Dag 4 en dag 5 Giro Montafon – Hell & Heavendonderdag 5 september, 2019
4e en 5e etappe Giro Montafon
De hemel en de hel in twee etappes
Sorry beste lezers. Ik was gister volledig naar de getver en kon echt geen verslag meer uit de vingers krijgen. Nou, nu moet ik dus even in mijn geheugen graven, want er gebeurt hier op 1 dag meer dan in een heel jaar.
Dinsdagavond zijn we opnieuw naar de pizzeria geweest en Daan mocht in de herkansing. Hij nam gelijk de grootste pizza en had toch zijn buikje vol. Ocko is de eerste die de aandacht vestigt op een groepje dames in het etablissement. Hij heeft zij keuze al gemaakt, maar neemt nou niet direct actie. Uiteindelijk gaat hij toch gewoon mee terug naar huis. Deze keer met een wat mildere schnaps voor meneer, gewoon ranja dus. De etappe die op woensdag volgt, is geweldig en vreselijk tegelijk. Het weer is schitterend en we zijn goed ingesmeerd aan de etappe begonnen. We jagen over het fietspad naar het begin van de etappe. We komen bij een heel lief dorpje en….BAM 20% voor de kiezen. Gelijk helemaal naar de klote, als iemand roept we zitten verkeerd, knetteren de vloeken en vleeswaren door het dal. Als we de route te pakken hebben beginnen we al snel aan de hoofdklim van de dag. Deze weg hebben we gisteren gedaald, dus we weten hoe ver dit klereding omhoog gaat. Vlak voordat we die vriendelijke boer van gisteren tegen het lijf lopen buigt de route af. Onderweg zijn er twee zwervers ook aan het mountainbiken. Ze hadden gisteren alleen die Kanonbieren niet moeten nemen want ze slingeren van links naar rechts over het pad en ze hebben bouwvakkersschoenen aan. We moeten vaak stoppen om vrachtwagens en busjes voorbij te laten. Oh ja ik vergeet helemaal de start van de etappe. Zoal elke dag is de zon weer opgekomen en…..jawel….Dirk heeft gezeik met zijn navigatie. Ik begin nu toch echt te denken dat het niet aan meneer Garmin ligt. Maar Dirk heeft nog meer. Hij heeft pijn in zijn rug en twijfelt hardop over zijn deelname. Zijn bil straalt uit naar zijn been. Daan roept, als je poot maar niet zo dik wordt als je reet. Maar Dirk heeft serieus pijn. Hij wil het wel proberen en stapt gewoon op. Daar dwingt hij bij mij in ieder geval heel veel respect mee af. Hij heeft in de eerste klim wel een twijfelmoment, maar rijdt en loopt de hele etappe gewoon uit, Gouwe pik is tie. Als we vlak voor de top even heerlijk in de struiken hebben gelegen om massaal bosbessen te eten, gaan we het laatst stuk van de beklimming doen. Dit is echt niet te fietsen. We zien dan ook massaal de mountainbike-polonaise. Eenmaal boven krijgen we een eerste blik op de Lunersee. Een schitterend meer waar massaal wordt gewandeld, en dat levert toch wat problemen op. Als wij na een ochtend klimmen met het snot voor de ogen willen we natuurlijk kneiterhard afdalen. Maar dat gaat helemaal niet, het wandelt hier van de stikkers. Gelukkig moeten we een alternatief paadje naar beneden en daar kan je helemaal niet fietsen. Hier en daar een stukje mountainbike rodeo waarbij Ocko en Marc zelfs alles in de waagschaal stellen vanwege een, volgens henzelf, woeste en boze stier. (Het was gewoon zo’n lieve Oostenrijkse koe die zachtjes ‘boe’ riep).
Als we echt rond het meer rijden, krijgen we heel veel complimenten. Alleen een oudere Nederlander gaat midden op het pad staan en roept “Donder toch op met die kutfietsen hier” Echt je zou hem zo met een murmeltier in zijn hol het water in kwakken. Komt hier zelf met zijn stinkende auto, laat zich met een lift omhoog slepen en doet dan of Oosterijk van hem is. Wat een enorme piemelpunt zeg.
We stoppen bij een hutje en eten een Hauswurst met een radler, want er was geen frisdrank. We zitten daar lekker in het zonnetje te genieten. Als we mogen gaan dalen slaat de twijfel toe. Over links of over rechts. Rechts ziet er bloedlink uit en links lijkt een wat vriendelijker paadje, Een lokale Naturschutz meneer vertelt ons dat links beter is. Hij is zelf biker geweest, maar mist daar nu wat lichamelijke onderdelen voor. Hij vertelt ons terloops dat je hier gewoon mag fietsen. Mocht iemand zeggen dat dat niet zo is, dan vraag je gewoon waar dat bordje dan staat, zegt hij.
We dalen over links. Nou, die was link zat. Als je staalkabels langs de wand hebt dan is dat niet om even je aambeien te krabben. Als we bijna beneden zijn krijgen we opeens commentaar. Vanuit de gondel begint een of ander mafjoekel te roepen dat wij daar niet mogen fietsen. Wij roepen, geheel volgens instructie, “Waar staat dat bordje dan?” Dat staat op internet schreeuwt die mafkees terug, Duhhhh, dat zou ff lekker zijn. Dan post ik volgende week dat je gewoon 180 op de A1 mag en vertel ik dat aan de eerste de beste agent die mij een bon wil geven. Maar we zijn er nog niet. Zijn college heeft het geschreeuw gehoord en komt met zijn volle 120 kilo op ns afrennen. Zijn boodschap is een kopie van die van zijn collega. Dirk heeft hem zo weer stil als hij zijn gorillaborst even opzet.
We jagen lekker naar huis na toch weer een pittige dag.
We nemen een pilsje en wassen en onderhouden onze spullen. Ocko pakt lekker een saunaatje tegen de hoest. We gaan eten in een leuke, maar dure tent. Daar hebben ze namelijk murmeltieren in dirndels. Wat een marmottenkoppie zeg. Maar wel lekker eten en goede bediening. Er komt een man uitserveren, die helemaal de bestelling niet heeft opgenomen en hij weet ongevraagd wie welk gerecht krijgt. Echt bijzonder.
Dan dag 5. Ik zal me even niet inhouden wat een KUT-etappe. Het regent, we moeten meer dan 15 km lopend afleggen in een gebied waar je niet dood gevonden wilt worden. Al is de kans daar op wel erg groot. Het enige wat ik me herinner is dat ik het gruwelijk koud heb gehad en dat het eigenlijk veel te gevaarlijk was. Dirk had moeite met opstappen en heeft een schrikdraad tegen zijn snikkel gehouden. Marc is als een blok beton omgevallen en Daan baalde als een stekker. Alleen de sauna om op te warmen was een lichtpuntje.
2 dagen volledig naar de getver dus,
5 down 1 to go