
Onderweg komen we de bus met Marco en Cor tegen. Die zijn op zoek naar de kuthoer van het bezinestation. Wij kijken allemaal als of we het in Keulen horen donderen. Geen idee wat die twee nep chauffeurs voor een samenzwering hebben tijdens hun taak?
De rit gaat richting de Stärkenfeld hutte. Aan het einde van de dag rijden de groepen dicht bij elkaar en we komen kort na elkaar aan.
Deze hut is echt een HUT. Alles kraakten is scheef, er jodelt muziek uit het kleine kroegje. Het is echt thuiskomen. We gaan gelijk massaal aan de cappuccino’s, maar al snel vloeien de Hefe Weizen van de tap. Klaas laat zich verleiden om aan een grote bel in het etablissement te trekken. De eigenaar speert als Hussain Bolt naar zijn bar en begint koppen te tellen. Hij verliest Klaas geen seconde uit het oog, maar in ieder geval zijn geldbuideltje niet. 15 grappa’s worden ingeschonken en Klaas moet lappen. De hut barst bijna uit elkaar van het gelach. Geen beter vermaak dan leedvermaak. Voor velen was dit de lekkerste borrel allertijden. Klaas betaalt, dan smaak uilenzeik zelfs lekker.   
Als we later op het terras in de zon zitten, voelt iedereen zich schat hemeltje rijk. Een schitterend uitzicht, heerlijk weer goed bier en veel gezelligheid.
We gaan lekker douchen (in een hokje kleiner dan de keukenast) en daarna eten. Het smaakt ons prima en de avond gaat van diner over in het kroegleven. Dirk Jan stelt voor een Bufnuckel-lied te maken. Hij komt met een melodie en een tekst. Het dak gaat er af. De eigenaar kijkt zijn ogen uit bij dit stelletje mafkezen. Hij staat zijn serveerster nog even af om Marco een beetje plezier te gunnen in zijn verloren week. Wij hebben niet in de gaten wat er precies gebeurt, maar als Klaas het licht weer aan doet schijnt de daad al weer te zijn verrricht.
Evert wordt gevraagd in een hilarische act van Klaas en Dirk. Ik zal niet in details treden, maar Evert rent 5 minuten later naar de wastafel met de gedachte dat hij zijn wijsvinger in de rauwgereden poeperd van Dirk  heeft gestoken. Alles staat op film. We kunnen niet afwachten deze te uploaden naar YouTube.
De gang naar bed lijkt tocht het meest op een puberaal schoolkamp. Als Klaas eindelijk al zijn gemiste jeugdervaringen heeft ingelopen, keert de rust in de hut terug en gaan we slapen.
Het was een prachtige en onvergetelijke dag.

 5 down 1 to go

 De Schrijver

6e etappe
Van de Stärkenfeld hutte naar Pedru hutte in St Vigil
64 kilometer en 2430 HM

De dag begint met een zacht regentje. We krioelen over elkaar om alle zooi weer bij elkaar te vegen. Evert is nog zwaar verdoofd door de darmgassen van Rob. Die heeft gisternacht een partij liggen ruften. Het blijft een wonder hoe zo’n klein lichaam zo’n enorme graflucht kan verspreiden.
We zijn benieuwd wiens onderbroek uit wiens tas komt in Nederland. Het is werkelijk geen doen om in het kleine hol enig overzicht op je spullen te krijgen.
Tijd voor ontbijt. Dat blijkt in de hut prima op orde. Ik hoor veel geluiden van Bufnuckels die hier ooit terug willen keren.
We gaan met regen rijden. De hele dag blijft het een beetje druilerig, maar nooit genoeg om helemaal nat te worden. Na een kwartier worden de groepen volledig  uiteengereten. Die gaat met blauw, die rijdt vast door, die blijft achter met pech. Dit blijkt een voorteken voor de finishdiscussie, Wie heeft er nu wel, en wie nu niet een volledige Giro uitgereden.  Zelfs de navigatiefoutjes van vrijwillige navigators worden in de discussie betrokken.  Als je zo met je maten omgaat, moet je volgens mij net als Klaas maar eens aan de bel trekken, want dat is de enige manier  waarop de vriendschap enigszins hersteld kan worden.
De rit is echt loeizwaar, maar ook weer schitterend. Het deel dat we onder de wanden van de Fanesgroep doorrijden is echt geweldig. Het is helaas wel heeeeeel veel klimmen en met je bike sjouwen om uiteindelijk op een kleine modderglijbaan te mogen afdalen.
Als we eindelijk vlak bij de Pedru hutte zijn krijgt Endroe op eens de geest. Hij heeft de hele dag laf zitten schuilen en met materiaalpech zijn gebrek aan vorm geprobeerd te verbergen. Nu wil hij in eens nog even laten zien dat hij wel kan fietsen.  Toe maar Pietertje, gaat steeds beter!
Nee hoor, ik heb al eerder gezegd, dat ik trots ben op al deze mannen en ook zeker op mezelf. We hebben het toch weer geflikt!

 Het zit er op!

 6 down