Tirolexpeditie dag 4vrijdag 9 september, 2016
Tirolexpedite, dag 4
Gross Klöckner
Gisteravond was Messnerwirt aan de beurt voor het avondeten. We krijgen een heerlijke deurmat met een soepje. Mark komt na een minuut of tien in de cabaretierstand. De hele tent ligt aan zijn lippen als hij Martin gaat uithoren over zijn Tinderprofiel. Hier staat dat je geen seks wilt Martin. Daar klopt tocht geen zak van. Ja echt wel zegt Martin. Hee en dat pak doet je op een directeur lijken, maar jij bent toch een loonslaaf? Ja, maar de uitstraling is heel belangrijk zegt Martin. Tja, maar wilt wel seks en je bent helemaal geen directeur. Daar trapt toch niemand in. Echt wel zegt Martin!!! Shit comes the monkey toch nog out of the sleeve. Als daarna de discussie overwaait naar de duur van de seks zal ik jullie de details besparen. Waarschijnlijk zijn deze uitspraken net zo nep als het profiel dus verder geen vermelding waard.
Gisteravond zijn alle fietsen al in de bus gegaan en de auto’s afgetankt. We gaan vandaag namelijk vanuit Bruck am Gross Klöcknerstrasse de col beklimmen met als piek de Edelweisspitze. We stappen na het ontbijt in de auto en gaan rijden in een strakblauwe lucht met hoge verwachtingen maar ook de nodige gezonde spanningen. Het is even zoeken naar een goede parkeerplaats maar na de Lidl en een keertje draaien voor het gemeentehuis vinden wij een prachtig plekkie.
We gaan aan de klim beginnen. Mijn verwachtingen van gisteren komen prachtig uit. Wat een enorme takkeberg is dit. D’r komt werkelijk geen eind aan. Als ik het zweet diep in de bilnaad heb staan en de hartslag niet meer durf te bekijken, komen we bij het tolstation. We moeten dus nog beginnen. Foutje bedankt zou ik zeggen.
We maken wat foto’s met de sneeuwtoppen op de achtergrond en eten genoeg om het kreng te gaan bedwingen. Martin ligt wat achter maar laat telefonisch weten dat we door kunnen rijden.
Naar 500 meter vraagt Endroe wie we vandaag naakt op de straat gaan zetten. Iedereen, inclusief mijzelf kijkt verbaasd. Wat bedoel je Droe wordt er gevraagd? Hij kijkt veelbetekenend op zijn buik. Daar hangt de rugzak van Marco. Was tie vergeten bij het tolstation. Het slachtoffer heeft nog niets in de gaten. Robin, die wezel, vraagt aan Marco: “Jij had toch ook een rugzak?”. De schrik staat meteen in de ogen van Loch. Zijn geld, zijn paspoort, zijn telefoon, zijn buttplug en Viagra zitten erin. Sommige dingen daarvan wil je echt niet kwijtraken als je een week met de mannen op pad bent.
Hij bedenkt zich geen moment en stuurt zijn bike direct naar beneden. Dat was nou ook weer niet de bedoeling, maar met de wind om zijn oren hoort hij niets meer. Tja Droe, en nu? Ja, iemand moet hem gaan halen want anders zoekt hij zich lam op die parkeerplaats en raakt hij in een blinde paniek. Wie gaat er dan terug is de vraag? Het blijft stil, geen vrijwilligers. Droe zegt: “Hee ik heb de grap al gemaakt, nu is iemand anders aan de beurt”. Steen, papier, schaar stelt Daan voor? Oké Robin en André ‘mogen’ terug. Beneden presenteren zij zich als de beste vrienden van Marco. Wij komen je wel halen maat. Die matennaaiers daarboven willen je gewoon laten stikken hier in dit vreemde land. Bonuspunten bij Loch binnengehaald. Gelijk die Droe er effe bijgelapt. Die hoeft Marco voorlopig niet om een gunst te vragen.
De messen beginnen te malen. Het is echt nog ver. De snelle auto’s en motoren vliegen langs ons heen. Het is namelijk een topdag voor de toupet en de cabrio.
Er wordt hard gereden tot vlak na bocht 9. Dan, als uit het niets, blaast de wind de eerste renners letterlijk van de fiets. Niet spreekwoordelijk dus. De vangrail houdt ons nog tegen en de adem stokt in de keel. Er zijn gelijk twijfels. Is het wel veilig om door te rijden. Er ontstaat een tweedeling. De mannen willen door, de watjes willen omdraaien. Snap ik wel, want watjes waaien sneller weg dan pure spiermassa. Doorrijden dus. De wind is niet te voorspellen. Het ene moment zit je heerlijk in het zonnetje te peddelen, een tel daarna wordt je tegen de rotsen of tegen de vangrail gesmeten. Klaas heeft de oplossing. Hard doorrijden, dan heeft de wind geen grip op je.
Wonder boven wonder komt het hele spul toch aan de eindstreep. Na een tukkie op het warme asfalt warmen de reptielen weer op. We kunnen het laatste pukkeltje bedwingen. Het is echt fantastisch hoe mooi de uitzichten zijn. Iedereen is blij dat we de wind hebben getrotseerd. Uiteindelijk was die beter te overwinnen dan de wind in het appartement op een gemiddelde avond.
We eten lekker een goulash-soepje of en bauern-omelet. Daarna gaan we ons voorbereiden op de afdaling. De windstoppertjes gaan aan en we laten wat lucht uit de banden. Het eerste stukje over de klinkertjes doen we nog vorzichtig aan, maar zodra de brede asfaltbaan voor ons ligt gaan de remmen los. Allemachtig wat kachelen we hard naar beneden. Door sommige wordt de big eight aangestipt. Om het thuisfront niet al te ongerust te maken, noem ik daar maar geen namen bij.
Wederom ben ik verbaasd hoe snel je een dag omhoog zwoegen weer ongedaan kan maken.
We eindigen op een mooi terrasje in Bruck waar we ons verdiende biertje naar binnen laten glijden.
Op het terras wordt volop gelachen. Daan en Mark helpen allen lokale schoonheden over hun theewater. Ze kijken steeds heel zwoel over hun fietsbrilletjes als ze weer een exemplaar hebben gespot. Tijd om te gaan anders zijn we helemaal laat voor het eten. We pedellen rustig terug naar de parkeerplaats. Eenmaal daar aangekomen zegt Evert; ”Ik heb de accu leeg”. Wij ook wordt er in koor gereageerd. Nee, van de bus bedoel ik, zegt Evert. Die knuppel had het licht laten branden en die accu is inderdaad zo dood als een pier. Nu is een diesel aanduwen al bijna niet mogelijk, maar met benen die net de Gross Klockner hebben bedwongen is het echt een martelgang. Wij krijgen het dus ook niet gedaan. Dan maar op zoek naar startkabels. We treffen gelukkig een man die met zijn bus aan de zaak staat. Hij wil net naar huis. Hij biedt ons zijn kabels aan, met het verzoek ze bij zijn deur achter te laten. Echt top geregeld. Na wat gepruts met verschillende gereedschappen kunnen we eindelijk bij de accu. Nu is het klusje zo geklaard en kunnen we richting Westendorf.
Marco wil graag even een stukje in André zijn auto rijden. Die vind dat geen probleem en staat zijn sleutel af. Wat een blunder. Die gozer rijdt zo gruwelijk hard dat ik meer heb zitten zweten en met en hogere hartslag heb gereden in de auto dan op de fiets. Robin zit te gieren van plezier. Gummen, Loch, gummen moet je. Marco laat de bandjes gieren. Ik ben blij als we veilig thuis zijn.
Dit was er weer één uit het boekje.
Four down two to go.