Hallstatt Epic 1e etappezondag 5 september, 2021
!e etatappe Hallstatt Epic
63 Km en 1640 Hm
Madams et Monsieurs,
Het is weer begonnen. Corona of geen Corona wij schijten op 1,5 mtr. 1600 meter, daar beginnen we mee. Ik begreep dat de meeste deelnemers hun partner dubbel gevaccineerd achter hebben gelaten en het mondkapje voor de muilkorf heeft verwisseld. Ik, als jongentje van het boeren land, heb geen idee waar ze het over hebben.
We zijn gisteren in een caravaan van 3 auto’s en een bus naar Halstatt gereden en hebben het in een uur of 11 gered om op de bestemming te komen. De bus zit op een schema dat een klein uurtje later ligt maar heeft ook een voorspoedige rit, zeggen ze.
De eerste groep laat op een steiger een halve liter pils in het lijf lopen om in de stemming te komen. Als we de woningen betrekken landen we in de achtertuin en komen we tot rust. Dan komt de bus aan en breekt de pleuris uit. Er komen van de achterbank twee zonderlinge figuren die we eigenlijk direct richting de AA proberen te dirigeren. Ze duwen me aan de kant en duiken de koelkast in voor een lauwe klits. Ze liggen namelijk pas een half uurtje in de koelkast. Maar zoals een goed Niekarks spreekwoord zegt. Wie de lauwe niet eert, is de kouwe niet weerd. We hadden ze ook uilenzeik kunnen geven, want alle sensoren waren uitgeschakeld. Spongebob zuigt zijn sponsje vol tot de max. De woningen om ons heen checken direct uit en als dat niet kan gaan de ramen dicht. Niet dat dat helpt maar goed.
Rutger, de benjamin in onze groep heeft blijkbaar goed voorbereid en alle verslagen van de Bufnuckels gelezen. Hij doet, wat wij noemen, dan ook direct een Rob van den Bergje. Wat is dat, denkt u? Nou, keihard doordrinken op de vooravond van een loodzware etappe. Er zitten een paar mensen, waaronder de schrijver, die al hoofdpijn hadden. Die worden al geel en groen bij hetr idee alleen. Maar, het doorzettingsvermogen wordt wel gerespecteerd. We gaan maar even eten in de pizzeria. De herrie is gigantisch en ik ben dan ook niet verbaasd dat de uitbater ons in een apart hok bij de kegelbaan plaatst. Sommige onder ons hebben het recept voor een kegel in ieder geval al bij zich. Iedereen besteld de Wiener Schnitzel, behalve Mark. Die bestelt de mixed grill. Jordy heeft blijkbaar sjans met de serveerster, want hij krijgt de grootste schnitzel en het snelst zijn nieuwe bier. Mark krijgt een half uur na de schnitzels ook zijn mixed grill. T arme jong was uitgehongerd. Als Mark 1 hap heeft genomen, ga ik maar vast afrekenen. Ik wil namelijk mijn nest in. Volgens mij ben ik niet de enige. Als Dirk al zijn techniek op orde heeft (dat duurt ff) gaat het licht uit en snurk iedereen voor 21:15. Net als wij, heeft ook Max zich naar Pole position gereden.
Om 06:45 gaan de wekkertjes. In ons huis heeft iedereen heerlijk geslapen. Iedereen is klaar voor de 30% helling die Jordy ons in de auto al heeft beloofd. We gaan eerst lekker ontbijten. Andre moet eerst het zooitje ongeregeld aanmelden en dat valt niet mee. De bediening ziet in dat dit koppel gasten best lastig zou kunnen zijn. Tegen alle verwachtingen in gedraagt iedereen zich netjes en er wordt prima gefoureerd. Dan gaat Ocko poepen…..Nou dat hebben ze geweten bij Dormio. De rest gaat er snel achteraan. Als je na een atoombom en astronaut afsteekt, dan schrikt niemand meer.
Het peloton gaat omkleden en de gebruikelijk spanning voor de eerste etappe komt in de groep. Eén ding scheelt. Er is geen kledingstress. Het wordt namelijk 23 graden (of was het 30 Jordy?) en zonnig.
Alleen Den Doffer wil graag zijn regenpak en winterhandschoenen in zijn rugzak. Doe je ding broer?
Opeens is Daan chagrijnig, Zijn zak is lek. Het zeikt er onderuit. We proberen de storing in zijn leidingwerk te vinden. Geen idee of dat is gelukt. We gaan rijden met het hele spul.
Dan de etappe. De voortekenen zijn goed. Mooi weer. Niet te veel hoogtemeters en een hoog moraal. En dat blijkt ook te kloppen. Het was een geweldige dag. Daan heeft een prachtige route bedacht. Die eeuwige wand zit er in en een paar fantastische trails de berg af. Maar zo makkelijk maak ik me er natuurlijk niet van af.
We rijden, volgens afspraak, om 09:00 weg langs de spoorbaan. Het gaat lekker op en af maar er wordt ook al direct van alles gesleuteld. Zadels te laag of te hoog, armstukjes toch weer aan of uit. Op de eerste klim verschijnt er al en druppel aan zijn neus. Iedereen direct bezorgd, maar Mark stelt ons gerust. Als de neus van Rutger niet druipt, dàn moet je je pas zorgen gaan maken. Oke pik, we laten het los. Langs een mooi zwevend pad langs het meer beginnen we aan de eerste hoogte meters. De eerste klim is toch al best een flinke. Ocko en Andre rijden rustig voor de club uit om filmpjes te maken. Helemaal in de gedachte dat ze goed bezig zijn wachten ze op de mannen. Geert komt knetterhard voorbij gejaagd en gunt ze geen blik waardig. Ocko en Andre kijken elkaar aan. Zag tie ons überhaupt wel?? Geen idee. Na een paar minuten komt de rest en die jankt ook keihard voorbij. Als we weer bij elkaar staan krijgen we een zware preek van Dominee Kruitmans. Jullie MOETEN ALTIJD BIJ ELKAAR BLIJVEN spreekt hij ons het ogen als gaspitten toe!! Nooit iemand achterlaten en stoppen op iedere kruising. ……..oke……wij vonden het best gezellig tot nu toe…?
Heej Jord, waar blijft die 30% trouwens. Nou, zegt ie, je hebt net al meer dan 20% gehad. Wat…echt??? Nee man, dit was nog geen 8%. Er volgt een mooie technische afdaling en als we halverwege staan, zijn de glimlachen in de gezichten gebeiteld. Rutger heeft zijn spaak eruit gereden en staat intelligent naar zijn velg te kijken. Hij bukt om de schade wat beter op te nemen. Er begint iets te sissen en naar vlees te ruiken. Iedereen gaat op zoek naar de barbecue. Het blijkt dat Rutger zijn kuit tegen de remschijf staat te grillen. Die Franse buldog op zijn kuit, verandert in no time in een Côte du Boeuf.
We klimmen door richting die Euwige wand. Die is echt gaaf. Een smal pad is uit de steile rotswand gehouwen en we kijken in een diepe afgrond. Er worden mooie plaatjes gemaakt en zelfs de drone vliegt langs het klif om het geheel vast te leggen. In de afdaling begint de ellende. De rem van Gerhard houdt er mee op. De mannen die er gisteren aan hebben zitten sleutelen kijken onschuldig naar links. Dat zijn techneuten van lik me vestje. Je moet juist extra druk in de remmen doen, dan klimt ie niet zo hard. Die sukkels hebben er juist olie uit laten lopen. Nou daar gaat ie echt niet langzamer van, vooral berg af. Best een flauwe grap vind ik.
De mannen waarvan de remmen het wel doen, dalen als malloten af over de mooie trials. Zelfs Rutger en Mark hebben de speed er flink in zitten naar beneden Wij vermoeden dat die 30% van Jord er tussen zat.
Als we gaan dalen richting Hallstat is de rem van Gerhard echt helemaal weg. Das best link. Het peloton schakelt professioneel. Niet zo gek na die donderpreek van Dirk. Het tempo gaat omlaag en Gerhard wordt naar beneden begeleid, door zijn echt vrienden. Zeg maar diegenen waar hij het liefst mee zou ontbijten. Wij komen veilig in Hallstatt en maken al joelend het dorp onveilig. We rijden door de smalle straatjes en moeten een paar mannen van het terras in het centrum trekken. Die zagen de bonte avond op dag 1 al beginnen op het marktpleintje. We scheuren langs het meer naar ons resort om de schade op te nemen. Dat blijkt al snel weer een kratje bier te zijn. De fietsen worden gerepareerd en er worden wasjes gedraaid. Daarna zitten we gezellig in het zonnetje te kletsen. Linksboven in onze ooghoek sluimeren steeds de five fingers of Austria. Die pleurisberg moet later deze week worden bedwongen. Alleen er naar kijken doet al pijn. Een paar mannen gaan nog even afkoelen in het meer andere doen dat met een gezamenlijk (joint op z’n engels) pilsje.
Hij was weer heerlijk.
One down five te go.