Livigno dag 6 Finishzaterdag 8 september, 2018
7-9-2018
6e etappe Livigno
De 6e etappe moet altijd zijn best doen om het internet te halen. Iedereen, dus ook de schrijver, is gesloopt moet inpakken en vroeg naar bed voor een nachtelijke terugreis. Ieder ander verslag wordt ook direct na de maak in de groep voorgelezen, zodat iedereen kan controleren of zijn naam en daad rechtmatig wordt weergegeven. Heel vaak komt dat laatste verslag er dus helemaal niet. Ook omdat het thuisfront de verhalen dan ook al uit de monden van de deelnemers heeft gehoord. Toch wil ik graag dat deze laatste memorabele dag digitaal vereeuwigd wordt. Hier komt ie dan.
Rob wil, net als gisteren, dat alle renners gaan genieten van hun laatste dag. We gaan dan ook met negen man op pad. Zelfs de rem van Mark, die tijdelijk is gerepareerd, vormt geen belemmering voor deelname. Ook deze bikkel zit dus weer in het peloton. Hij is een geweldige promotor van de lokale fietsenmaker, die voor een scheet en twee knikkers in een handomdraai fietsen repareert.
Die laatste dag wordt qua planning altijd wat minder zwaar opgezet. Iets minder kilometers, iets minder hoogtemeters, iets later starten. En toch….heb ik in al die dertien edities nog nooit het gevoel gehad dat het een makkie was. Het lijf is al ruim vier dagen aan het roepen, dat het even niets meer wil. Dat het ook recht heeft op rust en het dreigt met volledige staking van vitale functies. Vaak doet de bonte avond ook nog een duit in het zakje. Er is daarnaast ook behoorlijk veel concentratie nodig als je met een mountainbike 1000 hoogtemeters in 20 minuten afdaalt over trails die nou niet echt een geëffend pad zijn. Koppie erbij, is dus ook op dag 6 nog net zo belangrijk als op de eerste meters van dag 1.
Als we een kleine 10 minuten onderweg zijn, blijft mijn navi maar roepen dat we uit koers zijn. Dat terwijl in keurig op het paarse lijntje rijd. Ik vraag even na bij de master of the navi, Mark. Die zegt; ”Ja, dat had ik ook. Ik heb gewoon de route omgekeerd en nu vindt ie het best.” Ohhh knik ik begrijpend. Ik heb geen idee hoe ik dat zo snel voor elkaar moet krijgen terwijl ik rijd. Als we na een paar bochtjes voor dezelfde grashelling staan, waar eerder deze week de drukkers nog omheen wilde rijden, kan ik niet roepen dat we er nu wel omheen kunnen gaan. Dat zou niet echt consequent zijn. Ik ga dan ook maar weer met de tanden in het stuur proberen in het zadel te blijven. Terwijl ik vreselijk zit af te zien krijg ik toch nog even een brain fart. Er klopt iets niet. Waarom zou ik de route moeten omkeren. Fietsen we niet gewoon de verkeerde kant op?? Ik opper dit bij Daan, de routekoning. Omdat hij dit niet direct tegenspreekt, krijgt mijn vermoeden steeds meer voedingsbodem. Daan gaat even puzzelen en komt tot dezelfde conclusie. Als hij samen met Mark de kaart bekijkt, smeden ze een plan om toch een stukje tegen de route in te rijden en de originele route hoger op de berg weer op te pakken. Door deze list komen we in een klim te zitten tegen een diep rode skipiste op. Na een paar minuten zie ik de eerste knik in het pad echt niet dichterbij komen. Mijn ademhaling en hartslag zitten ver in de rode zones. Dit ga ik niet volhouden, denk ik. Naast mij staat Marco. Ik houd er mee op, zegt hij. Ik keer om en ga naar huis, dit trek ik niet. Zo ken ik Marco helemaal niet, maar ik begrijp het wel heel goed. Dit is niet te doen. Maar als Bufnuckel van het eerste uur blijf ik positief. Kom op maat, als we gaan slalommen rijd je iets meer meters, maar het is iets minder steil, zeg ik opbeurend. Ik begin het goede voorbeeld te geven, en dat gaat inderdaad beter. Marco geeft aan dat hij het nog even probeert, maar als t niet wil gaat hij terug. Het is ver en zwaar, zelfs niet te doen naar die eerste knik in de piste. Voor me is iedereen gaan lopen, noem het gerust ploeteren. Ik moet er zelf ook aan geloven. Ik kijk om en zie dat ook Marco dat doet. Had ik niet verwacht, maar ik respecteer het enorm dat hij dat toch doet. Als we over het knikje zijn, wordt de stemming er niet beter op. Het gaat me nog een pleuriseind op deze manier verder. Dat gaat Marco nooit doen, gezien zijn uitspraak onderaan de piste. We beginnen er gewoon maar aan. Wel met de voeten op de pedalen. Samen met Geert besluip ik het eerste deel. Hoewel ik had verwacht ook hier halverwege uit de klikkers te moeten, komen we samen over de knik. De Geert is wel heel sterk, vandaag. Ik flits even een blik naar achter. Marco zit er nog bij. Wat een bikkel!
Het is nog een heel eind, maar ik klim door. Daan heeft op de eerste knik namelijk geopperd vandaag maar 1 van de 2 reuzenklimmen te doen en de downhill als beloning te nemen. Hij voelt zelf ook dat deze klim (de verkeerde kant op) er bij iedereen dusdanig inhakt, dat dit niet op die manier door kan. Ik zie af, zie nog meer af, ga half dood, ga helemaal dood en ik sterf ook nog een beetje, dan sta ik bij het gondelstation. Pfff ik ben er. De trail ligt naast de piste en kijk er al naar uit om er vanaf te rijden om even geen druk op de bovenbenen te hebben. Dit plezier duurt maar een paar minuten, dan hebben de masters of navi me al duidelijk gemaakt dat we nog lang niet boven zijn. De moed zakt in mijn schoenen. Ik kijk over de rand en zie in de verte een gele stip aankomen. Het is Marco. Ik dacht dat ik had afgezien, maar die man zit een partij te lijden. We besluiten hem niet op te wachten, maar hem zijn eigen gevecht te laten voeren. Uit zijn zicht wachten we hem op. Als ik zijn helm boven de rand zie uitkomen, moet ik hem toch opvangen. Hij valt in mij armen en smijt zijn fiets van zich af. Ik ben er zo klaar mee Andre, zegt hij. Zijn ogen laten zien hoe hartgrondig hij dit meent. We gaan even een bakkie koffie doen in de tent bij de lift. Ik verwacht dat zowel Dirk als Marco de trail verkiezen en de groep verlaten. Als het nieuws bij Marco doordringt dat we nog niet eens halverwege zijn, verrast hij me opnieuw. Laten we dan maar gaan en dat kreng bedwingen. Hij gaat gewoon mee!!!! Dirk kan er dus ook niet tussenuit sneaken. Ik kan niet onder woorden brengen hoe zwaar deze klim voor iedereen is. Ik daag alle lezers uit om hier eens een kort gesprekje met de renners over te hebben. Laat mij dan aub eens weten wat ze jullie verteld hebben. Ik ga volledige naar de getver om volledig afgemat bij het bergstation te komen. Ver onder mij zie ik dat Marco nog steeds verbeten zijn eigen strijd aan het voeren is. Deze man verdient bij mij vandaag zoveel respect, dat hij voor de rest van zijn leven bij mij niet meer stuk kan. Zelfs in topsport op TV heb ik dit niveau van sportief sterven niet eerder gezien. En jullie gaan het niet geloven, maar we zijn er blijkbaar nog steeds niet. We staan op een richel op 2600 meter. Links van ons ligt een nog hoger gelegen bergstation. Daar moeten we blijkbaar heen. Het kan niet waar zijn, dat deze veerkracht zowel geestelijk als lichamelijk nog in het lijf van Marco aanwezig is. Hij komt boven, slikt het nieuws terwijl hij nog rijdt en stapt niet eens af! Ik geloof mij ogen niet. Wat ben ik trots dat ik zo’n ongelofelijke die hard tot mijn vrienden mag rekenen. Het is nog niet over. Want zelfs bij dat gebouw herhaalt het proces zich nog een keer. De gifbeker moet echt helemaal leeg. Het is niet te fietsen. Ik donder zelf nog een keer om, als ik niet snel genoeg uit mijn klikkers kom. Deze klim is een veelkoppig monster, waarbij iedere kop ook flink van zich af bijt. Geert verkeert in de vorm van de week. Zijn prestatie is vandaag van de buitencategorie. Maar hij schikt zich als een echte vriend achter de prestatie van Marco. Dat die gozer hier is, op dit moment, zal hem voor de rest van zijn leven motivatie geven. Dat er zoveel rek in de prestaties van lichaam en geest zit, zal hem nog vaak kracht geven om door te gaan, waar opgeven heel begrijpelijk lijkt.
Eindelijk, eindelijk mogen we gaan dalen. De beloning voor deze monsterklim is groots. Een heerlijke flow trail met kuipbochten, waar he door de hoge snelheid helemaal bovenin blijft plakken. De dalers halen hun harten op. Behalve Marco, toch de meester van de daling. Hij heeft zoveel gegeven, dat hij beseft dat hij nu kwetsbaar is. Hij kan er niet van genieten, en dat begrijpt iedereen. De rest doet ook voorzichtig want de trail heeft als naam “Flow and air time”. Als je de remmen loslaat, kom je op iedere hobbel los van de grond. Echt gaaf. Iedereen komt veilig beneden. We gaan in het dorp onze finish vieren met een biertje en een hapje. Hij is volbracht. Zowel de etappe als de hele TransAlp. Ik ben trots op deze groep. Ik baal heel erg voor Rob, die dit alles vanaf de zijlijn heeft moeten waarnemen. Maar waardeer zijn altijd positieve houding. Want ook hij heeft deze week op meerder manieren geleden. Ik heb hier te maken met mannen die veel meer zijn dan vrienden. Ik krijg er een brok van in mijn keel.
Als we de leaders jersey gaan uitdelen gebeurt er iets moois. Unaniem, dus met een clean sheet, wordt Marco de hemel in geprezen. Daar zie je in terug dat iedereen zijn pijn heeft gevoeld. Marco is diep geraakt door de mooie woorden van de mannen. Hij laat weten wat wij voor hem betekenen en dat doet ons allemaal heel veel. We zijn ook blij dat alles goed komt met Bassie!
Mannen bedankt voor een onvergetelijke en unieke week. Ik hou oprecht van jullie!
Finished