Bufnuckels

3e en 4e etappe
4e etappe van Schluterhutte naar Mariambach
50 kilometer en 1500 hm

Ik begin dit verslag maar vast met excuses aan de lezers. Ik was gisteren zo naar de kloten, dat er geen inspiratie in mijn lijf te vinden was voor een verslag. De etappe was voor iedereen zwaar. Omdat er niemand met een helikopter is afgevoerd kon ik ook geen directe aanleiding vinden voor een uitgebreid betoog. Nog wel even de spelregels. Als je wit winnen met klimmen, dan doe je dat op je fiets. Anders kan je net zo goed de lift nemen. Dus de prestatie van Toon is in de boeken opgenomen. Hij reed met het schuim op de bakkes gewoon aan één stuk naar de Schluterhutte. Echt een klasbak. Dat Klaas meende daar laf rennend en vooral voor afleiding zorgend eerder te zijn dus niet. Dat is hetzelfde als al die sukkels die tijdens de klim naar de Alpe d’Huez in een clownspak met de echte toppers willen meerennen. Naast irritant is dat gevaarlijk, onbenullig en heeft niets met fietsen te maken. Dat jullie ’t ff weten.
Nou, als er iets leuk is om een keer te doen, dan is het overnachten in een Berghut.
Douchen met een muntje. Een gezamenlijke wasruimte mat wastafels en alleen steenkoud water. Geen onderscheid tussen mannen en vrouwen. Even je kleffe zwans wassen is dus geen optie. Kamers met oorlogsdekens en geen verwarming. Dit terwijl het ’s nachts toch al tegen het vriespunt kan lopen.
Verder staat de hal vol met stinkende bergschoenen en stikt het van de alternatievelingen met geitenwollen sokken én teenslippers.
Het eten was echt geweldig. Voor het eerst had iedereen echt genoeg. Tijdens het eten is het een kabaal van jewelste. Vooral al Klaas de Tinder-vriendinnen van Martin collectief naar links zit te swipen, ligt het hele koor schuddebuikend over de tafels. Martin kijkt verongelijkt of zijn, toch al schrale oogst, nu via de undo-functie terug is te halen.  Maar goed, het gaat tenslotte toch alleen om een goed gesprek en niet om de seks. Een gesprek met de Bufnuckels moet dus ter compensatie dienen.
Om 22:00 geldt er Hütte-ruhe. Dat betekent niet dat je moet slapen, maar wel dat je stil moet zijn. Nou, dat werkt dus niet bij Bufnuckels. Rob en Mattijn lopend al schijtend over de gang, terwijl Klaas de spiksplinternieuwe onderbroek van Dirk aan flarden scheurt. Als Martin in een zwarte legging de hal op komt en Rob vraagt waar zijn tutu gebleven is, schudt de hele hut op zijn grondvesten. Een enkeling die de deur open doet zal denken dat ie in bananasplit zit. Zie je ’t voor je? En ruftende putlucht, een klein stevig mannetje met een rood-wit-blauwe onderbroek met een jetser van een gat er in en een grote kerel in een legging. Geen wonder dat die deuren snel weer dicht gingen.
Na een goede nachtrust, komen de Bufnuckels aan een wel heel erg eenvoudig ontbijt. De hele hut ruikt naar gebakken eieren met spek en andere lekkernijen, terwijl op tafel alleen plakjes oud brood met voorverpakt beleg aanwezig is. Zelfs de koffie lijkt op rantsoen.
Buiten ziet het er koud en somber uit. Een lichte miezerregen en een stevige maar vooral koude bries en maken de kledingkeuze  opnieuw lastig. Maar zoals elke dag, is er ook vandaag geen ontkomen aan. We moeten de fiets weer op om die stenen draken te gaan bedwingen.
Stipt om 09:00 gaat groep DJ op pad. Hoe dat verliep, lezen in het verslag van Dirk.
Groep Rood en Blauw rijden vandaag samen. Misschien wisten jullie het al, maar wij zijn ergens midden in de Giro Dolomiti ingestapt. Wij rijden vandaag  dus de etappe die eigenlijk als slotetappe was bedoeld. Op zich best lekker, maar dit houdt in dat we nog 2 volwaardige etappes voor onze kiezen gaan krijgen. Dit gebeurt allemaal omdat er nog 2 groepen, deze week een giro rijden.
We gaan rijden en mogen gelijk stijl omhoog. Eenmaal boven begint een afdaling waarin meer dan de helft van de renners, één of meerdere keren op zijn plaat gaat. Losse stenen en houten balken op een pittige helling vormen het recept voor dit voorgerecht. Vlak voor mij, stort Martin zich als eerste tegen de keien. Ik kan niet over hem heen, dus kies de binnenbocht. Die is blijkbaar niet eenvoudiger. Best grappig om te zien dat Toon op zijn kop komt aanfietsen. Maar waarom staat alles op zijn kop? Oh nee, nu klopt het weer. Toon is weer in dezelfde richting als ik. We liggen helaas wel allebei op onze rug in het grind. Verderop zien we Endroe nog buitelen. Ik ga me weer oprichten maar er schijnen nog meer mensen gekukeld te zijn. Jordy heeft zijn plaatje van zijn schoen losgetrapt. Er moet dus even gesleuteld worden. De etappe is weer begonnen. Ondertussen breekt een zonnetje door en het wordt toch een schitterende dag. Eigenlijk de beste tot nu toe.
We blazen nog massaal op een paar openbare walhoorns, maar er komt nauwelijks een fatsoenlijke klank uit. We kunnen maar beter gaan fietsen.
Ondanks de valpartijen in het eerste deel, dalen de mannen toch weer met leeuwenharten af. In het prachtige gebied ligt het vol met rosten en gladde boomstronken. Onderweg deelt Klaas strafpunten uit aan iedereen die een voetje aan de grond nodig heeft. Omdat hij gisteren niet heeft kunnen winnen, moet hij natuurlijk even bewijzen hoe slecht de rest wel niet is.

De etappe verloopt redelijk soepel.  Alleen het beklimmen van ski-pistes levert het nodige gevloek en gedonder op. Wat zijn die krengen omeunig stijl!! Na de ski-pistes valt Klaas in een klim. Hij vind het zelf geen vallen omdat en grote rotswand voorkomt dat hij horizontaal gaat. Ongewenst afstappen is en blijft vallen. Het feit dat het berg-op was maakt het erger. Dit levert namelijk al snel 50 strafpunten op.
We komen bij het hoogste punt en gaan lunchen. Martin adviseert ons de Kaisersmarren. Dit advies wordt massaal opgevolgd. Ze zijn heerlijk! Zelf kiest hij voor een omelet. Ik begreep zijn verbazing dat hij een geel gevaarte vol met poedersuiker op zijn bord kreeg. Wees nu eerlijk…doet u poedersuiker op uw omelet? Hij stuur het ding terug naar de keuken om de suiker te laten verwijderen. Een pissige serveerster neemt het ding mee terug. Twee minuten later komt het ding terug. Volgens ons heeft de kok hem gewoon omgekeerd. Als hij gaat eten, blijkt de omelet ook nog eens vol met jam te zitten. Ik snapte er ook geen zak van, maar pas in het vervolg  wel op met het bestellen van omeletten.
Dan volgt het toetje van deze dag. Het downhillpark van Mariambach. Wat een superding!
De eerste 40 meter hebben we blijkbaar gemist, want we kruisen het parcours. Als ik omhoog kijk in de kuipbocht, knikken mijn knieën. Als het zo stijl naar beneden gaat, heb ik waarschijnlijk meer aan een bobslee dan aan een simpele mountainbike. Maar goed, ik laat me niet kennen en duik het avontuur in. Dit is weer zo’n stukje dat je niet krijgt uitgelegd aan mensen die er niet bij waren. Een combinatie van kippenvel, doodsangst, euforie en een lichte neiging tot berrie-berrie zou een omschrijving kunnen zijn. Als het voorbij is tril je tot in je vingertoppen en ben je de komende uren de grootste aap op de rots. Iedereen gaat tot de max en verlegt zijn grenzen. Ik ben trots op al deze kerels. Geen één uitgezonderd.
Nog  een klein trailtje naar het hotel dan zit deze fietsdag er op. Ik ben toch wel een beetje blij dat dit laatste stukkie zonder botbreuken is verlopen.
We komen bij een bekend hotel. Tijdens onze Zillertal TransAlp waren wij hier ook al een keer. In de tuin drinken we met ontblote bovenlijven een heerlijke koude pils.
We maken in de namiddag onze bikes vast  klaar voor morgen. Martin en Jeroen proberen de lokale middenstand te spekken met wat onderdelen en reparatie-omzet. Maar zij komen onverrichter zaken weer terug. Nog ff Toon zijn fiets in de boom knopen, dan kunnen we gaan douchen en eten.

 four down, two to go

 De Schrijver