Bufnuckels

2e etappe Giro Dolomiti 2014

Van Corvaro naar Passo die Sella
44 kilometer en 2230 HM

Het peloton voor vertrek op de Sella Pas

Nou, dit was d’r eentje! Ik weet niet of ik het hele verhaal nog uit het hoofd geschreven krijg. Mijn harde schijf is nog niet klaar met opslaan. Voordat ik begin over de etappe. Even kort wat over de avond in de hut.
De Prolongiahutte ligt echt op een geweldige plek. Rondom ons toornen de Dolomieten de wolken in. Het is half bewolkt en de uitzichten zijn geweldig. Net als onze kamers. Op deze plek kan je gerust een keer een lang weekend met je liefje verblijven en genieten van alle luxe. Het eten deed de naam  en faam van de Italiaanse keuken eer aan. Alleen Toon had graag frietjes gehad, maar nam uiteindelijk genoegen met gebakken paprika’s.
Tijdens het ontbijt worden de ranzige praatjes van Mark van vorig jaar nog even doorgenomen. De hilariteit is enorm als Robin opbiecht de volgorde van het ritueel niet helemaal goed op het netvlies te hebben. We hebben allemaal medelijden met Mariska.
Dan gaan we ons klaarmaken voor de rit. De eerste mannen gaan even de bike onderhouden en komen blauwbekkend weer binnen. Het is buiten een graadje of 2 en er staat een meer dan straffe bries. De rotspartijen hebben een laagje poedersneeuw. Er is dus kledingpaniek onder de renners. Wat moet je aan met deze omstandigheden? Lange broek, schoenhoezen, winterhandschoenen? Zegt u het maar! Een bonte verzameling van kledingstrategieën stapt uiteindelijke op de fiets.
Wat kan een etappe allemaal voor onheil brengen. Lange zware klimmen, gevaarlijke afdalingen, regen, kou, sneeuw, valpartijen, etc. Deze dag bevat het merendeel van deze kleine drama’s.
Het begint met een razendsnelle afdaling waarbij Rob een ippon maakt, alleen landt hij buiten de mat. Lachend staat hij weer beneden. Alles zit er nog op en aan.
Even later zijn we Evert kwijt. Hij had zo’n pesthekel aan afdalen, dat hij van nijd zijn voorwiel in een achtbaan vorm trapt. Er moet flink geïnvesteerd worden om dat weer te herstellen. Evert besluit bij groep DJ aan te sluiten. Hoe dat is verlopen, lezen jullie in het verslag van DJ!
We gaan de Passa Campognola oprijden. In het stuk over de weg worden diverse wielrenners vernederd. Als het asfalt wordt verlaten begint een lange snelle, maar rotsachtige track. Iedereen blijft op de fiets en geniet enorm. Het blijft wel erg fris met veel wind. Het pad gaat over in een steile rotsachtige klim. Het is koud steil en zwaar. Bij het middenstation wordt even gestopt, maar Toon en Marco rijden door.
De klim die dan volgt zal in ieders geheugen gegrift blijven. Als wij bijna boven zijn wakkert de wind aan tot orkaankracht en worden de rotsblokken groter. Iedereen heeft moeite te blijven zitten. Als we de laatste haarspeld naderen worden we letterlijk uit ons baan geblazen. Een enkeling haalt de bocht zonder om te vallen. Als je kunt draaien krijg je die enorme wind opeens in de rug en wordt je bijna vanzelf naar boven geblazen. Eenmaal boven schuilen we op een bankje bij een liftstation in aanbouw. De wind en de kou zijn echt bizar. Toch moeten we verder. Na een paar minuten herstel en kledingwissels gaan we afdalen. Wat er dan gebeurt heb ik nog nooit tijdens een TransAlp beleefd. Tijdens het dalen over een lastige track is de wind zo heftig dat ademhalen niet lukt. Bijna iedereen wordt letterlijk van zijn fiets geblazen. Als je jouw koers hebt bepaalt, lig je 2 seconden later 4 meter verder op het harde grind. Naast hard is de wind iezig koud. Iedereen ziet af en vraagt zich af hoeveel bizarre informatie een mens kan verwerken. Het is bijzonder, best eng, spannend, koud, uniek en noem maar op. Ik krijg het idee dat ik het de komende dagen niet meer warm krijg.
Net zoals ieder jaar komt ook aan deze beproeving weer een eind. Net zo plotseling als de wind opstak verdwijnt ze ook weer. We rijden namelijk opeens in de luwte van een geweldig massief.
We rijden een prachtige trailtje op dat ons langs de bergkam voert. De snelheden worden stevig opgevoerd. Als we een kudde schapen moeten passeren, lopen we even vertraging op. Toon wil nog even een zacht dingetje doen. Zonder laarzen blijkt het langorige blérende beest niet stil te willen staan. Toon moet dus met zijn duim op de knop naar het eerstvolgende restaurant. Omdat we bezorgd zijn dat Toon een bibrozalo (binnenbroekse zaadlozing) oploopt letten we even niet op Robin. Die vindt het, in mijn ogen, best linke pad, niet gevaarlijk genoeg. Om u even mee te nemen. Het pad ligt op circa 2000 meter hoogte en is ongeveer een meter breed. Links naast ons liggen afgronden die geen einde lijken te kennen. Het pad ligt vol met rotsen en af en toe versmalt het naar een half metertje. Maar goed, bij zo’n leuke versmalling stuur die mafkees zijn fiets keihard naar links. Richting de afgrond dus!!! Tja wat gebeurt er dan…..? Dan flikker je naar beneden. Dat gebeurt dus ook. Omdat hij nog niet zoveel gezondigd heeft in zijn leven, zorgt Petrus voor een begrenzing op een meter of 5. Ze willen hem blijkbaar boven nog niet hebben. Kan ik me wel voorstellen. Ik zou die gozer ook niet permanent in mijn huis willen hebben. Lijkbleek komt hij bij de groep. Iedereen vraagt of Toon toch zijn duim d’r te vroeg heeft afgehaald. Dat wat niet het geval. Jammer anders hadden we hem even lekker in zijn bek kunnen tuffen. Hij trekt weer bij want de spaghetti van de lunch blijft prima binnen.
Dan de afdaling door het bikepark. The story of today! Het is een razendsnelle en spectaculaire combinatie van bochten, schansen en boardings. Iedereen rijdt er op zijn niveau doorheen. De DieHard afdalers vliegen uit de startblokken en zijn in no-time uit het zicht verdwenen. Ik rijdt met Klaas op een gepaste afstand achter deze mafkezen aan. Wij vinden dat het hard zat gaat. Terwijl we af en toe wat naar elkaar roepen, zien we plotseling iemand in de berm liggen. Zijn lichaamstaal schreeuwt maar één ding, PIJN! Wij herkennen het zwarte windjack van Marco. De schrik slaat ons om het hart. Hopelijk is zijn schouder niet geraakt. Als we dichterbij komen, zien we dat hij juist die schouder vasthoudt. Foute bingo dus. Als we aankomen zien we een heel bleek bekkie (afgezien van een kuub zand dat hij tijdens zijn val heeft opgevreten). Als we naast hem knielen trekt hij ook zijn beenstuk omhoog. Ik moet mijn best doen de spaghetti binnen te houden. Wat een jetser van een snee zit daar. Ik trek gelijk mijn EHBO-setje tevoorschijn. Met hechtpleisters, gaaskompressen en een verband dekken we het gapende gat af. Van een binnenband, improviseren we een mitella. Dan stoppen we er een kilo Ibuprofen in zijn lijf. Endroe, onze held, heeft een foliedeken in zijn rugzak. We dekken hem af en bellen de Bergrettung. Die kan o 250 meter afstand van het ongeval komen. Marco moet dus verplaatst worden. We zetten hen overeind en kijken of hij geen sterretjes ziet. Dat gaat goed. Marco legt met een van pijn vertrokken gezicht de zwaarste 250 meter van zijn leven af. Het duurt dan nog zeker een half uur voordat de hulpdienst arriveert. Rinie stapt met Marco in de auto en ze vertrekken naar het ziekenhuis
De groepen splitsen zich op. Het verbaast ons wel dat Jeroen heel sneakie in de blauwe groep gaat zitten schuilen. We vragen hem vanavond wel om uitleg!! Wat de blauwe groep beleeft, lezen jullie in het verslag van Arie.
Rood gaat verder in het tweede deel van het bikepark. Deze trail is ECHT geweldig. Onder aan staan we even klassiek te flippen. De klim die volgt wil ik graag vergeten. Ik ben toch volledig leeggereden. Als we boven aan de Sellapas staan is het mooiste er bij mij wel af. Klaas, Toon, Endroe, Mattijn en Machiel zien er een stuk frisser uit. Of ze kunnen het goed verstoppen. Hij is klaar! We wachten in spanning op berichten uit het ziekenhuis!

Hij was bijzonder!

Two down four to go