Livigno 2018 – Day 2maandag 3 september, 2018
3-9-2018
2e etappe Livigno
Gisteravond was een bijzondere avond. Nu zijn alle TA-avonden memorabel, maar gister was de sfeer toch net ff iets anders. Als één van je maatjes een gevecht met magere Hein heeft gehad, en heeft gewonnen, dan doet dat wat met je. Het eten is in een lokaal steakhouse. We bestellen massaal de burger, nadat de meeste nog een trog met soep als voorafje hebben genomen. Die burger is echt huge. Alleen Marco vind naast zijn blinde darm nog een plekkie voor het laatste stuk. Zal mij benieuwen hoe hij daar op rijdt morgen.
Na de maaltijd zitten we gezamenlijk in het onderste appartement aan een biertje. Daan komt met een doos naar beneden. Hij tovert in navolging van de, vorig jaar gestarte, traditie een leaders jersey tevoorschijn. Er volgt een stemming over wie deze eer te beurt valt. Het zal jullie niet verbazen dat Rob wordt verkozen. De man heeft pijn geleden en de dood in de ogen gezien. Nu aan een biertje lijkt hij het mannetje, maar de pijn is nog zichtbaar in de oogjes.
André deelt de nieuwe Arrivée-groene tenues uit. Die worden goed ontvangen. Op dinsdag staan die op het programma. Daarna heeft iedereen haast om te gaan pitten. Geheel tegen de traditie, komen we nog niet aan het verslag toe. Het is daarom ook later geupload dan normaal.
Dag 2 gaat beginnen. De dag ziet er vriendelijker uit dan gisteren. Er hangen wat flufjes van wolken in het dal, maar ook het zonnetje doet zijn best. De voorspelling staan toch nog wel op regen vandaag, dus we rekenen ons nog niet rijk. Na de ervaringen van gisteren maken we nieuwe koersorders. Niemand blijft alleen. Geen afdalingen met technische mankementen. Er wordt vroom geknikt en bevestigd. We zullen eens kijken of het lukt.
Dirk Jan is vandaag bij Rob gebleven. Hij zwaait ons uit en maakt nog een paar mooie foto’s.
Vandaag beginnen we met een stevige klim over het asfalt. Hier reed gisteren Matthieu omhoog. Daan en André hebben gezeik met de navigatie. Zo rijden ze ongemerkt een enorme pukkel op terwijl ze aan het prutsen zijn. Dan volgt een single trial die ons naar een mooi uitzichtsspunt op het meer van Livigno moet brengen. Het is best uitdagend en Geert doet veel ervaring op. Een groepje e-bikers peddelt met ons mee omhoog. Wel frustrerend om met je tong op je schoenen te worden aangemoedigd door een dame van in de zeventig die naast je omhoog fietst. Gelukkig moet ze af en toe d’r Tena Lady verversen, anders wordt je noch chagrijnig ook.
We maken naar hartenlust foto’s die wel vlot viral zullen gaan op Insta en Facebook. Bij een kruis maken we een groepsfoto. Onder dat kruis staan schijnwerpers die dat kruis in het donker verlichten. Geert laat zich door Robin wijsmaken, dat die lichten voor het vliegverkeer zijn. Verbaasd krapt hij achter zijn oor en tuurt om zich heen in de Alpenwei. Als Klaas er aan toevoegt dat het ook nog stoplichten zijn (rood, geel en groen) krijgt Geert in de gaten dat ze de draak met hem zitten te vangen. Robin kan zowat niet meer op zijn fiets komen van het lachen. Laten we maar verder gaan zegt Geert bedeesd. Zal ik vast vooruit fietsen? Vraagt hij. Wat hebben we nou afgesproken draagnagel!! Niemand alleen op pad. Dat zijn de stalorders. Als Robin hoort dat we gaan keren in plaats van doorrijden probeert hij Geert alsnog het verkeerde pad op te sturen. Voor zover dat nog kan bij de beste man. Toch maar gewoon de goed kant op met z’n allen. Erg leuke trial met al best wat pittige rotsblokken er in. Onderaan duiken we eenn snelle afdaling over het asfalt in. Het hele peloton jaagt met hoge snelheden door de bochten en door de tunnel. Daarna gaat het feest beginnen. We klimmen in een werkelijk schitterend landschap gestaag naar grote hoogte. Vanaf een boerderij gaat het brede pad over in een single trial. Het begin is nog vriendelijk, maar al snel wordt het een slijkerige drek waarin de achterwielen spinnen als de banden van Max Verstappen. Ook al heb je de macht om door te trappen, de natuur grijpt af en toe in. De beekjes zijn een aangename onderbreking. Daar worden de banden weer schoon en heb je weer zeker een meter of 10 grip.
Robin span de kroon en wil ook gelijk zijn tenue nog even wassen. Waar iedereen een lastige keienpassage lopend passeert wil hij laten zien dat beekjes voor een Van Beek geen probleem mogen zijn. Andre adviseert (geheel ten goeder trouw) een route over links. Robin zet aan en haalt de overkant…..net niet. Hij wankelt kijkt verschrikt en pleurt half in de beek. Gele kaart voor ons Robin.
Voor ons op het pad ploetert een groepje iets te vadsige bikers. We komen steeds dichterbij omdat zij het grootste deel van het pad lopen. De Bufnuckels proberen zoveel mogelijk te fietsen natuurlijk. Aan het einde wordt het ons ook te gortig en begint een lang loopstuk. Het is modderig, met grote rotsen en best steil. De grote hoogte maakt dat conditioneel ook nog wel wat zwaarder. Als we bovenaan zijn, ligt er her en der wat sneeuw. We staan te dampen en hebben nog niet het gevoel dat het heel koud is. Als we tellen missen we toch een Bufnuckel. We kijken over het randje en zien de zure kop van Loch aan komen schuifelen. Hij kijkt echt niet blij. Hij voelt zich niet zo fit. Nee gek hè, als je de avond ervoor jezelf een delirium vreet aan het rundvlees. Ik heb geen idee of hij dat verband zelf al heeft gelegd. Als hij vanavond in bed begint te loeien, snapt ie het zelf ook denk ik.
De vadsige kliek komt ook aangewaggeld en vraagt of Robin een foto wil maken. Dat doet hij natuurlijk graag, maar niet zonder het toestel van de beste man vol te schieten met Bufnuckels en selfies. Allemaal van het niveau ‘direct deleten’.
We hebben een probleem. Twee mannen geven aan geen voorrem te hebben. Naast de concrete gevallen zijn er ook nog wat vage klachten, maar ik denk dat dat een schreeuw om aandacht is. We sleutelen en morrelen maar het wordt niet echt beter. De een denkt de hoogte, de ander de temperatuur weer een ander de blokken. Ideeën genoeg maar oplossingen ho maar. Mark en Daan geven toch aan te willen rijden. We blijven dicht op elkaar. Na een paar honderd meter geeft onze navi aan dat we rechtsaf moeten. Het is een vreselijk smal paadje lang een gruwelijke afgrond. Daar komen we voor dus we nemen de afslag. Het uitzicht is spectaculair maar je mag je ogen niet van het pad halen want dan zijn de gevolgen niet te overzien. Er wordt gereden, gestept en gelopen. Als het even iets breder wordt en iedereen weer fietst, laten de kopmannen zich naar rechts in het gras vallen. Als we allemaal lekker liggen en een bammetje eten, wordt pas duidelijk hoe mooi het hier is. Maar ook hoe eenzaam en afgelegen. We zitten op ruim 2600 meter. Geen bereik. Met defecte remmen en het gezamenlijk verstand van een zwakzinnige ezel. We hebben het geweldig voor elkaar.
Na de versnaperingen rijden we verder. De track is geweldig. Heel technisch, licht aflopend en de afgrond is verdwenen. Iedereen geniet volop. Geert groeit met de minuut in de koers.
Aan het eind van de trail rijst een enorme rotswand met grote keien. De navi zegt dat we daar overheen moeten. Er is geen pad te zien, het is echt zo steil dat je zonder klimgereedschap niet veilig naar boven kan. Laat staan met een fiets op je nek en carbon zooltjes onder fietsschoentjes. Het begint ook nog te hagelen. Het wordt gelijk guur en vijandig. Er is twijfel. Eigenlijk hebben we twee opties; er overheen of dezelfde weg terug. Er wordt een wijs besluit genomen, we gaan terug. Ome Daan is zo zuur als een granny smith in en vat azijn. Hij wilde zo graag dat de route perfect zou zijn. Uiteindelijk blijkt het toch een prachtige rit te zijn. Op het graadje langs de afgrond scoort Geert een stevige gele kaart. Hij zat tegen rood aan. We denken dat hij rechtsdragend is want hij kukelt op een link punt zo spontaan de afgrond in. Je kunt wel zien dat die fiets een rib uit zijn lijf moet zijn geweest, want alle beweging zijn geënt op het veiligstellen van zijn Scott. Zijn ledematen lijken van minder belang, want die zwaaien wild in het rond. Na drie a vier koprollen komt hij tot stilstand. Ik had de hoop dat die grote bek daar wel een beetje mee zou dimmen, maar ik denk dat we hem dan moeten duwen. We wachten geduldig een volgende kans af 😊.
We rijden een leuke afdaling en komen zlefs weer in het zonnetje te rijden, We splitsen bij het downhill park. Daan z’n rem is weer terug en die van Mark nog niet. Andre rijdt met Mark over de weg, de rest neemt de downhill. Onderaan afspuiten en op naar de pils aan de tuintafel. Het was toch echt een topper.
Two down four to go