Bufnuckels

Tirolexpeditie, dag 1
Talkaiser en Choralpe, 2485 hm en 57 kilometers

Vanmorgen zijn we gaan ontbijten bij Clive van pension Christoph. Dat is meer dan in orde. De mannen eten de buikjes rond en we gaan ons voorbereiden op de rit. Het zonnetje straalt aan de hemel en de belofte voor deze dag is al vast goed.

Martin begint aan een zware bevalling om zijn zadelpen uit zijn fiets te krijgen. Uiteindelijk heeft hij alle techneuten aan het werk en gaat ie zelf rustig omkleden. Delegeren noem je dat.

Het hele spul staat klaar voor de groepsfoto. Er mist er nog één. Wie zou dat nou zijn? Endroe natuurlijk. Als er iemand standaard te laat is dan is hij het! Vandaag heeft hij wel een goede reden. Hij wil namelijk een overweldigende entree maken. Hij komt met een paar sokken aan waar de kerstman een erectie van zou krijgen. Daan staat te springen van enthousiasme. Zijn leus is namelijk: Hoe hoger de sok, hoe harder de snok! Ik weet nog steeds niet of het nu een kerstman, een herebeesie of een figuur uit super Mario was. Maar het viel in ieder geval op.

We gaan aan een allemachtig prachtig zware rit beginnen. Iedereen rijdt in het Bikeshoe4U tenue. Behalve Martin. Die heeft gisteren het leaders jersy gewonnen met zijn protestactie tegen het afdalen over stenen en wortels.

Het gaat in het begin mooi vloeiend naar boven. We rijden naar de Talkaiser, maar we weten dat de schijn bedriegt. De tweede helft is echter behoorlijk stijl en de schotterpaden beginnen te slippen onder Hans Dampf en Nobby Nic. Rob rijdt voor het peloton uit en gaat flink op jacht naar het leaders jersy.

We weten allemaal dat er een paar mooie trails op ons liggen te wachten zodra we eenmaal boven zijn. We zetten dus maar door en gaan met de tanden op het stuur naar boven. Eenmaal bij de Talkaiser zien we dat er overal werkzaamheden zijn. Dirk en Marco volgen blind de navigatie en zeggen dat de route naar boven gaat. Eigenlijk niet zo handig want iedereen ziet dat we rechtsaf moeten. Maar nadat Andre gisteren met een Duitse stijl de groep heeft toegesproken over de soep, durft niemand meer te protesteren tegen een Kruithof. We rijden braaf naar boven om alsnog om te keren richting het als eerder gespotte pad richting de Kreuzjochlsee.

Zodra we bij het mooie bergmeertje komen is alle charme verdwenen. Het blijkt te worden omgebouwd tot een Speichersee. Een soort van stuwmeer om kunstsneeuw te kunnen maken. We kunnen zo over de bodem rijden. Maar goed we scheuren er langs op zoek naar de trail van de dag.

We stappen nog even af voor 22 push ups voor PTSD. Dirk drukt zijn snor door de camera vast te houden. Dat moet hij bezuren met 22 keer op drukken boven een dampende verse koeienvlaai. Blijkbaar word je heel sterk van de geur van verse koeienstront, want hij druk zich drie keer zo snel op als de rest.

We vinden de start van de trail. Dit verandert altijd de totale pikorde van het peloton. De mannen die hard klimmen hebben een broertje dood aan dalen. Het is ook een totaal andere tak van sport. Of je draait met oogkleppen op de pedalen rond, zo hard mogelijk naar boven. Of je balanceert op het randje van de dood, terwijl ieder stuurfoutje je een gevaarlijke valpartij kan opleveren. Dit vraagt blijkbaar om andere mensen. Het is geweldig te kijken wat er op zo’n moment allemaal gebeurt.

Marco zit vandaag niet op zijn best in de klim en schiet regelmatig in de kramp. Hij trekt daar altijd een bek bij die het meest lijkt op iemand die een orgasme krijgt met een augurk in zijn mond. Maar zodra die downhill begint is alle pijn vergeten en duikt hij als eerste het onbekende avontuur tegemoet. Deze trail is echt VET. De echte downhillers zitten te flippen op de fiets. De klimmers klauteren vloekend over de wortels. Maar goed als we klimmen hebben de dalers pijn.

Halverwege haalt Andre Klaas in. Dat is op zich al bijzonder. Klaas oogt wat angstiger dan normaal. Hee Klaas, durf je niet meer floepert? Ik gleed net onderuit en ik hoorde iets kraken antwoord hij. Frame gebroken vraagt André. Ik denk eerder mijn rib. Hij hangt als een oude vulliszak over zijn zadel. Maar de taaie flikker stapt natuurlijk echt niet af.  Hij maakt zich alleen zorgen dat er vanavond niet te hard gelachen kan worden.

Op het tweede deel van de trail zit Marc in de koppositie. Meestal heeft hij een geweten voor zich nodig om de goede lijnen te zien, maar nu zijn alle remmen los. Bij een wandelaarstrap kan het eigenlijk niet fietsend maar zoals gezegd zijn de remmen los. Hij vliegt zonder te remmen achter een kerstboom langs en jodelt als Tarzan naar beneden. Op dat soort momenten denk ik vaak dat Newton en Einstein er geen zak van hebben begrepen. Ik zie dingen die niet zouden moeten kunnen.

Wat een grijns heeft ie daarna op zijn waffel.

Eenmaal beneden verbinden we de knie van Loch. Die moet toch altijd effe een dikke kei voor zijn bliksem schoppen. Hij verlies tot op heden steeds.

Routekoning DJ Tom Tom wordt geprezen voor de schitterende route.

Maar goed what comes down must go up. We gaan dus weer klimmen. De Choralpe ligt aan onze voorwielen. We gaan die lange zwarte tunnel naar boven dus maar weer in.

De kramp en pijn halen ons af en toe uit de trance. Behalve Rob, die knettert als een geprogrammeerde robot naar de top. Alhoewel, een skipiste blijkt hem dan toch ook uit zijn natte droom te kunnen halen. Hij moet op 1/3^e capituleren. Er zijn vier hele, gruwelijk sterke kerels die zonder een voetje aan de grond de top halen. This is what separates the man from te boys.

We gaan effe koffiedrinken, althans, dat was het plan. De hele meute volgt een eerste bestelling van een milkshake. We verwachten zo’n lekkere vette bek van de Mac. We krijgen echter een zurig schuimend mengsel waarvan iedereen de houdbaarheidsdatum in twijfel trekt. Bij ondergetekende valt ie niet echt goed in het gastro entrologisch kanaal. Dat is nog eens een woord dat je niet zo vaak hoort. Gastro entrologisch tralalalalalalalala.

De tweede afdaling is niet voor ons allemaal weggelegd. Klaas geeft aan dat zijn rib hem te veel parten speelt. Er ontstaat een cat fight wie er met hem mee mag. Bij een paar is het blijkbaar ook bijna RIP. De overgebleven helden gaan een prachtige trail naar Kirchberg rijden. Die was keigaaf en supersnel. Er zijn geen incidenten dus eigenlijk was tie iets te laf.

We scheuren over het fietspad terug naar Westendorf en gaan afspuiten en douchen. Wat een topdag. Dit is meer dan TransAlp (of Trenselp) waardig.

One down five to go!