Hallstatt Epic 3e Etappewoensdag 8 september, 2021
Hallstatt Epic 3e etappe
88 kilometer 2730 Hoogtemeters
Sodeju, wat een etappe. Ik heb eigenlijk geen puf meer om te schrijven, maar de groepsdruk is toch te goot gebleken.
Eerst maar weer even het avondeten van gisteren. Na een paar heerlijke potjes bier in de achtertuin en het nodige gesleutel aan de fietsen gaan we lekker eten. Gerhard heeft van zijn rust genoten en heeft zijn fiets gelukkig weer op orde. Ook de fiets van Andre heeft weer een volledige renovatie ondergaan. Maar hopen dat er morgen wat minder herrie uitkomt. Als alles weer is gedoucht en de lekkere luchtjes heeft opgesmeerd gaan we naar het meest chique restaurant van Obertraun. De pizzeria annex kegelbaan op 100 meter van het resort. Dat is werkelijk de enige tent in de wijde omgeving die het zooitje ongeregeld aan de trog wil hebben. Niet zo gek als je een kwartiertje naar het volk aan tafel kijkt en vooral luistert. Wat een teringherrie maken die gasten. Maar goed als de Texas-burgers worden geserveerd, vallen de monden direct stil. Wat een bak vreten is dat. Ik zou er zelf zeker een week over doen om het kreng naar binnen te werken. Iedereen vult de maag en probeert te herstellen van de ontberingen van de rit ervoor. Nog niet wetend wat de dag er op voor een drakendoder zal blijken. We liggen weer rond 21:00 in ons mandje en gaan het lichaam wat rust geven.
Dan de etappe. Ik heb werkelijk geen idee meer van de chronologische volgorde van de gebeurtenissen. Mijn brein is nog aan het verwerken terwijl ik zit te typen.
Nou, het begin weet ik nog wel. Het spul gaat mooi op tijd rijden. Namelijk om 08:45. Dat was namelijk een dingetje voor onze autistische Doffer. Die ging uit van 09:00. Dat hield in dat hij zijn drol moest afknijpen, direct in zijn fietstenue springen, zonder zijn douglas-olie op zijn gevoelige beentjes en zijn techniek totaal niet op orde. Meer stress kan je de beste man niet geven.
Die kwart voor negen heeft wel een reden. De hoogtemeters en ook de afstand van de komende etappe liegen er namelijk niet om. Als de fluit van Daan klinkt (nee dames, het gaat om een echte fluit) gaat het spul rijden. Al snel gaan de messen er op en rijden we langs het meer. Het eerste stuk is gelijk aan dag 1. Al in het eerste stuk blijken de investeringen in de fiets van Dre zinloos. Zijn fiets lijkt wel een draaiorgel. Het soort herrie waarvan je zegt, als ik je een tientje geef, donder je dan op?
Het resultaat is dat Dre met ruime afstand achter de mannen moet rijden, zodat ze kunnen horen hoe goed hun fietsen klinken. Dat lijkt een nadeel, maar blijkt een gouden zet. Rutger heeft vanaf de eerste minuut last van alles wat een Transalp betekent. Spierpijn, vermoeidheid, kramp, demoralisatie, een kater en een bad trip. De Benjamin zit er een partijtje door heen. Das niet te doen. Zijn rug doet pijn, de energie ontbreekt en de mannen voorin rijden het arme jong binnen het uur volledig naar de kloten. Ik zit met mijn krakende fiets naast hem, als ik hem ook voel kraken. En dan, 20 meter voor een summit, breekt hij echt. Alle mannen zijn vooruit en Rutger kan echt niet meer. Ik heb dit vaker gezien. De geest wil eerst nog wel, maar het lichaam weigert. Dan is het een kwestie van tijd dat ook de geest de pijp aan Maarten geeft. Rutger capituleert. Zijn maatje Mark ziet direct ook dat het mis is en komt bij me. We geven Rutger het advies te stoppen. De route is te lang en te zwaar om nu al aan het eind van je krachten te zijn. We nemen emotioneel afscheid, nadat we alle controle vragen hebben gesteld. Ook Daan komt er even bij om zeker te weten dat er niet iemand met Rutger mee hoeft. Rutger heeft een sleutel, een navigatie en de instructie om iedere 20 minuten te appen naar Mark. We zien in zijn ogen dat hij blij is dat dit lijden voorbij is.
Het restant gaat verder in een afdaling met zo gigantisch veel blubber, dat de fietsen er onherkenbaar uitkomen. Als we over de weg gaan afdalen vanwege een ‘privat grundstuck’ lijken het wel een stel giertanks die hun stront tot 10 meter in de lucht spuiten. Na wederom een zware klim, komt er een heerlijk stronken-afdaling. Alle downhillers onder ons halen hun hart op. Dit is echt weer kicken. De smiles staan op alle gezichten als we onderaan de trail staan. Er volgt een klim waar de mannen van de jongens worden gescheiden. Wat een stijl kreng is dat zeg.
Op een gammel bankje rusten we even uit van onze buitenaardse inspanningen. We krijgen als beloning wederom een blubberafdaling. Dirk Jan doet als eerste een salto mortale of modderale. Hij beland gelukkig in de struiken. De rest van het pad geeft uitdaging voor iedereen. Er wordt maximaal genoten door de afdalers en maximaal in de broek gescheten door de klimmers in het peloton. Op het laatste stukje staat Daan klaar met de camera. Er worden mooi shots gemaakt van gasten die het lastige stuk fietsen of lopen en hard op hun bek gaan. Van die laatste was er gelukkig maar één. Moi!
Helaas wordt de pret toch weer bedorven door een duivels dilemma. Mark heeft al een paar dagen een jubelteen met een ontstoken genotsknots er bovenop. Die doet bij het klimmen en dalen zoveel pijn, dat de lol er wel snel vanaf gaat. Hij heeft wel de moraal om verder te gaan, maar weet niet of dat de rest van de middag zo zal blijven. Den Doffer offert zich op om met Marc samen the chicken run te nemen. Zij verdwijnen dus ook uit het peloton om vervolgens de hele middag laf in het gras te gaan liggen en bier te drinken. Maar goed, de rest houdt dapper stand en beklimt de volgende berg maar weer. Opeens besef ik mij dat ik de rol van nestor in de groep heb gekregen. Dirk is natuurlijk onze grote veteraan, maar nu hij uitvalt wordt ik toch hard geconfronteerd met de werkelijkheid. Die ouderdom slaat gelijk in je benen kan ik je zeggen, want allemachtig wat krijgen we een zware middag. Ik ga compleet kapot, maar als we boven zijn blijkt dat geen ouderdomskwaal. Alles is leeg. Niemand heeft meer drinken. Er wordt steen, papier, schaar gedaan voor een laatste reepje. Alle navigaties zijn low battery. Het is een slijtageslag. Maar dat alles is gedaan voor de mooie geweldige downhill trail die we gaan krijgen. Nou ook dat blijkt een telleurstelling. We staan op grote hoogte, kletsnat van het zweet en met een bak wind om onze oren, naar een heel vies vuil geniepig paadje te kijken. De rotspunten likken de lippen al af bij de aanstaande vangst. Nou, dat gaan we dus niet doen hè…. We kiezen een alternatieve route en dalen eerst met raketsnelheden af over het schotterpad. Als we dan eindelijk iets van een trail vinden, duikt Mark van Beek daar al eerste voortvarend in. Nou varens kan hij krijgen een veel ook. Hij vliegt met de inmiddels bekende dubbel gaylord het struikgewas is en is nergens meer te zien. Zijn fiets ligt als stille getuige op het pad. Dan schuifelt er in de verte een blauw helmpje door de varens. Met hulp van zijn maten wordt Mark met een grijns en zonder verwondingen aan zijn lijf, hooguit aan zijn ego, uit de struiken gehesen. De rest van de trail is toch wel kicken.
Ik moet jullie bekennen dat ik bij thuiskomst te moe was om het verslag nog af te maken. Ik doe dat nu een dag later, en heb blijkbaar mijn harde schijf gewist. Ik weet nog dat we thuiskwamen en Marc en Dirk als twee zwervers met een blik Grolsch Kanon, laveloos in de tuin vonden en dat we er zelf na een kwartiertje niet veel beter aan toe waren. Ik zal de foto’s maar even bekijken om te zien wat er nog allemaal gebeurd is, maar ik vertrouw er maar op dat de heren bij thuiskomst een betere impressie van deze dag kunnen geven. Voor mijzelf was het één van de zwaarste en langste etappes ooit.
3 down, 3 to go