Gerlosrunde dag 2dinsdag 12 september, 2017
Gerlosrunde dag 2
ZillertalArena – Flowtrail afdaling
De voorspellingen voor deze dinsdag zijn dramatisch. Regen, regen en nog eens regen. We gaan om 08:30 ontbijten. Om in de ontbijtzaal te komen, moeten we en klein stukje buitenom. Naast kletsnat is het ook nog eens stervenskoud. Of we zin hebben? Nee, echt niet. Als de wolken iets omhoog schuiven, zien we dat de sneeuwgrens akelig dichtbij is gekomen. We negeren het gewoon en genieten van het moment. Een lekker eitje met spek en een goeie bak koffie.
Zodra we terug zijn in ons appartement begint de discussie. Is het leuk of niet leuk, is het slim of is het niet slim, is het stoer of is het niet stoer? Het is niet leuk, het is niet slim maar wel stoer. Dus….we gaan gewoon. Oh nee toch niet, oh ja toch wel. Daan heeft ons namelijk een fantastische gadget beloofd als we toch gaan rijden. Ouwe kinderlokker dat ie d’r rondloopt.
We kijken naar de uurberichten en besluiten om 12:00 te gaan rijden. We korten het plan voor vandaag in, met een optie tot verlenging als het toch mee blijkt te vallen. We gaan omkleden in regenpakken en alles waar we warm in hopen te blijven. Dan komt de gadget tevoorschijn. Het zijn een soort latex sokken die over je schoenen moeten. Dan het liefst aansluiten op de blote huid van het onderbeen. Die krengen zijn een partij strak. Echt niet normaal. Robin krijgt een heel rood hoofd. Al het bloed uit z’n voeten zit in zijn kop, denk ik. Oh nee, hij heeft uit dezelfde collectie een soort badmuts gekregen. Ik vraag me af of Daan stiekem een schoonzwemteam heeft gesponsord. IK heb echt nog nooit, nee nooit een mountainbiker met een badmuts op zien rijden. Wel ooit eens een paar mafkezen met en pruik, maar dit? Nee. Dit is een hele nieuwe dimensie voor mij.
12:00 stipt stappen we op en rijden eerst een stukje stroomafwaarts. De weg lijkt namelijk meer op een rivier dan op asfalt. Het water spuit ons aan alle kanten om de oren. Gelukkig zijn we zo goed aangekleed dat we nog niet meteen tot op het bot verkleumen. We gaan klimmen. Na 500 meter heb je blijkbaar dan tocht veel te veel kleding aangetrokken. De zware motoren die in de klimmers draaien verhitten de boel van binnenuit. Jij blijft dus vrij van regen, maar wordt kletsnat van t zweet.
Als je dan op je fiets zit, lijkt het allemaal wel weer mee te vallen. We weten uit ervaring, dat dit weertype altijd ergens een donkere schaduw op de koers gaat gooien. Na drie kwartier klimmen verandert de regen in natte sneeuwvlokjes. Op je handschoenen zie de kristallen landen. Die blijven een paar seconden liggen en smelten dan om vervolgens je handen langzaam te verdoven. Naaidozen zijn ’t die natte. De sneeuw komt steeds droger op ons af gedwarreld. Het zicht neemt sterk af. We kijken naar de meter pad die voor ons ligt zodat je niet een bril vol met sneeuw scoort. We schrikken dus als er opeens een groot wit monster met zwarte ogen op ons af komt stormen. Als het vlakbij is, herkennen we een landrover omdat de koplampen door de dikke sneeuwlaag heen schemeren. Echt niet overdreven, hij is rondom bedekt met ongeveer 20 centimeter verse sneeuw. De bestuurder opent zijn raam en is minstens net zo verbaasd als wij oorspronkelijk waren. Wo fahrt Ihr hin? Vraagt hij. Zum Ischkogel zegt Daan. Zijn ogen spreken boekdelen. Dort gibt es mindestens 30 cm Schnee!! Roept hij. Lekker dan. Als blijk dat we de gondelbaan bedoelen en niet de berg zelf, fleurt hij iets op. Daar ligt maar 10 cm en zou dus moeten kunnen. Ik krijg de kouwe rillingen al over m’n rug. Niet vanwege de kou. Hoewel dat ook reden genoeg is om te sidderen, zie ik in mijn gedachten het downhill parkoers al liggen. Dat is voor de gemiddelde autochtone Nederlandse biker al een wilde achtbaan. Maar als je daar voor de fun ook nog 10 centimeter sneeuw opkwakt, is het regelrechte harakiri. Met een gele kaart op zak ga je dan niet echt lekker van start. Maar goed, eerst die klim maar afronden, dan zien we wel weer. We klimmen stevig door. Ondanks de latex aan de voeten krijg ik inmiddels kiezels (tenen) in m’n schoenen. Ook de handschoentjes zijn door en door nat. De horrorbeelden van de ijskoude Dachsteinrunde schieten weer over mijn netvlies. Daan meldt dat we door de volgende bocht het skigebied inrijden. Plotseling herkennen we de sleeplift van de rode 8. We moeten nog 4 pittige bochten door. Robin maakt een prachtige first track in de ongerepte sneeuw. We hebben honger gekregen. Dat is onverwacht omdat we ons gisteravond door de panter hebben later voeren. Levensgevaarlijk als je t mij vraagt. We scoren snel iets uit de rugzak. Dirk adviseert de groep om in de luwte van de Krummbachexpress te gaan staan. Goed plan. We rijden voorzichtig naar beneden. Dan zien we dat de Almhut links van de lift gewoon open is. Als door een magneet aangetrokken koersen we er op af en staan al half binnen. Dan roept Daan; “Zijn jullie helemaal gek geworden?”. Uhh hoezo? Het is hier warm, er is koffie en alles is beter dan hier buiten. Dat is ’t m juist gummiknuppels. Eenmaal binnen wil je nooit meer naar buiten. En als je dan gaat, dan ben je meteen steenkoud. Nu ben je nog een beetje bezweet. Doorgaan is het slimme advies. Met lood in de schoenen keren we om. Robin zit allang binnen en heeft kennis gemaakt met de barvrouw. We rukken hem los uit de greep van de sirene en zetten hem buiten op zijn fiets.
Na 4 minuutjes staan we voor de kermisattractie. De kuipbochten en rotsblokken liggen ons gluiperig aan te kijken. Kom maar hier Jungs, lijken ze te roepen. Dan maken we Schweinehacks van jullie.
Den Doffer gaat als eerste. Daan volgt. Bij de eerste blubbersectie heeft Dirk een weigering, dus 4 strafpunten. Daan glipt er langs, André volgt vol vertrouwen. O jee, weer een glijpartij. Hij ligt er weer naast op de rotsblokken. Alweer een gele kaart. Hij begint de Strootman van de Bufnuckels te worden. Je hebt er geen zak aan, en als het belangrijk wordt scoort ie een kaart. Dirk heeft dit nu al zo vaak gezien dat hij zich geen zorgen maakt. Die schraaie staat altijd wel weer op. Fietsen kan die voor geen meter, maar vallen als een malle. Maar goed dat de kaarten van gisteren zijn kwijtgescholden anders kon hij met de lift naar beneden, of met de urn naar boven.
Robin is vandaag de ‘man of the match’. Hij rijdt echt vol vertrouwen over het gladde parkoers. Als hij echter voor een paar Nordic Shores met en kuipbocht staat scoort hij toch ook 4 strafpunten met een weigering. Als Daan er gewoon overheen rijdt, blijkt dat hij echt bang was voor een muis. Een slap bochtje eigenlijk. Verder gaat het prima alleen moeten we Dirk zijn broek elke 500 meter ophijsen. Wij denken dat de broek vol stront zit. Anders zakt zelfs een broek zonder stiek niet zo snel af. Als we weer ongedeerd onderaan staan, is het monster toch weer bedwongen. We stuiven door naar de warme kachel en de sauna. Een verlenging zat er echt niet in. We zijn blij dat we zijn gegaan, maar nog blijer dat we weer terug zijn.
2 down 4 to go!