Tirolexpeditie dag 5 Kitzbuhelerhornvrijdag 9 september, 2016
Tirolexpeditie, dag 5
Kitzbuhelerhorn
Gisteravond heerlijk gegeten bij Feinsinn. Goede lasagne en fitness steak. Bijna iedereen gaat voor die keuze. Evert lust geen kaas en vraagt of hij de Griekse salade kan krijgen zonder fetta. Dat wordt lastig geeft de ober aan. Nou zegt Evert, je mag me ook gewoon twee biefstukken geven, vind ik ook best. De ober lacht en gaat weg. Als het eten wordt opgediend heeft Evert het goed voor elkaar. Door zijn Griekse salade zit geen fetta, maar een complete biefstuk. Hij smikkelt er goed van.
De avond verloopt zonder verdere incidenten. Blijkbaar is iedereen toch behoorlijk afgemat door de grote berg.
Voor vandaag staat de Kitzbuhelerhorn op het programma. Dat is ook niet echt een kleine jongen. Al de hele week zien we die rood-witte zendmast we ergens in onze ooghoeken voorbijschuiven.
We peddelen mooi door het dal langs de Schwarzsee richting Kitzbuhel. Als de klim gaat beginnen schrikken we toch we een beetje van de hoogte die we moeten gaan overbruggen. Maar goed, als je niet begint kom je er nooit. Wat een taai kreng is dat zeg… Hij is op sommige delen bijna 22%. Dat is fors steiler dan we gisteren hebben gehad. Eenmaal boven is de beloning groot. Wat een geweldig uitzicht hebben we hier. En dat alles bij prachtig weer. In het zonnetje op het terras vullen we de energie weer aan met soep en iets fris.
Marco strikt een gretige oude dame om hem te helpen bidons bij te vullen. Onder luid gejuich volgt ze Marco mee naar binnen. Ondertussen wordt het eten opgediend en ziet Robin kans het mooie hoogte profiel van de serveerster vast te leggen op camera. Die knoeperts die glanzen in de zon. Wederom een luid gejuich op het terras. Tenslotte worden we nog getrakteerd op een prive muziekant, die “Tulpen uit Amsterdam” voor ons gaat spelen. Wel bizar, die ouwe knakker kent de tekst beter dan wij. We mompelen wat onverstaanbaar mee op de melodie. Als iedereen is hersteld, gaan we aankleden en afdalen. Dit keer niet over de weg maar over een prachtige singletrail. Alle dalers kunnen hun hart weer ophalen. Met hier en daar een dubbele gaylord, gaat het niet bij iedereen vanzelf, maar uiteindelijk staan we allemaal veilig onderaan de trail.
Oke volgens de navigatie moeten we schuin naar links en dan verderop rechts omhoog. Als we dat doen komen we op een heel steil pad dat vrijwel niet te fietsen is. Met de bikes in de nek klimmen we een half uurtje richting de top. Dit lijkt toch wel steeds meer op een echte transalp. Alles zit er in.
De klim van vanmorgen heeft ons meer tijd gekost dan verwacht en we kunnen niet ons hele programma voor vandaag afronden. Na een technische afdaling gaat in het dal het grote mes er op en vlammen we naar de markt. Laten we in de zon vast een biertje nemen, is het voorstel. Op zich een goed plan, maar met dramatische afloop. De serveerster, voert de druk op en komt binnen 10 minuten met een volgend blad bier aanlopen. En als ze weer een paar minuten later in de buurt is, maken diverse Bufnuckelvingers een cirkelvormige beweging in lucht. Hatzeflats, daar komt weer een ronde. Binnen de kortste keren ziet ik mijn grote broer een Adje trekken op een halve liter pils en Martin hetzelfde doen met een halve liter rode wijn! Ja u leest het goed een HALVE LITER RODE WIJN!?! Zie je voor je? De beer is los. Er is geen houden meer aan. Als ik mijn vierde halve liter naar binnen worstel, komt de serveerster met een ronde schaps van het huis. Nou je schnapst het al. De peilglazen staan vol en de moed neemt toe. We bestellen kip met patat, met ja hoor…..weer een grote pils. Klaas maakt de hele boel gek door om specifiek linker kippenpoten te vragen. Die zijn echt lekkerder hoor schreeuwt hij. Alsof iemand dat op dit moment nog serieus neemt. De band heeft in de gaten dat wij net zo entertainend zijn als zijzelf en betrekken ons in hun act. Foute bingo, een Bufnuckel de inhaakt en meezingt bij een schlager, nee dus. Alleen geschreeuw, geboer en gebral. En Ed moet nog komen. Ik weet niet of ik hem nog durf te vragen, want ik zie die tsunami van de avond al aankomen. Als Ed er eindelijk dan toch is, voel ik me wat veilger. Ed brengt toch wat meer autoriteit over dan ik en het wordt iets rustiger. Net als mijn ademhaling weer onder controle is, zie ik Ed met een blad met schnaps aankomen. Holy Macaroni, nu gaat het echt fout.
Nu komt er een stuk van de avond dat ik niet op het internet kan plaatsen. Het komt er op neer dat uiteindelijk een spiernaakte Bufnuckel met helm op voor de kerk aan het rijden is in de spotlights van de band. Ik besluit het vuur maar gecontroleerd uit te laten branden en wacht tot alle bekenden van het terras zijn verdwenen. Mochten er by the way partners of familieleden zijn die ongerust waren over de Bufnuckels? Daar was alle reden toe! Maar nu weten jullie waarom er geen info doorkwam. D’r was op geen enkele manier meer mee te communiceren.
Maar goed, iedereen is van het terras, ik kan de bezemwagen in. Ik maak duizendmaal excuus aan iedereen die ik zie en raap alle achtergebleven kleding op. Ik merk dat mijn eigen spullen weg zijn, maar hoop die ergens onderweg wel weer tegen te komen.
Als eerste vind ik Jordy en Daan. Die liggen in het gemeenteperk in de foetushouding al bijna te slapen. Ik hijs ze overeind en joelend en giechelend gaan ze met me mee. Op de oprit ligt Mark. Ik vraag wat er is. Ik kan er niet in mompelt hij. Ik kijk om me heen en zie alle deuren open staan en snap er niks van. Mark ziet dat nu ook en kruipt richting zijn kamer. Op de tuinbank ligt Robin. Maat wat doe je? Vraag ik. Hij kijkt me aan alsof ik uit een science fiction film kom gelopen. Nou heb ik zelf ook niet gelijk een nuchtere avond achter de rug dus dat verbaast me niet echt. Ik stuur hem naar bed. Dan mis ik den Doffer nog. Ik kijk zijn appartement in en zie hem spiernaakt op bed liggen. Als hem vraag hoe het gaat vraagt hij mij: “Hoe bin ik hier terecht gekomen? Ik heb geen idee en hij dus ook niet. Ga je nog een briefing geven voor morgen vraag ik. Hij komt zijn bed uit doet een shirt en onderbroek aan en gaat op pad. Waarheen? Geen idee!
Ik moet nog pinnen en ga even douchen. Als ik schoon terug kom van mijn wandeling naar de bank is er veel veranderd. Klaas ligt met zijn hele hebben en houwen op het terras te slapen. Het bed van Robin hangt tussen twee deurposten in met het arme joch er nog in. Dirk zit naakt op de bank met een gebroken vaas en Rob is kwijt. Tjemig, d’r is geen houden aan met deze mannen. Ik maak Robin wakker en zet m onder de douche. Zijn bed leg ik terug. Zo dat is één. Klaas ligt best lekker en kan hier niemand kwaad doen. Dekentje er goed over en laten liggen. Die zien we morgen wel weer. Dan is Dirk weer weg. Ik spot hem bij de voordeur van zijn appartement in een blinde paniek. Ik kan er niet meer in, roept hij! Ik doe het raam open en maak Rob wakker! Hé kale, doe die deur eens open! Verdwaasd kijkt hij me aan? Waarom, zegt hij? Mis je niets, vraag ik. Hij kijkt verwilderd om zich heen en zegt Nee! Dan sleur ik Dirk voor het raam en zeg, deze hoort toch hier? O, ja godzakkedikkie zegt Rob en doet de deur open. Dirk ook weer veilig in bed. Verder tref ik geen stoffelijke overschotten meer aan en ga ik ook maar liggen. Voor de zekerheid de deur op slot en pitten. Morgen nemen we de schade van dit natuurfenomeen wel op.
Dit vergeet ik niet snel, hoewel ik sommige stukjes graag van mijn netvlies zou gummen.
Bizar! 5 down 1 to go