Livigno dag 5vrijdag 7 september, 2018
6-9-2018
5e etappe Livigno
Zoals gebruikelijk start de dag weer met een ontbijtje in het hotel. Na een paar dagen krijg je daar toch ook een soort routine in. Je eet de hoeveelheid die je maximaal kunt verstouwen, zonder dat je daar in de eerste vijfhonderd meter alweer een grondpizza van maakt. Je weet hoeveel glaasjes sap je wilt, of e 1 of 2 schaaltjes yoghurt neemt. Vooral de verse croissants zijn erg in trek. Die schele sjouwt zich een glazen oog als wij zo doorgaan. Dat glazen oog heeft hij volgens Mark al op zijn achterhoofd zitten trouwens. Telkens als het ontbijt ten einde is, krijg ik een weemoedig gevoel. Het was zo gezellig en zo lekker, maar nu moet ik weer die fiets op. Alle ledematen protesteren en in zijn geheel schreeuwt het lichaam om rust. Maat wat doen wij? Juist, gewoon die berg weer opjanken om er vervolgens weer zo hard als mogelijk vanaf te stuiteren. En wat verdienen we ermee? Geen ene zak. Je kunt nog beter een krantenwijk nemen. Dan fiets je ook elke dag een rondje, moet je ook vroeg je nest uit, maar je houdt er in ieder geval een paar cent aan over. De opbrengst van dit spektakel in pijn in je donder. Maar goed……we gaan maar weer, voor de vijfde dag op rij.
De weersvoorspellingen lopen uiteen. De ene app adviseert een zwembroek, de andere survivalkleding. Ondergetekende gaat voor een koersbroek met overbroek, een lang ondershirt en een koersshirt met lange mouwen. Ik zie ook renners in de korte broek, kort shirt en een paar armstukken. De ene kan het bloedheet krijgen en de ander steenkoud. We gaan het zien.
De eerste klim is een oude bekende. Namelijk de klim van de eerste dag. We weten dat het een zware is. Toch wordt het spel totaal anders gespeeld. Klaas en Robin hebben blijkbaar hun zinnen gezet op het winnen van de leaders jersey en gaan volle bak omhoog. Ik denk, dat houden ze nooit vol en ga een tandje lichter in de bus zitten. Als ik zie dat ze het gas openhouden ga ik ook koersen. We krijgen een langgerekt lint aan renners. In tegenstelling tot de eerste dag wordt er niet gepauzeerd, maar sjeest het hele spul in een keer naar boven. De zon breekt door. Fuck de paashaas. Ik krijg het me toch een partij heet in die dikke kleding. Ik zweet als een otter in mijn poging de twee ontsnapte hazen te achterhalen. De strijd aan de kop kan ik vanuit de achterhoede prima volgen. De kaarten worden opnieuw geschud. Jordy ziet een bankje en ploft er neer. Robin, die op dezelfde hoogte als Jord rijdt ziet dit en lijkt ook een stop te overwegen. Totdat Mark en ik hem voorbij rijden. Dat is hem toch te gortig en hij zet weer aan. Inmiddels zijn Klaas en Daan de kopgroep en zitten Andre en Mark in de achtervolging. Boven bij het meertje komt het spul bij elkaar. De eerste moet toch echt wel even wachten op de nummer laatst. Dat is Marco. Marco zit deze TransAlp niet zo goed in zijn fietsvel. Hij levert elke dag strijd, maar eindigt telkens spreekwoordelijk op zijn rug. Nu bewust even spreekwoordelijk, want later vandaag gaat hij ook nog echt op zijn rug liggen.
De afdaling is over schotter. Het is heel lekker dat je dan nieuwe banden hebt, met van die grote noppen aan de zijkant. Bij scherpe bochten wil de hele fiets naar buiten en drift je van links naar rechts over het pad. Bijna bij het meer, steken we de bocht lekker af met een listig single trailtje. Lekker technisch, maar het scheelt je wel drie haarspelden. Nu gaan we linksaf het dal in. Een heel mooi smal paadje met af en toe een lastige passage. Zeker als het paadje een grindlawine passeert en het pad ook hier en daar geblokkeerd is. Het gaat fors op en neer, en dat hakt er conditioneel best is. Als we op een mooi groen weitje komen, zit er een vogelspotter aan de bosrand. Best te begrijpen want wij hebben de steenarend ook al mogen zien vliegen. We pleuren massaal in het gras, terwijl de zon vrij spel heeft. Ik krijg spontaan weer last van klotsende oksels en een zwanus. Veeeeels te warm gekleed. Plotseling zet Mark zijn megafoon op standje 10 en brult de meest schunnige taal de kloof in. De vogelspotter draait verschrikt met zijn verrekiekert en beoordeelt de vogel die dit gekrijs produceert. Pakt vervolgens zijn spullenboel bijeen en verlaat hoofdschuddend zijn post. Ik denk dat zijn Big Year verloren is na dit incident.
Dan volgt een klim die zo steil is, dat fietsen ondenkbaar lijkt. Er komt ons een biker voorbij met een fully. Hij passeert ons op de eerste meters van de klim, maar die vent die stapt maar niet af. Hij rijdt hem uiteindelijk volledig naar boven. Echt heeeeel bijzonder. Klaas komt het dichts bij die prestatie en rijdt ook een flink stuk omhoog. Eenmaal boven blijkt dat de beste man een gids is en deze klim 4 keer per week traint. Maar dan nog…….
Mark doet een mededeling. Zijn voorrem doet helemaal niets meer. De olie gutst er uit. Hij heeft gewoon geen zin meer om te fietsen. Want als je in de steilste klim van de week je voorrem kapot rijdt, dan zit je de boel gewoon te saboteren. Sabotage of niet, het aantal gegadigden om Mark naar huis te begeleiden is angstaanjagend groot. Dirk, en Geert buigen links af met de saboteur. Met zes man gaat de koers voort. De schrijver zit bij die zes en kan dus geen verslag doen van de rit die Mark, Geert en Dirk hebben gereden. Hoewel het de snelste weg naar huis is, zit daar ook nog een gevaarlijke afdaling en een forse klim in. Best een uitdaging zonder rem.
Maar goed de zes kaboutertjes gaan een eigen avontuur in. Dat begint met een trail waar de rotsblokken wel heeeeel onhandig in zijn gegooid. Het gaat ook nog behoorlijk berg op. Dit landschap is werkelijk fantastisch. Als we het hoogste punt bereiken, volgt de mooiste afdaling van de week (vind ik dan…). In de felle zon op helder wit grind en keien, moeten we technisch alles uit de kast halen om de voetjes in de pedalen te houden. We slippen en droppen door het kanaal naar beneden. Echt kicken. Als we de hoofdweg voor ons zien, geeft de navi toch aan ‘volg pad’. Na even zoeken zien we een mooi pad langs de weg lopen. We duiken de afdaling in. Die lijkt heel erg op een achtbaan. Hoge kuipen en diepe gaten, waar je met hoge snelheid doorheen kan jagen. We komen uiteindelijk boven de 50 per uur het bos uitjagen. Heerlijk! Maar er wordt weer geklommen. Na een half uur lekker dalen, voelen die eerste klimmeters als een operatie zonder narcose. De benen lopen vol en doen vreselijk pijn. Ik schrijf er maar niet te veel over, we willen alleen de leuke dingen onthouden. Dus….de volgende afdaling. Het begint een beetje te regen als we de downhill naar het meer ingaan. Bij iedere bocht wordt er bewust driftend ingeremd en glijden we de bochten door. Het gaat steeds harder en harder. We stoppen even om te groeperen. Robin zegt; “Je moet hier ook niets fout doen dan, want dan ga je hard op je bek”. En als we 50 meter verder zijn moet Loch dan gelijk de daad bij het woord voegen. Hij maakt met een platte voorband een salto en lazert in het grind. Gaat het Loch wordt er bezorgd gevraag. Joah best man zegt ie, en is zijn band al weer van de velg aan het rossen. Het bloed loopt uit zijn knie en de Joe NoFlat uit zijn tubeless. Binnen 5 minuten is de band gefikst en kachelen we weer verder. We komen bij een brugje dat gerenoveerd wordt. Er staat een bord dat we er omheen moeten. Maar we zijn eigenwijs en willen toch over de brug. En dat terwijl de Italiaanse bruggen nou niet gelijk goed bekend staan. Maar we doen het lekker toch. Even een happie en door….. Nog een lang klim, waar we weer zes doden sterven. Weer laat Klaas iedereen het achterste van zijn hielen zien. Onmenselijk hoe deze kerel kan klimmen. Ik probeer uit alle macht een echtpaar met een e-bike van me af te houden. Dat lukt me ternauwernood. Marco is in de klim achter geraakt en wij wachten bij het meertje. We doen vast een windbrekertje aan want we gaan dalen. Marco komt boven en schreeuwt dat we slome donders zijn en rijdt direct de afdaling in. Geen jasje aan??? Roepen we nog, mar hij is al een paar honderd meter verder. We jagen achter hem aan. Halverwege de afdaling staat hij in de berm. Toch een jasje aan, vragen wij?? Neuj, andere band ook lek. Weer het wisselritueel. En doorrrrrrr. Op naar de bonte avond. Tijdens de bonte avond is de verkiezing voor de leaders jersey. Het gaat tussen Robin en Klaas. Allebei steengoed gekoerst vandaag. Daan mag het oordeel vellen en laat de balans doorslaan richting Klaas. Ik had het ze allebei gegund!
Geert wordt ritueel toegelaten tot de Bufnuckels. Hij mag thuis zelf uitleggen hoe dit ritueel is verlopen. De rest van de avond laat ik vanwege censuur uit de social media. Ook dat mogen de heren zelf thuis uitleggen hahahaha 😊
Five down one to go