Gerlosrunde dag 4 – no mercydonderdag 14 september, 2017
Gerlosrunde dag 4 – No Mercy
Gisteravond lieten wij ons voor de derde keer culinair verwennen in de Milchbar. De Kruithofjes van ’t Hazeveld kennen al het personeel bij naam en cupmaat, we krijgen dus alle aandacht. Een lekkere schnaps om de pijn te verzachten en de ohhhh’s en ahhhh’s van de gezusters bij de stoere verhalen van Den Doffert. Ze hangen aan zijn lippen. De kwaliteit van het eten is fantastisch, maar het lijkt alsof onze magen met hele andere dingen bezig zijn dan eten opnemen. Na twee happen spaghetti zitten we al vol. We proppen tegen heug en meug door. Voeding moet er toch op de één of andere manier in. Aan het infuus lijkt ons ook niet echt een goeie optie. Het beste smaakt nog de milkshake bannanahhhh. We wandelden onder een heldere sterrenhemel voldaan naar huis. Erger dan vandaag zal het waarschijnlijk niet worden. Met frisse kop dus naar de volgende etappe.
De dag van gisteren laat zijn sporen na. Alle renners voelen de kilo- en hoogtemeters in alle delen van het gestel. Een half uurtje langer in bed is het enige teken van medelijden. Daarna? No Mercy!
We bestijgen de carbon horses voor een nieuwe etappe.
Het zonnetje schijnt en het gesoigneerde gezelschap rijdt door het knusse Gerlos. 500 meter buiten het dorp geselt de koers de renners direct met een rodelbahn. Rodelen brengt veel mensen plezier, maar met de fiets hetzelfde traject bergop, vindt je in geen enkel woordenboek bij de definitie van plezier. Het doet gewoon pijn, maar als het weer goed is hoor je in de Alpen nergens over te mopperen. Kiezen op elkaar doen, en lachen als een boer met kiespijn.
Bovenaan de rodelbahn ligt de weg naar Königsleiten. Deze pass klimt mooi gestaag en ‘vloeit’ zoals de renners dat noemen. Er gaan direct grote verzetten op. Het lijkt wel of ze vers uit de verpakking komen, de mannen rijden als bezetenen bergopwaarts. Vanuit Königsleiten klimmen we door richting de Gerlosplatte om uiteindelijk bij Krimml uit te komen. Halverwege stopt de weg en rijden we door een weide met honderden koeienvlaaien en kapotgetrapte paadjes. Twee wandelaars kijken echt of er zojuist een ufo voor ze is geland. Fietsers op dit stukje van de aarde is hetzelfde al een hondedrol op een taart van de banketbakker. Belangstellend vragen ze waar we heen gaan. Daan kijkt op zijn GPS en wijst naar de hoek van het weiland, daar begint een bos dat steil naar beneden loopt. Goed gesprek Daan, lekker kort ook. Een heftig stukje volgt waarbij de keuze zich beperkt tussen levensgevaarlijk afdalen, of kletsnatte modderpoten. Dirk kiest niet voor de afdaal-optie. Robin wel, dan kost hem een blauwe baltas. Een heerlijke nutcracker, voor ons alle een klassieker, voor Robin blijkbaar een primeur. Hij kijkt echt zo zuur als een haring. Dirk wil graag stoppen voor een bakkie koffie. Bek houden en doorrijden Doffer, anders wordt het weer zo laat.
De crew rijdt nu recht op de Krimmler watervallen af. Hoewel eenieder van ons hier al een is geweest blijft het een machtig gezicht. We klimmen naar het uitkijkpunt. Dat is behoorlijk vercommercialiseerd. Alleen via het restaurant kom je op een plek waar je iets kunt zien. Met het risico dat Den Doffer direct koffie bestelt, zeker. Nee dus, door naar boven. Nog meer hoogtemeters op de teller. Bovenaan de waterval is een onverlichte tunnel. Deze is ruim 300 meter lang. Het is echt bizar om er door te rijden. Na 20 meter is het inktzwart om je heen. De enige oriëntatie is het licht aan het einde. Ongemerkt ga je slingeren. Je weet dus niet of je in het midden rijdt of 10 centimeter van de rotswand. We komen er veilig doorheen. Als we de tunnel uitkomen blaast een keiharde wind ons bijna van de fiets. Er is ander weer op komst. We maken snel wat foto’s en gaan op weg terug. De Gerlospas vanuit Krimml staat nog op het programma en we willen het liefst voor de regen binnen zijn. We nemen nu niet de tunnel maar een heerlijk track vol wortels en grote keien. Daan en Robin scoren allebei geel. Makkelie vindt dat hij genoeg voordeel heeft gegeven. Beide heren spelen de vermoorde onschuld maar kaart staat in het boekje. Dirk komt als een medisch begeleider even bij Daan kijken. Maat wat doe je? Ja pleur op mijn panterneus zegt ie. Doet het pijn, vraagt Dirk. Valt wel mee, zegt Daan. Ohhh blijf even liggen dan maak ik een foto. Daan verwacht een röntgenapparaat, maar het wordt een ordinaire rampselfie. We rijden deze track met veel plezier, hij is echt kicken.
Eenmaal beneden wacht nog de Gerlospass. Eerst effe een bakkie? Vraagt Dirk. Nee natuurlijk niet, zak hooi, weet je wel hoe laat het is? Enn doorrrrr.. Dan gaan we de pass op. De grote messen gaan er op Dan en Robin trekken de boel aan flarden. Ik heb er zeukers, ja zeukers vief kwoartier oangehangen, maar ik pleurde nie hè, ik pleurde nie. Als we boven staan, is de koers gereden, we rammen nog even met 70 in t uur naar beneden over het asfalt en duiken linea rectum de sauna in.
TransAlp is no mercy, de koer goat deur!!
4 down 2 to go
De schrijvert.