Bufnuckels

Transalp 2013 Maria Alm Vipiteno, Proloog04-09-2013

Reisdag TransAlp MariaAlm – Vipiteno

Vanmorgen om half acht ging de wekker. De mannen komen om 08:45 dus eerst een bakkie en vast even de fiets op het dak geslingerd. Als ik wil gaan ontbijten gaat de voordeurbel. Het is tien voor half negen? Wie kan dat zijn? De grijnzende koppen van Bert en Rob spieken door het raam naast de deur. Ik laat ze binnen en vraag, wat zijn jullie vroeg? Jullie vertrekken toch om half negen? Zegt Rob.  Nee joh pas om negen uur, half 10. Zit ik dus een uur met twee van die jokers in mijn huis. Daar gaat het intieme afscheid met mijn gezin. Oké knop om en doorgaan.
Mark en Robin komen vrijwel gelijktijdig aan. De tassen en rugzakken verdwijnen in de kofferbak en de dakkoffer. Mark heeft contact gemaakt met de buurvrouw van twee blokken verderop. Die zaadneus wist natuurlijk niet op welk nummer ik woon, maar wel wat voor auto ik rijd. Na 3 kussen en een lief hoi Nanette, zei de vrouw verbaasd….huh Nanette, ik heet Nancy. de vergissing wordt duidelijk. Nou bedankt, dat was lekker maar ik ga ff verderop. Nancy blijft verbijsterd achter en Mark gaat richting zijn volgende slachtoffer. Marlieke komt Mark z’n bagage brengen en lijkt oprecht blij een weekje rust te hebben van de rossige tornado. Dirk, Jordy en Daan komen met ondeugende tronies aangereden. Het enthousiasme straalt er van af. Vlak voordat we gaan rijden komt ook Arie ons nog uitzwaaien. Arie is oprecht teleurgesteld dat hij er niet bij is, dit jaar.  Wij schamen ons een beetje dat we nog steeds geen biertje bij Arie hebben gedronken. Ik ben echt ontroerd dat hij er nu gewoon staat. Arie, topper het was echt goed je te zien. We gaan rijden. Bij Beek (speciaal voor Mark en Robin) tanken we les voitures af en drinken een bakkie. André dumpt een bruine unit en gaat opgelucht achter het stuur zitten.
Bij de eerste versnapering uit de lunchpakketten begint een spel dat tot in MariaAlm doorgaat. Mark en André eten bruin brood, Robin een wit bolletje. Met verschrikte ogen zegt André: Je eet toch geen wit brood???? Hoezo?…vraagt Robin. Wit brood verstopt je darmen. Nu moet je bruin brood en vezels eten. Heb je het stapelprogramma niet gevolgd? …vraagt Mark. Robin kijkt verschrikt in de spiegel. Stapelprogramma???? Vraagt hij vertwijfeld.  Tuurlijk zegt Mark, ik ben al weken bezig. André knikt bevestigend. De paniek in de ogen van Robin is waarachtig.
Mark geeft een razendsnelle, onnavolgbare uitleg over zaden, oliën, eiwitten, snelle en langzame koolhydraten. Robin voelt zich de arme zak. Fijn dat Mark mijn angststrategie zo geweldig volgt.
Plotseling giechelt Robin, hee Mark, jouw fiets haalt ons zo in. Je achterwiel draait al boven de 190 km/h. Na een hoop gelach, wordt Robin als eerste wakker. Hee dat wiel hoort niet te draaien! We roepen door de Walkie Talkie dat we de vluchtstrook opgaan. Op het moment dat de auto bijna stilstaat, valt de fiets van de drager. De schrik zit er goed in. We hebben nu al een hulplijn verspeeld en de week moet nog beginnen. Na veel tyraps doekje en testen durven we weer te gaan rijden. Later stoppen we nog een keer de boel te verstevigen.
Ondertussen trekt Robin vol trots zijn pondspak met drop open. We hebben namelijk afgesproken dat we een gezamenlijke droppot zouden inrichten. Met een mond vol drop biedt hij Mark en André een dropje aan. Beiden zeggen met een stalen gezicht.  Nee dat past niet bij de stapelweken. Weer een sip gezicht en veel onrust bij Robin. André en Mark kijken elkaar grijzend aan. Tot aan de Tiroler Gröstl wordt Robin massaal in de zeik genomen over zijn eetgewoonten. Hij gaat zelfs op zoek naar mergpijpen ( mergbuizen) in het hotel.
Op de eerste avond zijn we al het meest lawaaiige tafeltje van het hotel. De persen stoppen om 21:00. Ik heb vandaag al weer vreselijk gelachen. We zijn er klaar voor. Het weer lijkt minder lachen te worden, dus we moeten maar energie krijgen van Dirndels en Lederhosen.
We zijn morgen nog vrij. Dus…..  -1 down all week to go

Inrijden TransAlp Maria Alm Vipiteno 2013

Bufnuckels in het Tiroler tenue

Bufnuckels in het Tiroler tenue

Het is erg moeilijk om hier een writersblock op te lopen. Deze dag heeft weer bakken vol met schrijfstof opgeleverd. Goed, hier komt tie dan…
Robin heeft kamer 212 vannacht flink verbouwd. Hij heeft vanaf half twaalf liggen zagen alsof hij zelf de bruggen over de afgronden moest gaan bouwen. Toen André om half 3 Robin’s benen iets uit elkaar deed, gleed de zak voor het gat en was de valse trek eruit. Mark kon het daarna met één setje oordoppen redden.
De wekker stond op 08:00 uur en trof ons als een bliksem. De knetterende vloeken die ik hoorde konden prima voor de donder doorgaan. Dat was ook het enige slechte weer dat we hebben gezien vandaag. Tijdens het ontbijt wordt er gemopperd over hoofdpijn. Het weizenbier was iets te lauw dus er was pils gedronken. Dat is natuurlijk anders dan onze gebruikelijke sportdrank. Het spel over de stapeltechnieken gaat aan tafel nog lekker door. We vullen de buikjes met heerlijk bruin brood (Robin eet wit, jammer…) en yoghurt. We gaan ons voorbereiden om rond 11:00 een tochtje te gaan maken. Robin vraagt onschuldig; We gaan toch niet klimmen, vandaag hé? Ik als schrijver zocht direct naar de overtreffende trap van ‘onnozele hals’. Kijk eens om je heen, achterlijke gladiool. We gaan maar rijden.
We zitten gelijk in een klim die onze herinnering teistert. De Hundstein heeft in onze eerste TransAlp al menig nagel aan onze doodskist opgeleverd. Naast de weg, ligt een prachtig paadje, dat we in de afdaling graag willen bedwingen. We rijden allemaal in ons Tirolertenue. Ik vind dat iedere keer een prachtig gezicht.  Ondanks Robin’s voornemen om niet te klimmen, beginnen we toch aardig te zweten. We komen steeds dichter bij onze Lieve Heer, maar ik hoor toch de nodig krachttermen die aangeven dat we het zwaar hebben. Het voornemen is, naar het middenstation te klimmen. Als we daar staan zijn de uitzichten prachtig. Ik ben blijkbaar de enige die daar van geniet, de rest kijkt met masochistisch genoegen naar de afgronden. First I was speeding, now I am bleeding. Goed, als dat is wat jullie willen, dan gaan we dalen. Daan speert als een steen uit een katapult het rotspad af.  Ondanks de eerdere godslasteringen, heeft hij toch een beschermengel. Hij weet niet waarom hij stopt, maar hij staat stil 30 cm voor een barbwire die hij nooit had gezien. Oeps, mazzeltje.
Het pad splitst zich en wij rijden door het fluweelzachte alpengras naar een trailtje dat in de klim door Jordy was gespot. André zet zijn GoPro camera vast aan. Terwijl hij dat doet, komt een ontembare stier het pad afgedonderd. Het is Robin met nul controle over zijn fiets en zichzelf. Gillend als een mager speenvarken, roept hij dat zijn achterwiel steeds blokkeert en doorslipt. Het kan dus nog dommer als de overtreffende trap van onnozele hals. Dacht je soms dat je hier een seniorenroute aan het rijden was.
We duiken het trailtje af, nadat Robin 2 bar uit zijn massieve achterband heeft laten lopen.
Dit is een eerste voorproefje op water deze week gaan krijgen. Onder aan het pad staat onze grijze duif (DJ) lekker te flippen. Dat was echt gaaf. Ik heb gelijk het ‘gevoel’ weer te pakken. Hou dit vast broeder, denk ik.  Waarschijnlijk heb ik ook te veel gevloekt want mijn gebeden worden niet verhoord. 500 meter lager biedt het lastige pad onze een paar gevaarlijke regengeulen. Iedereen doet moeite om ze te ontwijken. Als ik achterom kijk, zie ik nog net de Duif een gevaarlijke duikvlucht maken. Ik wist niet duiven knieën hadden, maar deze weet zijn knie op een stevig exemplaar van het type steen te plaatsen. Het bloed vloeit al snel ( he is bleeding!!). Hij kan niet op het been staan. Er zit geen gevoel meer is. Shit, het ‘gevoel’ is dus al nu al weg. Zijn knie toon 50 shades of blue. Zijn innerlijk en uiterlijk god maken een salto. Ik ben blij dat hij geen grondpizza maakt. Na twee bidons water en bezweringen om de verlamming weg te nemen, staat het slachtoffer als bij een wonder weer op het zere been. Het gaat wel weer. Het gevoel (in mijn been) is weer terug. We dalen snel verder en zien een prachtige zwarte ezel. Daan heeft de ezel niet gezien en gelooft tot op heden niet dat die er echt was. Maar nu staat het in het verslag, dus het is waar!
In het laatste stuk wil Mark nog even in de Spotlight komen. Na de doodsmak van Dirk moet hij iets spectaculairs bedenken. Ik moet hem nagegeven dat hij daar creatief in is geweest. Hij heeft volgens mij naar killer karaoke gekeken. Zij laatste wens is om een salto door het schrikdraad te maken. Hij voert deze oefening prachtig uit. Er stond alleen geen spanning op. Daan waardeert de hele oefening dus met een mager zesje.
Mark geeft De Duuf (Mark is geboren en getogen Niekarker) een tip. Alpengras landt veel beter dan steen. Hij lult al akelig wies voor een rookie.
We gaan koffiedrinken op een terras in MariaAlm en die Duuf doet ijs op zijn knie. Ook die laffe karaoke stumper wil even ijs op zijn been. Vooruit dan maar, jij mag ook even. Hij zit heel eigenwijs met een blik van “kijk mij eens stoer zijn” op het terras.
We rijden nog een lekker klimmetje met een minder gevaarlijke afdaling. Aan het stemvolume te horen,was het erg leuk vandaag. En we moeten dus nog beginnen….
Ready to start….. 0 down 6 to go

1 etappe TransAlp 2013

1e etappe van MariaAlm naar Hinterglemm 72 kilometer en 2350 hoogtemeters
Afgelopen nacht is de hemel opengebroken. Toen we om 23:30 op het balkon stonden was er nog een heldere sterrenhemel, maar daar is weinig meer van te zien. Als we gaan ontbijten is het ergste voorbij. Het miezert nog pijpenstelen. Een transAlp ontbijt is altijd een feest. We bunkeren lekker van de bolletjes en de yoghurt. De TransAlpstress heeft weer onrustige nachten opgeleverd en de oogjes zijn nog wat klein hier en daar. Zelfs dreamcream zou deze wallen niet overwinnen.
Als we naar buiten gaan lijkt het droog te worden en we staan in onze net gewassen  Tiroler pakkies. Na de groepsfoto begint het toch weer stevig te regenen. We schakelen direct over op de regenjasjes. Ongemerkt is de TransAlp dan toch begonnen.
De eerste minuten regent het zacht. We rijden het klimmetje dat we gisteren al verkend hadden. Eenmaal boven begint de pret. Kletsnatte boomwortels en grote rotsen zijn de ingrediënten voor prachtige afdalingen. De aspiranten rijden in het tweede wiel en kijken af ten toe verschrikt over de onbezonnenheid waarmee de ervaren Bufnuckels de soms onneembare hindernissen te lijf gaan. We duiken op een rotsachtig pad met ware doodsverachting naar beneden en doorkruisen een ruisende beek. LEK, LEK schreeuwt Dirk, zijn achterband is zo plat als een duppie.
We stoppen en gaan direct aan het sleutelen. Dirk is vol verbazing, hij heeft nog nooit lek gereden met een tubeless band. Hij is net nieuw, zegt hij. Vorige week er op gelegd en gevuld met vloeistof. Nou dat is lekker, dat betekent vieze handen met de kleffe meuk uit die band. Daan heeft geleerd van vorig jaar en wil niet als luie donder zijn plaats in het verslag opeisen. Hij zet enthousiast de bandenlichters opende velg. Zodra hij de bad loswerkt van de velg stapt hij achteruit om geen facial met bandvloeistof te scoren. Er gebeurt helemaal niets. Hij kijkt voorzichtig in de band. Hè, wat zien ik nou???  Er zit gewoon een binnenland in. Dan gebeurt er iets bijzonders. De Duif zijn ogen veranderen van grijs naar geel. Zijn zachtaardige snaveltje vervormt naar het messcherpe exemplaar van een arend. Zijn handen krommen naar de gevaarlijke klauwen van een roofvogel. Als ik die kloothommel van een Henk Ridder in mijn klauwen krijg, dan scheur ik zijn kop eraf en voer hem aan mijn kinderen, zegt hij.  Ik heb gevraagd en betaald voor een tubeless met vloeistof.  Welke zaadneus naait zijn beste klant nu voor een binnenland!!!! Het lijkt wel naaiatelier De Ridder.
Mark is zo geschrokken van de uitbarsting van Dirk de Eagle. Dat hij achter een grote stalen buis is weggekropen. Als hij door de buis gluurt of de kust veilig is ziet hij het spuitgat van een enorme potvis. Ook Jordy is geschrokken en heeft zijn broek laten zakken aan het andere eind van de buis en laat van schrik alles lopen. Als de band is gefixt we Dirk met morfine weer rustig hebben, rijden we verder.
De dag vordert maar langzaam, de verbindingsroute naar de hoofdklim is langer en zwaarder dan we willen toegeven. Jordy wil deze TransAlp nooit meer. Veel te veel asfalt vindt hij. Je bent net bezig man, roept Daan verbaasd. Nou en, zegt Jordy. Ik heb een voorliefde voor gras en stenen en niet voor asfalt. Hij staat op het punt om dat te bewijzen. Als we net een spectaculair stuk met wortels en rotsen hebben gehad komt een onschuldig stuk gras en Jordy volgt André. Met een oerkreet stort Jord zich in het malse gras. Hij had alleen die grote kei niet gezien en splijt zijn knieschijf in tweeën. Kermend als bij zijn ontmaagding ligt het retejong in de berm. De medische staf gaat zich er over buigen. Dokter Broekindewind Dirk stelt een diagnose. Zo Jord, daar is een beste hap uit die knie, dat wordt sowieso hechten of amputeren. Jordy wordt lijkbleek en de rest ook. Met een lege bidon, een slang van een Camelbak en een gevonden skistok wordt een infuus geïmproviseerd. Met tyraps wordt het gevaarte aan Jordy’s fiets gemonteerd. Met een verbonden knie en een verbeten bekkie vervolgd Jordy de rit. Vanaf nu is hij stapelgek op asfalt. Jordy die tot zijn val de Keizer van het peloton was, doet een paar stapjes terug. Het bloed sijpelt als door zijn verbandje, maar hij verbijt de pijn en weigert zelfs een verdoving bij de uiteindelijke hechtingen. Wat een bikkel. Als we op 1850 meter zijn, denken we de dag getackeld te hebben. Er ligt echter nog een trail met gladde wortels en keien te wachten. Vanaf nu zijn alle wortels uit de diëten van de Bufnuckels verdwenen. Dirk, André en Daan hebben dolle pret bij de  glibberende achterwielen en glitsige keien. Jordy heeft het zwaar en vind er weinig lolligs aan. Zijn infuus blijft achter iedere tak hangen en er is geen lekker asfalt te bekennen. Daarna is de beloning in zicht. De Milkatrail, onderdeel van het mega downhillpark van Hinterglemm. André en Daan vliegen vooruit maar er is nog een onverwacht klim stukkie. Daan springt van zijn fiets en begint te squaten. Jordy die voorbij komt, stopt met zijn rammelende infuus en wijst naar zijn voorhoofd. Wat doe jij nu mafkees. Ik heb kramp gilt Daan. Jordy rijdt hoofdschuddend voorbij.
Dan is de Milkatrail eindelijk daar.
Alle leeftijden worden vergeten en we janken over de planken en springen als geiten over de schansen. Wat een kicken trail. Niet te moeilijk, maar razendsnel en vloeiend. Onderaan staan we allemaal te glunderen. Ik moet als schrijver nog even wat complimenten strooien. Mark en Robin, jullie zijn twee koningen. Als je zo’n eerste etappe rijdt, dan ben je een grote. Ik ben trots dat ik met jullie mag rijden. Jordy, je hebt vandaag vreselijk afgezien. Ik heb gezien welke progressie je hebt gemaakt. En daar kan ik nog wat van leren. Verder heb je zonder mopperen een pijnbank doorstaan om het plezier van de groep niet te bederven. Dat kost ons minimaal een kratje.
Ik heb een topdag gehad.
1 down 5 to go

2e etappe TransAlp 2013

2e etappe TransAlp MariaAlm – Vipiteno Hinterglemm – Mittersill
62 kilometer en 2490 hoogtemeters

We hebben geslapen in tweepersoons kamers. Het hotel was 3 sterren, maar de verdeling daarvan heeft waarschijnlijk voor de tweede Wereldoorlog plaatsgevonden. De kamers bij vrouw Brendel zijn spontaan opgewaardeerd naar 4 sterren. Bij het avondeten genieten we van het menu en de postzakken die ons worden voorgeschoteld. Ook krijgen we ons prachtige Vasa-shirt uitgereikt. Na het eten en een lekker pilsje zoeken we ons mandje op. Na zo’n etappe wordt er natuurlijk heerlijk geslapen.
Het ontbijt is eenvoudig maar goed en we staan om 08:45 klaar om te gaan rijden voor etappe 2.
Na een kilometer of zes rijden Jordy en André naast elkaar. André zegt: “Moet je die camera eens zien! Die beeft als een rietje. Dat is me gister niet opgevallen.” Jordy zegt:”Die van mij doet dat niet”.  Het zal wel zo horen. Als we twee minuten later langs de ruisend beek stuiteren, vliegt de camera plotseling door de lucht. Hij landt ergens in het gras. Na even zoeken is hij terecht. De steun is finaal afgebroken. Dat zegt toch wel iets over de belasting waar onze spullen aan worden blootgesteld. De camera wordt voor de rest van de dag aan de zadelpen gemonteerd. Dat heeft leuke beelden voor “Bufnuckels, the movie” opgeleverd.
De eerste vieze pukkel gaat beginnen. We klimmen langs een beek, dus Robin voelt zich gelijk op zijn gemak. Als het zo blijft, wordt het twee vingers in de neus zegt hij. Hij heeft de woorden nog niet uitgesproken of om de bocht wacht de drakendoder. Iedereen schakelt naar de Granny Gear en alle spraak is uit het peloton. Er wordt stilletje afgezien. André krijgt bij iedere stop op zijn donder, dat ie niet zo hyper moet doen. Hij stuitert op en naast zijn fiets in het rond.  Een nieuwe Spongebob voor de Alpen is geboren.
Halverwege de klim stoppen we in een haarspeld boven de boomgrens. Het is zonnig en een waanzinnig mooie omgeving. Plotseling zien de een paar grote Murmeltieren. Deze grote bergmarmotten zijn toch echt de kers op de taart. Er ligt nog een vies stijl stuk voor ons. Mark rijdt vast een stukje vooruit. Net door een bocht staat een grote Alpenkoe op het pad. Ondanks alle grote, en vooral platte proatjes, blijkt deze Uberboer dus gewoon bang voor het meest onschuldige dieren op aarde. Hij keert spontaan om, ongeacht de extra hoogtemeters die hem dat oplevert. We lachen ons een krul in onze (koeien)staart.
Het laatste stuk is nog vreselijk zwaar. Als we op een tussenstukje staan, doet onze boer nog even stoer met een berggeit. Maar na die koe zeggen wij: ” Pak een iets van je eigen formaat, Mietje”.
Eenmaal boven begint een schitterende afdaling over een Natuurtrail (Hackelbergtrail). Alle camera’s staan op scherp. Na 200 meter rijdt Dirk lek. Na dit bandje is hij door zijn voorraad heen. Wel spuiten hem meteen plat met morfine en gaan even een boterhammetje eten totdat zijn bui over is.
De middag is gevuld met prachtige afdalingen waarbij de nieuwelingen, niet onder doen voor de routiniers. Op een boel hilarische glij- en glibbermomenten na komen we daar allemaal prima doorheen. Alleen Jordy wilde zijn knie nog even aan een experiment blootstellen en stuitert op een rotspad nog even van zijn 29-er af. Die knie kan weer wat hebben blijkt.
Als we aan onze laatste klim beginnen, begint het te regenen en steekt er een venijnig windje op.
De klim is lang, zwaar en troosteloos. Halverwege zegt André: “We lijken wel een rouwstoet zonder lijk”. Nou…zegt Jordy, ik ben wel zo goed als dood. Hij brengt genoeg glimlach op de gezichten om de klim te volbrengen. Het laatste stuk bevat nog uitdagende trailtjes die ons in Mittersill brengen. Het was een zware. We zijn kapot.
Douchen en afpilzen belazen.
2 down 4 to go

3e etappe TransAlp 2013

3e etappe TransAlp 2013 Van Mittersill naar Neukirchen
48 kilometer 2285 hoogtemeters

Het hotel in Mittersill was erg lekker. De getatoeëerde serveersters heeft onze was gedaan. Helaas net niet helemaal droog, maar wel netjes opgevouwen en vooral schoon. De overige TransAlper kijken verbaasd dat de Bufnuckels wel schone was hebben terwijl zij met tasjes modder rondzeulen.  Inmiddels weten wij hoe we onze charmes in de strijd moet gooien.
Robin heeft gisteravond bekend, dat hij nog nooit van zijn leven, zo hard heeft moeten werken. Nou dan wordt,dit dus je zwaarste week ooit. En hij duurt nog eens 6 dagen ook. Het infietsrondje, rekenen we dan nog als een beunklusje.
Jordy en Daan hebben spaken uit hun wielen gereden en die worden gerepareerd. Helaas zijn ze bij Daan het voorwiel vergeten te herstellen. Die gaat dus starten met een licht gehavend ros.
Als we naar buiten kijken, zien we verse sneeuw vanaf circa 1500 meter. Gelukkig is de lucht blauw en de voorspellingen zijn regenvrij. We gaan aan een werkelijk fantastische etappe beginnen.
Na 5 minuten rijden, wijst de navigatie naar een paadje waarvan ik me afvraag hoe ze er sowieso asfalt hebben kunnen neerleggen. Dat zal het dus wel niet zijn.  Na 50 meter rijden, blijkt het toch de juiste route. Alleen door onze hand af een toe aan de staalkabel te houden, waar de lift mee omhoog gaat, kunnen we blijven zitten.
De klim is begonnen en we rijden samen met liftsmurfen omhoog. Die kleffe hap klimt bijna niet en laten zich verder met de lift omhoog sleuren. En daarna een beetje stoer kijken bij de afdaling. We praten die prestatie maar een beetje naar beneden, om ons zelf beter te voelen. Bij pass Thurn eten we een banaantje en een stroopwafel en gaan aan de echte klim beginnen. Na een half uur, komt de eerste verse sneeuw in beeld. Tussen wolkenflarden afgewisseld met zonnige stukken, temmen we deze draak. We gunnen onszelf tijd voor een bakkie koffie in de PanormaAlm. We bestellen grote kommen koffie en apfelstrudel mit vanille sauze. Mark neemt zijn eerste hap en zegt ¥#%*@domme wat lekker is dat! We liggen allemaal in een deuk om de spontane reactie van Mark. Jordy, die eigenlijk niet wilde, proeft ook even. Ook hij is om en begint als een malle vanille saus te slurpen. Het lijken wel 2 bouviers die yoghurt hebben gegeten.
We hebben afgesproken om zoveel mogelijk als groep te klimmen en dat houden we de hele dag vol. Zo worden we minder koud en wordt er weinig op elkaar gewacht.
De beklimmingen zijn echt weer stevig en de stemmen vallen regelmatig stil. De strijd met jezelf kan ook erg mooi zijn. Het is een ideale manier om alle stress van het werkende leven volledig achter je te laten.  Voor sommige betekent het ook het achterlaten van alle gezond verstand. In de afdaling is dat wel handig want ieder gezond denkend mens, zou de meeste trails als harakiri beschouwen. De eerste afdaling is razendsnel. Daan roept, ik ga zo hard het klinkt zelfs als een motor. Dan moeten al remparachutes uit. Midden op het pad zijn bosarbeiders bomen aan het zagen en slepen. Bijna eindigt de slippartij in an Austrian Chainsaw massacre. Jordy zijn spaken zijn de ergste schade. Ik vraag me af hoeveel spaken je stuk kunt rijden, voordat je wiel het begeeft. Later die dag levert Daan het antwoord op die vraag. We scheuren, nog een eind over schotterpaden naar beneden. Dan begint de tweede klim van de dag. Deze is lekker zwaar en ligt voor een groot deel in de verse sneeuw. Zolang het droog is  is dat goed te doen.
Eenmaal boven gaan de jasjes aan voor een fantastische afdaling. Vandaag heb ik echt tientallen keren gehoord; “Dit krijg ik thuis nooit uitgelegd”. Ik denk dat dat waar is. De meeste Bufnuckelpartners zijn al sufgeluld met de oneindige verhalen. Op een gegeven moment gaan de oordoppen in, of wordt het ‘ene oor in, andere oor uit. Er is flink geïnvesteerd in camera’s. Mogelijk dat er een klein stukje duidelijkheid komt. Dit zijnde momenten waar het allemaal om gaat. Wat een gave afdalingen. De nieuwelingen volgen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Nou geloof me …dit was niet normaal. Goed gedaan mannen.
Daan was nog redelijk de dans ontsprongen in het verslag. Vandaag heeft hij echter de beste papieren. In de afdaling imiteert hij een fainting goat, en duikt met een salto in de bosbessen. Onder aan de trail heeft Daan een voorwiel de vorm van de gemiddelde stationsfiets. Het wiel kan letterlijk niet meer ronddraaien. Het blijkt dat bij 4 kapotte spaken je wiel het begeeft. Dan begint die pruillip te briezelen. We bellen de bus, zegt hij. Echt niet zegt de rest. Massaal trappen we het wiel in een eivorm. Het draait weer, en wil in ieder geval weer rond. We moeten nog een klein stukkie en Daan moet gaan lopen. Het is nog een leuke trail en er is ons nog een bikepark beloofd. Dan komen we Sydney (nee nog steeds niet in Australië) tegen. Hij neemt Daan mee naar het hotel en wij kachelen door naar het bikepark. Mark draait zich nog even om en roept: ” hee Nancy, zet de vetpan maar vast aan. Ik lust wel een frikadelletje of een berenklauw satésaus”.  Sydney kijkt verbaasd, maar Mark is al weer weg. We knallen nog ff door het bikepark en gaan afspuiten.
Het hotel waar we aankomen is grandioos. Mark, Dirk en André slapen in de bruidssuite. Daan, Jordy en Robin kijken op het naturbad. Daan is de nieuwe spongebob en stuitert over zijn kamer. We gaan zwemmen, we gaan zwemmen. Nu nu nu, kom, kom. Niet lullen, zwemmen. Iedereen doet braaf zijn zwembroek aan en pakt een handdoekje. We lopen, nagenoeg naakt, door het sjieke restaurant te paraderen. We zijn weer voer voor de vele camera’s van de tientallen bejaarden. We nemen een duik en zijn gelijkmaker pijn vergeten. Het water is namelijk net zo #*@/gruwelijk  koud als die strudel lekker was. Uit alle kamers komen verbaasde koppen die op onze oerkreten afkomen. Gauw douchen en eten. Wat een topdag

3 down 3 to go. We zagen m door

4e etappe TransAlp 2013

4e etappe TransAlp Neukirchen naar Ried im Zillertal
72 kilometer en 2185 hoogtemeters

Het heeft de afgelopen nacht staan plenzen. Als we wakker worden is het droog en we beginnen aan een heerlijk ontbijt. Dirk Jan belt nog een half uur met de politie om aangifte te doen van een liftverkrachting. Hij wordt vriendelijk verzocht aangifte via internet te doen. Als hij na ondervraging toegeeft, vrijwillig in de lift te zijn gestapt, wordt hij zelf aangeklaagd voor aanstootgevend gedrag. Tja zegt hij dan, ik heb inderdaad een woest aantrekkelijk lichaam. Als de dienstdoende agent vraagt of Dirk hem probeert te versieren, gooit Dirk wijselijk de hoorn op de haak.
Robin monteert nog even nieuwe remblokken die zijn zo kaal als zijn kop. Mark had hem d’r nog gerust een maandje mee rond laten rijden. André pompt zijn bandje even bij en Daan rijdt met een nieuw achterwiel. We laten de gedachten over de mooie serveersters weer los en gaan maar weer rijden.
Omdat we vandaag geen (serieuze) valpartijen wil ik toch even een fysieke update geven.
– Robin heeft last van zijn rechter knie (overbelasting)
– Jordy zijn hechtingen groeien in en zijn knie loopt nog niet soepel
– Mark had een rood spoortje op het papier en zijn linker knie moet elk uur een druppie olie

– André zit te klooien met zijn linker quadricep
– Daan heeft een kont als een baviaan
– Dirk mankeert niets maar die heeft nog post traumatische stress na zijn    verkrachting en een beurse knie van het infietsrondje

We klimmen de eerste kilometers met links van ons de Krimmler Watervallen. Als we een oud trailtje richting de oude Gerlospas rijden, maken we een sprongetje over een regengoot. Het klinkt alsof we een nest met jonge adders hebben aangereden. Overal om me heen klinkt een heftig gesis. Een ouwe puistige steen heeft 3 banden in één klap gesloopt. We staan dus massaal te sleutelen aan de banden van Jordy, Daan en Robin. Dirk ontspringt vandaag de dans. Kort daarna is een heftig loopstuk de klap in de nek. We staan massaal te puffen op een prachtig aangelegd stoepje.
In de afdaling komen we door het skigebied van Gerlospas en Königsleiten. Daan, Dirk en André skiën hier ieder jaar herkennen alle pistes.
Leuk voor de wintersportgangers is de nieuwe piste. De rode ankerlift wordt doorgetrokken naar de dalafdaling.
Zodra we in Gerlos zijn, stoppen onze bikes spontaan met rollen voor de Milchbar. Ze willen gewoon niet verder. Mark wil een kroket. Helaas staan die alleen op het wintermenu. We bestellen spaghetti bolognese en Goulashsuppe. De eigenaresse vliegt Dirk aan. Gelukkig heeft ze halverwege de vrijpartij in de gaten dat er 5 Bufnuckels met open mond, en de hand in de fietsbroek zitten te kijken.  Het incident wordt afgekocht met een rondje schnapps. Mark zijn buikje kan dat niet aan, daar zit dus nog een gat in de verdediging. Het hele team gaat op zoek naar een pressiemiddel voor Mark.
Als we gaan rijden stoppen we nog even bij Christien, onze wintersport gastvrouw. Ook daar wordt geknuffeld, maar blijft alles goed voor onder de 18.
Als we de volgende klim in gaan, blijkt de schnapps niet echt als rocket fuel te werken. Het slaat gelijk in de benen. De klim die dan volgt is lang, maar iedereen rijdt echt goed naar boven. Halverwege, jaagt Daan nog een kudde koeien op hol. Die dikke konten rennen 500 meter voor ons uit. De moraal is hoog, want we zijn op weg naar de Wiesentrail.  De YouTube filmpjes van deze trail zijn al op menig verjaardag bekeken. Verder is het weer echt een wonder. Het zou de hele dag plenzen. Blijkbaar heeft deze groep toch iets goede in zich. Onze lieve heer houdt de hele dag een gaatje in het wolkendek, precies daar waar we rijden.
Deze topdag wordt dus afgesloten met een gigantische afdaling. Alles wat de Bufnuckels de afgelopen jaren hebben geleerd, is blijkbaar in 4 dagen op de nieuwelingen overgebracht. We dachten toch aardig te kunnen dalen. Robin en Mark zitten al snel tegen onze achterwielen aan te drukken. Je moet de goden niet verzoeken, maar het zou goed zijn voor hun inschattingsvermogen als ze eens goed hard op hun plaat zouden gaan. Mannekes doe toch voorzichtig.  Aan de andere kant ben ik (zijn we) toch ook erg trots op ze.
De trail is echt fantastisch. Het spektakel is onvoorstelbaar. Gisteren wilde ik nog graag aan het thuisfront uitleggen wat hier allemaal gebeurt. Als ze ook maar 1 minuut met deze trail zouden meekijken mogen we nooit meer, of de levensverzekering wordt met 3 ton verhoogd. We hebben prachtige beelden gemaakt. Onderaan staan de adrenalinewijzers maximaal in het rood. We hebben dus niet in gaten dat het laatste half uur, het gaatje in het wolkendek toch is dichtgekropen en het is gaan regenen. We scheuren met 30 per uur naar Ried en stappen moegestreden onder een welverdiende douche.
Wederom een geweldige dag. Ik weet nu weer waarom dit zo gaaf is.

4 down, 2 to go

5e etappe TransAlp 2013

5e etappe TransAlp 2013 Van Ried naar Steinach
74 kilometer 2430 hoogtemeters
Ik wil jullie niet teleurstellen als lezers, maar het liefst kruip ik onder de dekens om 3 dagen niet meer wakker te worden. Het was vandaag echt een helletocht. Ik houd het dan maar kort en neem jullie mee door deze marteling. Het begin van de dag was al fout. Ten eerste plensde het als een malle. Bij het ontbijt moesten we een partij vrij worstelen met bejaarden. Die verschrompelde rozijnen stonden daar een partij te voor te dringen en graaien van het buffet. Als ik op die leeftijd zo onbeschoft word, dan geef ik nu vast toestemming voor euthanasie.  Ik snap niet waarom die mormels persé om half acht moeten ontbijten. Die geraniums staan er om half elf ook nog wel, toch?
Maar goed, als we dan uiteindelijk gaat rijden is het droog, op die 10 liter water per vierkante meter na dan. We willen de eerste 20 kilometer snel afleggen dus beginnen gelijk stevig te rijden. Na 5 minuten, missen we Mark al. Hij staat met een zuur bekkie op het fietspad. Zijn knie lijkt in het gips te zitten. Ik krijg m nie rond, zegt hij. Hij kiest er zelf voor terug te gaan met Herman in de bus te stappen. De dag begon al slecht, nu is het al helemaal waardeloos. Ik ben, gezien de medische status van gisteravond, bang voor de 10 negertjes.
We rijden door Mayerhofen, hier gaat de liftclub, massaal omhoog. Wij vinden ons zelf wel stoer, maar onder deze omstandigheden, lijkt die lift zo slecht nog niet. Het is nat koud en troosteloos. De navigatie lijkt ook te denken, wie rijdt er nu met dit weer. Het kreng zit er continue naast. We rijden veel hoogtemeters voor Sjaak Snikkel en komen op paadjes waar alleen de boer af een toe een bak stront loost.
Als we aan de hoofdklim beginnen, zijn de 5 resterende negertjes nog in de koers. Iedereen is doorweekt en de minuten lijken uren te duren. We moeten naar 2400 meter maar vanaf 1600 meter zie we al sneeuw liggen en er valt ook iets dat op sneeuw lijkt. De routiniers houden hun hart vast.  Sneeuw is nooit leuk op een TransAlp! We beklimmen vandaag de Hintertux en bij mooi weer zouden we de Hintertuxer gletscher kunnen zien. Nu zien we mist, een grauw keienpad en het smerige achterwerk van onze voorganger. Kletsnat en ijskoud klimmen we door. We weten dat het zwaarste stuk ongeveer 6 kilometer lang moet zijn. 3 klimmen en 3 dalen. We hebben al becijferd dat ons dat maximaal 2 uur gaat kosten. Dat waren 2 uren die ik niet snel zal vergeten. In het besneeuwde deel, sta ik oog in oog met een murmeltier. Die dikke lobbes voelt de winter en zoekt nog wat te bunkeren. Ik ben niet jaloers op hem of haar want ik denk al een uur aan mijn kacheltje en warme bedje. Hier overnachten is wel het laatste dat ik zou willen. Ondanks alle voorspellingen rijden de Bufnuckels de draak van een berg gewoon omhoog. De afdaling was een ander verhaal. Dat waren de langste uren uit de carierre van Robin. Hij loopt beroerder dan de bejaarden van het ontbijt. Ook zijn rollator wil met geen mogelijkheid over de grote keien en de brokken ijs en sneeuw.
Dirk heeft het koud, zet zijn blik op het dal en begint als een idioot naar beneden te lopen. Hij kijkt pas om als hij helemaal in het dal is aangekomen. Als je Dirk dus weg wilt hebben van een feestje moet je dreigen met kou. Dan gaat hij er als een speer vandoor.
De trail is door de sneeuw, onbegaanbaar. Ook is het er één van de zwarte categorie. Sommige stukken zouden we gisteren zo hebben meegepikt toen we de Wiesentrail reden. Vandaag wordt er wijselijk gelopen. Zodra de sneeuwgrens weer wordt bereikt kunnen we weer aardig wat rijden. Als we onderin het dal tussen de koeien staan te wachten, komen de nieuwsgierige koeien bij ons kijken. Na twee likken aan de derailleur van Daan is de interesse verdwenen. We wachten op Robin. Na een kwartier komt een wit sneeuwvlokje in beeld. Aan het rode logo zien we dat het Robin is. In dit tempo doet hij er nog wel een half uur over, zegt Dirk. Het valt mee, want binnen een kwartier staat hij met een Biafra-bekkie naast ons. Alle grote praatjes zijn verdwenen. Dat zal m leren. Een TransAlp is niet alleen fietsen. Er zijn meer dimensies. Hij schopt nog even een koei van de glijbaan en wil zo snel mogelijk naar huis.
We jagen het dal in en maken een zo hoog mogelijk tempo. Dirk wil stoppen voor een bakkie, Andre gromt als een nijdige herdershond. Oké we rijden door.
We staan rond half 5 bij het hotel. De Nederlands sprekende gastvrouw, vangt ons op. Dirk is gelijk verliefd. We hebben dat de afgelopen week al 8 keer gehoord, dus het zal wel loslopen.
Deze was pijn leiden.
5 down, 1 to go

6e en laatste etappe TransAlp 2013

6e etappe TransAlp 2013 Van Steinach naar Vipiteno
42 kilometer 1600 hoogtemeter

Vannacht hebben we geslapen in een soort Villa Kakelbont. Een hotel met ontelbare gangetjes en kamertje. Alles geschilderd in de kleuren van de gemiddelde pipowagen. Het 6e negertje lag al laf op een bedje in zijn slaapkamer. Robin speelde bij binnenkomst direct voor lijk, door doodsbleek in het bad te gaan liggen. We hebben hier gisteravond heerlijk gegeten en wederom zijn de fietskleertjes van de Bufnuckels lekker gewassen.

Na een goed ontbijt kan de laatste etappe gaan beginnen.
Het doet ons allemaal goed, dat we vandaag weer met zes man op pad gaan. In al die jaren dat ik TransAlp rijd, heb ik nog nooit zo’n mooie laatste etappe gereden. Meestal rijden we over een fietspad naar een Italiaans dorp. Vandaag hebben we echt prachtige dingen gezien.
Aan alle mooie trails (Milkaline, Hackelbergtrail, Wiesentrail, Tuxerjochail) hebben we vandaag de Brennerkammtrail toegevoegd.
Uit die naam blijkt al,waar we hebben gereden. De hele ochtend zien we ver onder ons de Brennerpass liggen. Om naar de Brennerkammtrail te komen mogen we eerst nog flink aan de bak om op 2200 meter te geraken. Jordy zet grote mes er op en klimt keihard naar boven. Daan waarschuwt hem, en zegt: “Jordje, je rijdt de hele boel aan flarden (including me!!!)”. Eenmaal boven komen we op een oude oorlogsweg met tientallen Garibaldiforten. Op die hoogte is het echt schitterend. We maken veel foto’s en filmpjes.
Mark vindt het dan tijd om ons te vertellen dat hij totaal geen achterrem meer heeft. Tjonge, jonge, dat is ongeveer het zelfde om 10 seconden na een sprong uit het vliegtuig te melden dat je je parachute vergeten bent. We gaan massaal aan het sleutelen, maar het probleem zit hem in te weinig oliedruk. Laten we dat nu net niet bij ons hebben. We proberen zijn remsysteem nog te vullen met water. Met veel pompen lijkt het achterwiel nu iets te remmen. Gelukkig daalt de weg in het begin nog nauwelijks.  Hier zien we tientallen murmeltieren. Op deze hoogte en in het najaarszonnetje zijn ze volop buiten en erg nieuwsgierig. Maar goed, de trail dient zich aan. Jordy, die vandaag in bloedvorm verkeerd, gaat voorop. Zijn 29er rolt vloeiend over de mega rotsblokken. Daan volgt met de GoPro en Drees zit daar weer achter. We zijn benieuwd naar de beelden. Na 5 minuten keihard dalen, roept Robin, ” ff wachten op Mark, want die moet lopen”. Als we 5 seconden stilstaan komt die malle in zijn Huuskes pakkie voorbij scheuren. Hee wacht ff,roept Daan. Kanniet schreeuwt hij, ik kan niet remmen. Ongelofelijk hoe iemand dat durft zonder de zekerheid van een rem.
We zijn om kwart over één in Vipiteno. Op het terras tanken we eerst even een litertje vocht bij. Na een boerentosti willen we naar het zwembad. Bij vertrek blijkt Jord zijn band plat te staan. Ik heb nog nooit gezien dat het mogelijk is een band in 1 minuut te lappen. Met 12 handen is het blijkbaar snel gebeurd. We gaan lekker zwemmen. We houden het niet lang vol, want het stikt er van de potvissen en de duikboten. We gaan lekker douchen en een happie eten. Wat was dit een topweek.
Er worden nu al beloftes en trainingsprogramma’s voor volgend jaar doorgesproken.
De busreis laat goed zien dat we moe zijn. De meeste oogjes vallen dicht. Af en toe schrikken we wakker van het gebral in de bus, maar we komen veilig aan in MariaAlm. We drinken het laatste biertje. Het zit er op.

6 down preparing for next year

Contact E-mail: info@bufnuckels.nl

Volg De Bufnuckels ook op Twitter: